هفت روز دیگر انتخابات ۱۴۰۰ برگزار خواهد شد.

در تاریخ جمهوری اسلامی، هیچ انتخاباتی به فضاحت و رسوایی انتخابات این دوره نبوده است.

در هر دوره ای، نامزدهای برگزیده رهبر، برای حفظ آبروی نظام هم شده، نقش شان را به گونه ای بازی می کردند که لجن متعفن نهفته در افکار و دیدگاه هایشان پنهان بماند. در این دوره، با مشاهده ی مناظره ها و نیز گفت و گوهای کلاب هاوسی، این لجن از لوله های مسدود شده ی نظام چنان بیرون زده است که خودی های نظام را هم شگفت زده کرده است.

خودِ جمهوری اسلامی، و به عبارتی «نظام»، با برخوردهایی که با سران پیشین خود داشته نشان داده است که در طول ۴۲ سال گذشته، حتی یک آدم سالم و مقبول از نظر خود آقایان در مقام ریاست جمهوری جای نگرفته و همگی سران، طبق نظر امروز نظام، فاسد و ناکارآمد و وابسته و غیره بوده اند.

در این دوره، رسوایی افشای سوابق سیاه نامزدهای منتخب شورای نگهبان، از چنان ابعادی برخوردار است که حتی جایی برای نقد مخالفان صد در صدی نظام باقی نمی گذارد.

بنابراین، نوشتن درباره ی سوابق نامزدها، و این که نباید رای داد، و این که انتخابات را باید تحریم کرد، و آوردن دلیل برای رای ندادن، کاری ست عبث چرا که عیان بودن فضاحت نظام، نیازی به اقامه دلیل و بحث و بیان ندارد.

مردم جان به رسیده هم که سال هاست در سکوت، انتخابات را تحریم کرده اند و در این دوره هم در این انتخابات حضور پیدا نخواهند کرد، بنابراین تشویق و ترغیب مردم به رای ندادن ضرورتی ندارد.

اما این که ما رای نمی دهیم، به تنهایی برای تبدیل این عدم مشارکت به ضربه ی کاری به بدنه ی نظام کافی نیست.