صدای آمریکا
لیلا حسینزاده روز یکشنبه در رشته توییتی اعلام کرد در بند زنان عادلآباد شیراز «جنایتی هولناک علیه زندانیان عادی از طریق قرصهای اعصاب و آرامبخش» در جریان است.
به گفته او، «در اتاق خودمان زیاد میدیدم که فرد شاید بهاندازه چهار ساعت در روز بیدار بود. حتی یک بار دادن قرصهای گویا اشتباه کار بچههای اتاق معترضین را به تشنج کشاند.»
این فعال دانشجویی که هفته گذشته به قید وثیقه از زندان آزاد شد نوشته است یکبار به خاطر یک دعوای فیزیکی عادی، «چنان قرص در دهان یکی از زندانیان ریختند که بعد از چند روز توان تکلم درستی نداشت.»
او در ارتباط با شرایط دشوار زندان، به موارد پرشماری همچون توهینها و برخورد فیزیکی ماموران با زندانیان زن، وضعیت بهداشتی نامناسب زندانها، نبود آب گرم برای حمام کردن، نبود پنجره و تهویه، ازدحام زندانیان (۴۷ نفر در اتاقی به مساحت ۶٠ تا ۷۰ متر)، محدودیتهایی مانند کوتاه کردن مو و خواندن اجباری قرآن، و کمبود امکانات اشاره کرده است.
ما از زندان میرویم اما زندان از ما نمیرود، چشمان تکتک هماتاقیهایم وقتی روی زمین میکشیدندم و حتی فرصت آغوش و بوسهای فرصت یک خداحافظی نداشتم، روی شانه ام مانده. باید بنویسم تا چشمانشان را از دوشم زمین بگذارم، تا قلبم که حالا یک گوشهاش عادلآباد است،آرامتر بتپد.باید بنویسم
— Leila Hoseinzade (@leilahoseinzade) January 15, 2023
۱/
وضعیت نابسامان زندانهای جمهوری اسلامی بارها مورد انتقاد سازمانهای مدافع حقوق بشر و فعالان مدنی قرار گرفته است.
نرگس محمدی، فعال مدنی زندانی، اخیرا در نامهای سرگشاده به جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور ایران، خواهان تحقیق ویژه درباره «تعرض به زنان زندانی» در ایران شده بود.
به گفته او، «تعرض به زنان در حین بازداشت و بازداشتگاهها بخشی از برنامه سرکوب حکومت علیه زنان معترض و مبارز است.»