احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد، اخیرا باز از ابعاد وسیع نقض حقوق بشر در رژیم اسلامی گزارش داد. اکثر کشورها و سازمان‌های حقوق بشری سالهاست از حاکمان رژیم اسلامی ایران آزادی زندانیان سیاسی، لغوحکم اعدام، شکنجه و خشونت را خواستارند. برخلافِ این خواسته اما در عمل گامی در زمینه بازداشت‌ها، شکنجه، خشونت، اعدام، ترور، کشتار و به طور کلی نقض حقوق بشر در ایران برداشته نشده است.
خواست و مطالبات که تنزل یافت و کم ارزش شد ، به همان نسبت داده‌ها نیز با معیار مذهب و آداب و رسوم شرعی سنجیده می‌شود و همزمان جایگاه حیثیت، شأن، اصول و ارزش‌های اخلاقی انسان تنزل می‌یابد و حقیر می‌شود.
بعد از سی دو سال که از فعالیت جامعۀ دفاع از حقوق بشر در ایران می‌گذرد، بعد از ایجاد ده‌ها تشکُل حقوق بشری، بعد از به میدان آمدن صدها فعال حقوق بشر، متأسفانه هنوز هم هیچ چشم‌اندازی از بهبود حقوق بشر در جامعه ایران به چشم نمی‌خورد.
انتشار گزارش‌های متعدد نشان می‌دهد که دررژیم اسلامی ایران نقض حقوق بشر کما کان همچون سی و چهار سال گذشته در ابعادی وسیع ادامه دارد. شورای امنیت و کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل بارها اقدامات ضد حقوق بشری نظام اسلامی ایران را محکوم کرده‌اند . رژیم مذهبی ایران، هسته مرکزی ترور وخشونت و جنایت در خاورمیانه است. سردمداران این نظام با پیشینه‌ای از خشونت و جنایت و عدم احترام به حقوق بشر از منفورترین رژیم‌های جهان به شمار می‌رود. اما با وجود محکومیت‌های پی در پی از طرف نهادهای بین‌المللی وکشورهای مختلف، باز هم وابستگان ولایت فقیه و منتقدان مذهبی رژیم که واژه “ملّی” را به یقه خود سنجاق کرده‌اند ارزش واعتباری به این نگرانی‌های جهانی قائل نیستند و عناصر وابسته به این نظام و سودجویان اسطوره‌ساز و فرصت‌طلبان مشاطه‌گر، هم چنان به توجیه کشتار نظام مذهبی مشغولند، کاسبکارانه با چرتکه و ارقام و اعداد، اعدام‌ها را حساب می‌کنند و بدون آنکه نفس عمل و ماهیت کشتار را ببینند، بخشش بر مبنای دین و آیه‌های قرآن برای جنایتکاران طلب می‌کنند و از مخالفان رژیم مذهبی می‌خواهند به خاطر این کشتارها که هنوز هم ادامه دارد، «سیاه نمایی» نکنند!
به یاد دارم، نزدیک به چهل سال پیش، هنگامی که هنوز خبری از انقلاب اسلامی نبود، برای کاری به کُنسولگری ایران در برلن مراجعه کردم. کُنسول وقت از من خواست با کشور دشمنی نکنیم و چهره ایران را بد نشان ندهیم. همزمان یکی از چماقداران رژیم شاه، با لباس ورزشی (گرم‌کن) دور اتاق‌ها در کنسولگری می‌دوید و نرمش می‌کرد، به کُنسول گفتم این ما نیستیم که چهره کشور را بد نشان می‌دهیم. این اعمال و کردار رژیم شاه و ورزش چماقدار در کنسولگری است که آبروی کشور را می‌برد.
فرانتس کافکا نویسنده چِک زمانی نوشت: “آدمی می‌بیند که خورشید به آرامی غروب می‌کند اما با این همه وحشتناک است هنگامی که ناگهان همه جا تاریک می‌شود”. تاریکی و ظلمت را بر فراز ایران پهن کرده‌اند. بازداشت، ترور، قتل و کشتار را قبل از سال ۱۳۶۷ و در تابستان ۶۷ و بعد هم علنی و مخفیانه شروع کردند و ادامه دادند و با بی‌شرمی همچنان ادامه می‌دهند، بدون آنکه خود را موظف به پاسخگویی بدانند.
احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد، اخیرا باز از ابعاد وسیع نقض حقوق بشر در رژیم اسلامی گزارش داد. اکثر کشورها و سازمان‌های حقوق بشری سالهاست از حاکمان رژیم اسلامی ایران آزادی زندانیان سیاسی، لغوحکم اعدام، شکنجه و خشونت را خواستارند. برخلافِ این خواسته اما در عمل گامی در زمینه بازداشت‌ها، شکنجه، خشونت، اعدام، ترور، کشتار و به طور کلی نقض حقوق بشر در ایران برداشته نشده است. سردمداران رژیم اسلامی که از عقب‌مانده‌ترین قشر اجتماعی‌اند، بختک‌وار بر مردم پنجه افکنده و همه چیز را به انحصار بدون چون و چرای خود در آورده‌اند.
طرفداران مذهبی نظام فقها نیز عملا در کشتار و ترورهای داخل و خارج کشور نقش مستقیم یا غیرمستقیم داشته‌اند و یا از باندهای ترور و سرکوب حمایت کرده و می‌کنند . همان طور که اشاره شد، نقض حقوق بشر در ابعادی وسیع در رژیم اسلامی ادامه دارد. افکار عمومی جهان نیز مانند مردم ایران، نگران خشونت و جنایت در نظام اسلامی ایران است و دغدغه نقض حقوق بشر در جامعه “فقها” را دارد. نسل جوان ایران به دنبال آزادی و رفاه و ارزش‌های انسانی است. وسعت مخالفت‌های مردم علیه عاملان، همکاران، ناظران، سکوت‌کنندگان و توجیه‌کنندگان، پاکسازی‌ها در کارخانه‌ها، ادارات و دانشگاه‌ها، گسترش بازداشت‌ها، شکنجه‌ها، ترور در داخل و خارج کشور و اعدام و کشتار و قتل نویسندگان ودگراندیشان، سرکوب و خشونت علیه زنان، دانشجویان، اقلیت‌های قومی و مذهبی، روزنامه‌نگاران، نویسندگان، هنرمندان، احزاب و کانون‌های صنفی و سیاسی و مدنی، حیف و میل ثروت مردم و دزدی میلیاردها دلار از سرمایه کشور به دست گروه‌های سرکوب‌گر مذهبی که از اقلیتی اندک و آلوده به فساد و ستم، انکارنکردنی است. در چنین شرایطی «حقوق شهروندی» چه جایی می‌تواند در این نظام داشته باشد؟!
وقتی دین به دولت گره خورد و نظامی سیاسی مذهبی شد، دم زدن از حقوق شهروندی بیهوده‌گویی و گزافه‌گویی است چون این حقوق هرگز نمی‌تواند فراتر از محدودیت‌های تحمیلی یک نظام مذهبی باشد. اگر حاکمان نظام اسلامی توانستند با سرکوب و خشونت بیش از سه دهه نظام خود را حفظ کنند، تا زمانی که در بر همین پاشنه می‌چرخد، تأمین هر گونه حقوق شهروندی و انسانی چیزی جز یک توهم و یا ترفند نیست.
۲۵ ژانویه ۲۰۱۴
محمود رفیع، دبیرجامعۀ دفاع از حقوق بشر در ایران (برلن)
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید