بیانیه‌ی نهضت مقاومت ملی ایران
به مناسبت
چهل‌و چهارمین سالگرد ۱۶ دیماه ۱۳۵۷
روز تشکیل دولت ملی دکتر شاپور بختیار
شانزدهم دیماه امسال در حالی فرامی‌رسد که فریاد زنان و مردان آزاده‌ی کشور، خواسته‌ی ملت را برای پایان دادن به حاکمیت دینی و سرنگونی نظام فاسد و بیگانه با تاریخ و فرهنگ ایرانی را از خیابان‌ها به آخرین گوشه‌‌های بیت رهبری رسانده است.
چهل‌و چهار سال از روزی میگذرد که دکتر شاپور بختیار با تشکیل دولت ملی خود به بی‌احترامی به قانون اساسی مشروطه که بعد از ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ اِعمال‌می‌شد پایان داد و با فوریت در امر آزادی مطبوعات، تأمین آزادی‌های فردی و اجتماعی و ارائه‌ی برنامه‌ی دولت که با کلیه‌ی خواسته‌های جبهه ملی هم‌خوان بود، کشور را در مسیر تحقق حاکمیت ملت قرار داد.
شاپور بختیار، همانطور که بارها به حمید ذوالنور دوست و همراهش در جبهه ملی و حزب ایران گفته بود، بعد از امضای هشدارنامه‌ی سرگشاده به “پیشگاه اعلیحضرت همایونی” در صحنه‌ی فعالیت سیاسیِ علنی حاضر شد. اولین اقدام مؤثر بختیار در آن ایام سازماندهی نیروهای پراکنده‌ی طرفداران مصدق تحت عنوان “اتحاد نیروهای جبهه ملی” و ایجاد سنگر دفاع از قانون اساسی بود.
آنچه که شاپور بختیار را از اکثریتِ طرفداران مصدق متمایز می‌کرد شناخت دقیق و ژرف وی از اصول دموکراسی بود. او می‌دانست که دخالت عرصه‌ی دین در امور کشور‌داری با حاکمیت ملی تضاد دارد و سعی می‌کرد پیامدهای نابخشودنی عدم توجه به آن‌را در درجه‌ی نخست، به امثال دکتر کریم سنجابی که می‌بایست چونان دکتر عبدالرحمن برومند صریحاً به خمینی نه! میگفت، تفهیم کند.
جامعه‌ی ایران در طی ۳۷ روز حکومت ملی دکتر شاپور بختیار در مسیر تحقق آزادی‌ها و شکوفایی قرار گرفت؛ امری که سرانجامش در صورت همکاری آزادی‌خواهان و میهن‌دوستان و کوشش بی‌شائبه‌ی ایشان برای روشنگری در میان همه‌ی اقشار ملت ممکن می‌شد؛ که، متأسفانه نشد!
نخست‌وزیر قانونی نظام مشروطه‌ی سلطنتی ایران در طیِ سی‌و هفت روز فرصت بسیار کوتاهی که یافته بود، علاوه بر رسیدگی به امور روزمره‌ی دولت نیز، برای برگرداندن اوضاع بحرانی آن ایام که روح‌الله خمینی و مریدان رنگارنگ او ایجاد کرده بودند، از طریق مصاحبه‌ها، انتشار اعلامیه‌ها با مردم سخن میگفت و به همه‌ی اقشار ملت از عواقب وخیمی که پیروی از روح‌الله خمینی و پذیرش «آزادانه»ی برنامه‌ای که او برای آینده‌ی مملکت در نظر داشت، هشدار می‌داد.
در دیماه ۱۳۵۷ شاپور بختیار با ملت براستی سخن میگفت و سعادت او را می‌خواست؛ روح‌الله خمینی به ملت و حتی به کسانی که با او بیعت کرده بودند دروغ میگفت و نابودیِ آزادی ملت را در نظر داشت.
خمینی از امت و اسلام صحبت می‌کرد؛ وهمه‌ی قدرت را برای خود می‌خواست و بختیار از ملت و ایران سخن میگفت و قدرت اداره‌ی امور کشور را برای نیک‌بختی ملت و سربلندی ایران می‌خواست.
چهل‌و چهار سال بعد از آن “سی‌و هفت روزِ” تعیین کننده برای سرنوشت ملت و کشور ایران و تاوان سنگین و جانفرسایی که نسل‌های بعدی در قبال آن متحمل شده‌اند و هنوز می‌شوند باید گفت: “آزموده را آزمودن خطاست!”.
جنبش اعتراضی وسیع کنونی از فرهیختگان سیاسی آزادیخواه و دموکرات انتظار پشتیبانی و راهنمایی دارد؛ اما بحق از «مدعیان رنگارنگ رهبری» در داخل و خصوصا خارج از کشور که تاکنون از بوته‌‌ی آزمایش مستلزم “رهبریِ” جنبش بیرون نیامده‌اند و علیرغم دادن چهل‌و چهار سال وعده و وعید به ملت هنوز به مرحله‌ی اقدامات جدی در جهت همبستگی و اتحاد بمنظور مبارزه مؤثر با جمهوری اسلامی نرسیده‌اند؛ دل کنده است.
دکتر شاپور بختیار در اشاره به مشکلاتی که «دوست‌نمایان» و دشمنان برایش ایجاد می‌کردند، در روز ۲۱ دیماه ۵۷ گفت: “در تاریخ جهان و در تاریخ هر کشور لحظه‌های حساسی وجود داشته است که برای مقابله با آن می‌باید از موضعی محکم وارد عمل شد و اغلب در این موقعیت‌های حساس انسان تنهاست.”
اگر که در آن ایام دهشتناکِ ورود شریعت‌مداران به صحنه‌ی سیاست و تسلط کامل آنها به آن، شاپور بختیار تنها ماند، چهار دهه‌ی بعد، نام والای او و کارنامه‌ی سیاسی درخشانش در ذهن ملت آگاه‌شده و حق‌شناس ایران، بالاخص طیف وسیع گلهای نوجوان جامعه که هر روز بیشتر از پیش فریاد می‌کشند که دیگر ادامه‌ی “حاکمیت الله” در میهن عزیز را تحمل نمی‌کنند؛ بسوی سرنگونی رژیم منفور مبنی بر آن “حاکمیت” یعنی جمهوری اسلامی در حرکت هستند و ازفدای جان عزیز خود ابا ندارند، یاد‌آور انسان فرهیخته‌ای است که وجودش باعث سربلندی و افتخار برای ایران است و بحق در جایگاه “رهبر ملی” قرار دارد.
ایران هرگز نخواهد مرد
پنجشنبه، ۱۵ دیماه ۱۴۰۱ / ۵ ژانویه ۲۰۲۳
نهضت مقاومت ملی ایران
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید