از این رو، این بیانیه فراتر از یک اعتراض تند به اقدامات هسته‌ای ایران پس از گزارش اخیر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و حامل این پیام “مهم” به تهران است که دوره ریاست جمهوری بایدن فی نفسه متفاوت نیست و متفاوت بودن آن الزامات و مقتضیات خاص خود را دارد و حتی از جهاتی هم می‌تواند بدتر از دوره ترامپ باشد. این که اروپا پس از انتخاب بایدن چنین بیانیه‌ای صادر می‌کند که به یک ابراز تاسف کوچک در قبال رفتارهای سالیان گذشته آمریکا در قبال برجام بسنده می‌کند؛ اما کوچک‌ترین درخواستی از دولت آتی آمریکا برای بازگشت به برجام و لغو تحریم‌ها مطرح نمی‌کند؛ تاکیدی بر این مدعاست که اروپا دیگر باوری به برجام ۲۰۱۵ ندارد که بخواهد آمریکا را به پیوستن دوباره به آن فراخواند و صرفا خواهان پایبندی یکجانبه ایران به آن تا رسیدن به برجامی فراگیرتر است؛ چیزی که نگارنده در یادداشت‌های قبلی نیز به آن اشاره کرده است. اینجاست که قبل از این که از سنگ‌اندازی‌های اسرائیل و عربستان در دوره بایدن سخن گفت، لازم است گوشه چشمی هم به این اروپا داشت.

به هر حال، وقتی چنین موضع سفت و سختی با آمدن بایدن از جانب اروپا اتخاذ می‌شود، لزوما دولت آینده آمریکا بهتر از آن موضع نخواهد گرفت؛ و اگر رفتار و گزارش‌های اخیر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را نیز در نظر بگیریم، می‌توان پیش‌بینی کرد که در چند سال آینده شاهد اجماع و رویکرد مشترکی میان سه طرف در قبال ایران باشیم که دقیقا همانند رویه‌ای است که در سالیان قبل از انعقاد برجام در پیش گرفتند و هر گونه مذاکره احتمالی در آینده زیر سایه سنگین فشار مستمر اجماعی آمریکایی، اروپایی و سازمان ملل خواهد بود. ترامپ میراثی از خود به جای گذاشته و چیزی را کاشته که این اجماع می‌خواهد آن را درو کند.

از: گویا