«ایران‌وایر»، اولین جلد از کتاب «زنان تاثیرگذار ایران» را منتشر کرد. این کتاب، روایت صد زنی است که بر پیرامون خود، جامعه، علم، هنر، سیاست، فرهنگ، ورزش، اقتصاد و تکنولوژی تاثیر گذاشته‌اند، از موانع نظام نابرابر جنسیتی نهراسیده‌اند و مسیری را برای رشد و دستیابی زنان ایران به حق برابر انسانی خویش هموار کرده‌اند. انتخاب‌کنندگان این فهرست، مخاطبانی هستند که باور دارند از این زنان تاثیر گرفته‌اند. 

ما در جلدهای بعدی، به خدمات دیگر زنان ایرانی که در این مبارزه سهم داشته‌اند هم می‌پردازیم. شما هم می‌توانید در این انتخاب سهیم شوید، نظرات خود را برای ما بفرستید و اگر اطلاعات بیشتر و دقیق‌تری دارید، با ما در میان بگذارید. این نسخه دیجیتال است و تاثیر نظرات و پیشنهادات خود را می‌توانید در نسخه چاپی که در ماه آبان منتشر خواهد شد، ببینید.

به‌علاوه، جلد دوم کتاب با نام‌هایی بیشتر در دست تهیه است. اگر نام زنی که به‌نظر شما تاثیرگذار بوده است را در این فهرست نمی‌بینید، نام و دلیل آنکه او را تاثیرگذار می‌دانید را برای ما به ایمیل info@iranwire.com  بفرستید.

فراموش نکنید که مجموعه کتاب‌های «زنان تاثیرگذار ایران»، برپایه انتخاب‌های شما گردآوری می‌شوند و منتخبان‌تان می‌توانند در هر عرصه‌ای، از فرهنگ، علم، آموزش، پژوهش و کنشگری گرفته تا هنر، ورزش، فعالیت‌های خیریه، سیاست، تکنولوژی، کارآفرینی، نوآوری، اقتصاد و ادبیات، گام‌های موثری برداشته باشند.

«کتاب زنان تاثیرگذار ایران را می‌توانید از این لینک دانلود کنید»

***

«منیژه حکمت»، تهیه‌کننده و کارگردان ایرانی متولد ۱۳۴۱ در شهر اراک است. او فقط ۱۵ سال داشت که وارد حوزه سینما شد. منیژه حکمت ازجمله زنان موفق سینمای ایران است که شروع رشد و تلاشش از پایین‌ترین سطوح سینما و پله‌پله بوده و از هیچ کاری، حتی منشی‌گری صحنه در سینما سر باز نزده است.

حکمت در سال ۱۳۶۶ در فیلم «خانه‌ای مثل شهر» منشی صحنه بود و در سال ۱۳۶۷ در فیلم «آپارتمان شماره ۱۳» بازی کرد. سال ۱۳۷۲ دستیار «حسن هدایت» در فیلم «دلاوران کوچه دلگشا» شد و پس از آن بود که در سال ۱۳۷۶ نخستین اثر بلند سینمایی خود به نام «زندان زنان» را ساخت.

او در مورد روند فعالیت‌های خود در سینمای ایران می‌گوید: «شغل من تهیه‌کنندگی است و تهیه‌‏کنندگی در اکثر نقاط دنیا کاری مردانه است. من این حس را نکردم. شاید خیلی جنگیدم. پروسه‌‏‏ای که من کارگردان و تهیه‌کننده شوم، ۳۰ سال طول کشید. خیلی‏‌ها دو ساله می‌‏آیند و تهیه‌‏کننده و کارگردان می‌‏شوند و کم نداریم در ایران. هر مدیرکلی هم که به وزارت ارشاد می‌‏آید، ۴۰-۵۰ تا تهیه‏‌کننده و کارگردان به جمعی که وجود دارد اضافه می‌‏شود. ۳۰ سال هم زمان کمی نیست؛ جنگیدن دارد، مشکلات خاص خود را دارد. ولی الان در شرایط حاضر، من تازه برتری هم حس می‌‏کنم به‌عنوان زن، و همیشه کارم را پیش برده‏‌ام که سختی خود را داشته است».

او تهیه‌کننده فیلم‌هایی همچون «شبیخون»، «زندان زنان»، «لالایی»، «ورود آقایان ممنوع»، «صداها»، «چیزهایی هست که نمی‌دانی»، «پوپک و آقاماشالله»، «دختری با کفش‌های کتانی» و فیلم‌های دیگری بوده است.

فیلم «زندان زنان»، نخستین فیلم بلند منیژه حکمت، از آن جهت دارای اهمیت بود که برای نخستین بار مسائلی پیرامون زندانیان زن، زندانیان سیاسی و اعدام زندانیان جوان در آن عنوان شد که تا آن روز، این اتفاق در حوزه سینمای ایران به‌ندرت رخ می‌داد. این فیلم به‌سرعت مورد توجه منتقدان داخلی و جشنواره‌های خارجی قرار گرفت و جوایز متعددی گرفت؛ ازجمله جایزه بهترین فیلمنامه و بهترین فیلم دوره ششم «جشن خانه سینما» در حوزه داخلی و تقدیرنامه کلیسای جهانی در «جشنواره بین‌المللی فیلم سه قاره فریبورگ» در دوره هفدهم این جشنواره.

در همان سال بود که «سازمان عفو بین‌الملل»، فیلم زندان زنان را در «جشنواره فیلم روتردام» هلند شایسته جایزه دانست؛ فیلمی که نامزد بهترین فیلم در جشنواره‌های بین‌المللی «براتیسلاوا»، «گیخون» و «هاوایی» نیز شد.

دومین فیلم منیژه حکمت، «سه زن» نام داشت که در سال ۱۳۸۵ به نویسندگی، کارگردانی و تهیه‌کنندگی او ساخته شد و یکی از فیلم‌های پرفروش آن روزهای ایران بود. این فیلم  قصه سه زن از سه نسل مختلف را بیان می‌کرد.

پس‌از آن، او فیلم «لالایی» را ساخت. تولید فیلم لالایی از سال ۱۳۸۷ شروع شد و  پروژه‌ای سنگین برای جمع‌آوری لالایی‌های فارسی‌زبان بود. تیم پژوهشی این کارگردان برای دست‌یابی به اطلاعات دست اول، به کشورهای فارسی زبان افغانستان، تاجیکستان و ازبکستان سفر کردند.

منیژه حکمت در سال ۱۳۹۰ تهیه‌کنندگی فیلم «ورود آقایان ممنوع»، به کارگردانی «رامبد جوان» را بر عهده گرفت و دخترش «پگاه آهنگرانی» نیز در این فیلم به ایفای نقش پرداخت.

او ازجمله کارگردان‌هایی است که همیشه نسبت به اتفاقات اجتماعی و سیاسی درون ایران موضع داشته است: «اگر ناهنجاری‏‌های اجتماعی دغدغه‏‌های یک فیلم‌ساز نباشند و خنثی باشد، به‌نظر من، فیلم‏ساز نیست. اصلا هنرمند نیست. هنرمند کسی است که جریان‌‏سازی می‌‏کند.»