او در آمریکا در زمینه تخصص بیماری‌های داخلی و فوق‌ تخصص بیماری‌های غدد مترشحه داخلی تحصیل کرد و قبل از انقلاب به ایران بازگشت و در دانشگاه تهران به عنوان استادیار رشته پزشکی استخدام شد. همزمان هم به عنوان پزشک مشغول کار بود.

اوایل آبان ماه ۱۳۵۴ زمانی که از دانشگاه به خانه برگشت، ماموران ساواک منتظرش بودند. نسرین آزاد آن روز در حضور دایی‌اش که برای دیدارش از شهرستان به تهران آمده بود، بازداشت شد. این آغاز روندی بود که تحمل زندان و شکنجه‌های مختلف جسمی و روحی در زندان شد.

نسرین آزاد در گفت‌وگو با زمانه روایت می‌کند که چهارده ماه در زندان کمیته مشترک ضدخرابکاری ساواک در تهران زندانی بود و جمعا به هفت سال زندان محکوم شد.

از این مدت سه ماه به صورت پیوسته مورد انواع شکنجه‌های فیزیکی و روحی قرار گرفت، از جمله شلاق زدن به کف پا در حالی که به تخت بسته شده بود، شلاق به بدن، سوزاندن، دستگاه آپولو، مشت و لگد، توهین و اهانت کلامی، نگهداری طولانی مدت در سلول‌های سرد بدون پتو و زیرانداز در زمستان، سلول انفرادی و مواردی از این دست.