فیلمساز دو زن را در برابر هم قرار می‌دهد؛ یکی زندانی و دیگری نگهبان زندان: «برای من جالب بود که شخصیت اصلی، ایرینا را در مقابل نگهبان زندان قرار دهم. بازیگر این نقش واقعاً نگهبان زندان بود. برای من جالب بود که او با داستان‌های عاشقانه دیگران سر و کار دارد چون نامه‌های عاشقانه آنها را می‌خواند، در حالی که خودش تنهاست. تنهاست اما زندگی مرتبی دارد. در برابر او شخصیتی را آفریدیم که چکیده‌ای است از بیش از صد زنی که ما با آنها مصاحبه کردیم و داستان‌هایی را از هر کدام قرض گرفتیم. حالا این دو زن در دو دنیای متضاد زندگی می‌کنند.»

تأثیر فیلم از واقعی بودن شخصیت‌ها و داستان‌های زندانیانی است که به رغم جرایمی که مرتکب شده‌اند، در دل تماشاگر جا باز می‌کنند. در عین حال که با حرف‌های واقعی شخصیت‌ها روبرو هستیم، فیلم از داستانگویی باز نمی ماند: «چیزی که برای من بیشترین اهمیت را داشت، داستان واقعی زندانی‌ها بود. برای همین در سه روز اول فیلمبرداری فقط با آنها مصاحبه کردیم و ضبط کردیم. ممکن است در وهله اول خسته کننده به نظر برسد که کسی روبروی دوربین می‌نشیند و حرف می‌زند.»

«اما از طرف دیگر این داستان‌های واقعی می‌توانند خیلی جذاب باشند. ما این داستان‌های واقعی را ضبط کردیم و بعد بقیه فیلمنامه را با این مصاحبه‌ها تنظیم کردیم. می‌خواستم فیلم تا جای ممکن واقعی باشد. البته موقعیت‌هایی بود که چندین و چند بار تکرار کردیم اما می‌خواستم تا جای ممکن فقط یک نظاره‌گر به نظر برسیم و برای همین با المان‌های واقعی کار کردیم.»

فیلم سعی دارد با نگاهی با فاصله به موقعیتی بغرنج، ما را در سرنوشت این مادران- و بچه‌ها- سهیم کند، بی آن که بخواهد با احساسات تماشاگر بازی کند.

در واقع فیلم از درگیری مستقیم تماشاگر در موقعیت حذر می‌کند (با استفاده از دوربین ثابت و ناظر)، اما از او می‌خواهد با دیدی متفاوت به موقعیت زنان، به مفهوم زندگی، عشق، سکس و بچه نگاه مجددی داشته باشد. مثلاً در صحنه‌ای که پرستارها بچه‌ها را با خود می‌آورند و مادرها یکی یکی بچه‌های گریان خودشان را برمی‌دارند تا به آنها شیر بدهند، ما شاهد یک صحنه با احساسات دوگانه حتی متضاد هستیم: هم در تلخی موقعیت شریک می‌شویم و هم در عین حال قرار نیست که اشک به چشم‌مان بیاید.

در این راه در طول فیلم فیلمساز از دوربین ثابت استفاده می‌کند. دوربین حرکتی ندارد و به یک نظاره‌گر صرف بدل می‌شود: «از دوربین ثابت استفاده کردم چون می‌خواستم به آدم‌های جلوی دوربین آزادی بدهم. نما را کاملاً ثابت در نظر گرفتیم و به چپ و راست حرکت نکردیم تا نوعی قفس بسازیم. در واقع هر فریم یک قفس است. در این قفس آنها آزاد بودند که هر کاری می‌خواهند انجام دهند. به جای گذاشتن انرژی روی حرکت دوربین، تراولینگ یا دوربین روی دست، می‌خواستم بیشتر روی چشم آنها تمرکز کنم، روی سکوتشان و روی این که آنها چطور به همدیگر نگاه می‌کنند. خیلی تحت تأثیر سینمای اینگمار برگمان بودم.»