محسن علینقی، شهروند خبرنگار، اصفهان
اولین بیمارستان خصوصی اعصاب و روان در تهران در سال ۱۳۱۸ به همت «ابراهیم چهرازی» تاسیس شد.
بیمارستان ابتدا در محله «دروس» افتتاح شده بود اما او برای سهولت دسترسی مراجعین، در سال ۱۳۲۴ یک قطعه زمین ۱۵ هزار متری در «دره قشلاق» (روبهروی پارک «ملت») خریداری کرد و ساختمان جدید بیمارستان در محل جدیدش بنا و نام «دکتر چهرازی» بر آن نهاده شد.
این بیمارستان در اواخر دهه ۷۰ تعطیل شد و حالا ساختمانی متروکه است با سقف ریخته و در و پنجرههای شکسته.
ابراهیم چهرازی که بود و چه کرد؟
***
در سال ۱۳۰۸، یک دانشجوی ممتاز به نام ابراهیم چهرازی در میان گروه اعزامی دانشجویان ایرانی به فرانسه بود که پس از اتمام تحصیل در رشته روانپزشکی، به عنوان نخستین پزشک متخصص اعصاب و روان ایران به کشور برگشت.
او در سال ۱۳۱۶ در سمت رییس بخش اعصاب بیمارستان «رازی» (امینآباد) مشغول به کار شد.
چهرازی اولین کتاب اخلاق پزشکی کشور را با عنوان «طبیب و جامعه» در سال ۱۳۱۷ نوشت و چاپ کرد. این تنها یکی از دهها کتاب و مقاله معتبر او در زمینه روانپزشکی است.
دکتر ابراهیم چهرازی در زمان حیاتش مسوولیتهای بیشماری برعهده داشت که از میان آنها میتوان به ریاست پزشکی قانونی، ریاست تیمارستان تهران، استاد کرسی بیماریهای اعصاب، ریاست بخش اعصاب بیمارستان «پهلوی»، ریاست «انجمن اعصاب و روان ایران» در سال ۱۳۲۲، دبیر «انجمن مبارزه با تریاک و الکل» در سال ۱۳۲۲، نایب رییس «کنگره فدراسیون جهانی سلامت فکر» در لندن در سال ۱۳۲۷، عضو افتخاری «آکادمی اعصاب امریکا» در سال ۱۳۳۵، ریاست «انجمن نوروفیزیولوژی ایران»، بازرس فنی دانشکده پزشکی «دانشگاه تهران» و چندین مسوولیت علمی و تخصص دیگر اشاره کرد.
«سعید»، روانپزشکی که در بیمارستان «روزبه» تهران کار میکند، یکی از مهمترین کارهای دکتر چهرازی را تشکیل انجمن مبارزه با تریاک و الکل میداند: «او در زمانی دست به مبارزه با مصرف الکل و تریاک افراطی و جلوگیری از اعتیاد زد که اعتیاد به تریاک و مصرف الکل در جامعه تابو نبود و در بسیاری از میهمانیها به عنوان وسیله پذیرایی بساط تریاک پهن میشد. او کار سختی انجام داد و انجمن ملی مبارزه با تریاک و الکل را در سال ۱۳۲۲ راهاندازی کرد.»
دکتر ابراهیم چهرازی پانزدهم مهر ۱۲۸۷ در شهر باغ بهادران، از توابع لنجان در استان اصفهان به دنیا آمده بود. به همین دلیل برای مردم این شهر بیش از دیگر ایرانیان، نامآشنا است.
«بهاره»، دانشجوی جامعهشناسی و از اهالی باغ بهادران میگوید: «دکتر چهرازی نماد اخلاق در شهر ما است و همه مردم از این که با ایشان همشهری هستند، احساس خوبی دارند. پدربزرگم تعریف میکرد زمانی که کودک بوده، ایشان جوان و فرنگ رفته بوده اما هیچگاه زادگاهش را از یاد نبرده است. گفته میشود دکتر چهرازی تمام تلاش خود را برای پیشرفت شهر ما در آن زمان کرده و با سرمایه شخصی، هزینه تاسیسات آب آشامیدنی، موتور برق، تلگرافخانه، تلفنخانه، ساختمان شهرداری و لوازم اداری و کل هزینه سال اول تاسیس و راهاندازی شهرداری باغ بهادران را تا مرحله درآمدزایی تامین و پرداخت کرده است.»
خدمات دکتر چهرازی اما محدود به روانپزشکی و طب نیست. او در میان دوستداران ادبیات هم نامدار است.
«ترانه»، دانشجوی فوقلیسانس ادبیات است و دکتر چهرازی را کامل میشناسد: «کاش بعضی از آدمها هیچ وقت نمیمردند چون آنقدر مهم، مفید و تاثیرگذار هستند که هر زمانی از دنیا بروند، واقعا مایه تاسف است. دکتر چهرازی فقط یک پزشک نبود، یک اندیشمند کامل در همه زمینهها و مایه افتخار همه ما ایرانیها است.»
او میگوید: «مثلا اقدام ارزشمند دکتر چهرازی در زمینه ادبیات این بوده است که در سال ۱۳۱۳، همزمان با جشن هزاره فردوسی در ایران که در کشورهای مختلف دنیا دوستداران فرهنگ و ادب ایرانی جشنهای متعددی برپا کردند، در فرانسه ۴۱۰ نفر از دانشجویان ایرانی پولهایشان را روی هم گذاشتند و به پیشنهاد ابراهیم چهرازی، قرار گذاشتند سفارش ساخت مجسمهای از فردوسی را به لورنزی، مجسمهساز معروف فرانسوی بدهند. از آن جا که لورنزی فردوسی را نمیشناخت، چهرازی به همراه دیگر دانشجویان ترجمه اشعاری از فردوسی را به زبان فرانسوی برای او قرائت کردند تا بتواند تصویری از فردوسی در ذهن خود داشته باشد. این مجسمه دو سال بعد، در سال ۱۳۱۵ به ایران فرستاده شد و روز ۲۸ خرداد ۱۳۱۵ در محوطه دانشکده ادبیات تهران (پشت بهارستان) در فضایی که به گلگشت فردوسی معروف بود و امروزه به نام باغ موزه نگارستان شناخته میشود، در مقابل در ورودی ساختمان مرکزی از شمال نصب شد.»
دکتر ابراهیم چهرازی در اواخر سال ۱۳۸۹، در سن ۱۰۲سالگی در امریکا درگذشت. او را در آرامگاه خانوادگی، در کنار قبر پدرش در امامزاده «شاهزاده ابراهیم» در باغ بهادران به خاک سپردند.