این ها حتی در باره ی بی ربط ترین چیزها به امریکا و اسراییل، باید یک گریزی به صحرای نوادا و نوار غزه بزنند و ترامپ و نتانیاهو را دراز کنند.

مثال دوم نحوه ی محکوم کردن ترور و عملیات تروریستی توسط این گونه افراد است. اگر در جهان اتفاقی بیفتد که عقل سلیم آن اتفاق را ترور می نامد، این ها در جملات اول طبیعتا این عمل را تقبیح می کنند ولی در میانه ی محکوم کردن، یک کلمه ی «ولی» می آورند، و به جنایت ها و ترورهای حکومت های امریکا و اسراییل اشاره می کنند و آن را هم محکوم می کنند، و اسم آن را می گذارند عمل «روشنفکری» چرا که یک روشنفکر خوب، موقع محکوم کردن یک چیز بد، باید همه ی چیزهای بد جهان، از عملیات کشتن دانشمندان نازنازی هسته ای و کباب کردن ناجوانمردانه ی سردار قاسم سلیمانی نازنین را محکوم کند تا خدای نکرده حرف و عمل اش دوگانه نشود.

مورد سوم هم بر می گردد به ببخش و فراموش نکن. من همیشه می گویم اگر اداره ی راهنمایی و رانندگی جریمه های گذشته ی ما را بخشید، ما هم جنایتکارانی که هنوز هم دارند جنایت می کنند را می بخشیم.

این دوستان، موقع صحبت از آینده ی ایران، خیلی نرم و دمکرات در باره ی آدمخوران حکومت اسلامی سخن می گویند آن هم در جایی که هم جنایت این ها ادامه دارد هم کسی از کسی عذر خواهی نکرده و اظهار پیشیمانی نکرده که کس طرف مقابل بخواهد آن ها را ببخشد!

مورد بعدی مربوط می شود به دین و ایمان اکثریت مردم مسلمان و این که اگر حکومت به اسم اسلام کارِ بدی کرد، نباید به این اسلام گفت بالای چشم ات ابرو ست چرا که به باور های اکثریت مردم ایران اهانت می شود و احترام نگذاشتن به باور اکثریت بر خلاف دمکراسی ست و ابدا کارِ پسندیده ای نیست.

لذا این ها هیچوقت در نوشته هایشان به ریشه فلاکت ها اشاره نمی کنند و آگاهانه یا ناخودآگاه از دینی که ابزار سرکوب مردم و نابود کردن آزادی ها و فرهنگ مردم توسط حکومت است حمایت می کنند.

البته نوشته های هواداران یواشکی حکومت نکبت و اصلاح طلبان حکومتی مشخصه های دیگری نیز دارد که در این مختصر نمی گنجد.

از: گویا