عصر ایران – جریان سیاسی موسوم به پایداری، ماه ها به قالیباف و طیف سیاسی او حمله کرد، علیه شان افشاگری راه انداخت و در یک کلام، آنان را منحرف از مسیر انقلاب دانست. قالیباف نیز با طعنه “سوپر انقلابی” ، پایداری چی ها را “بی عمل” و “همیشه طلبکار” خواند. این ۲ طیف، در تمام ۴ سال گذشته، به طور اصولی و مبنایی با یکدیگر در مجلس درگیر بوده اند.

اما حالا که وقت رأی گرفتن از مردم رسیده، ناگهان هر دو کنار هم قرار گرفته اند و قالیباف و آقاتهرانی هم شده اند سرلیست فهرست مشترک شان؛ انگار نه انگار که تا همین دیروز، سایه همدیگر را با تیر می زدند!
پر واضح است که اگر پیروز شوند، بلافاصله درگیری ها را از نو آغاز خواهند کرد و روز از نو روزی از نو!

جالب اینجاست که این اتحاد تاکتیکی را که برای ورود مجدد خودشان به مجلس طراحی کرده اند، دستمایه منت برای اصولگرایان کرده اند. مرتضی آقاتهرانی، از سران پایداری گفته است: “این کار را کردیم تا بچه‌های انقلابی راحت‌تر بتوانند تصمیم گیری کنند.” و حال آن که باید می گفت این کار را کردیم که خودمان راحت تر به مجلس برویم.

باید از پایداری چی ها پرسید که اگر جریان قالیباف، منحرف از خط انقلاب و آلوده به مفاسد اقتصادی است، بدان حد که باید هر از چندی، پرونده  ای از آنها  رو کرد و آبرویشان را برد، چرا شماها که ادعای انقلابی گری تان گوش فلک را پر کرده، با این جریان غیر انقلابی، ائتلاف کرده اید؟ شمشیر از رو بستن دیروزتان چه بود و لیست مشترک امروزتان چیست؟ آنها هر ۴ سال یک بار خوب می شوند؟

هر چه باشد، این ائتلاف، نشان داد که پایداری چی ها، هر چه هستند، اصولگرا نیستند چرا که اصولگرا، روی اصول خودش می ایستد نه این که اصولش را وسیله معامله سیاسی و نان خوردن قرار دهد.
اساساً ، دغدغه آنان، اصول انقلاب و نظام و مردم و … نیست ، دغدغه نام و نان است که دیروز در کوبیدن جریان قالیباف بود و امروز در دست دوستی دادن با آن و فردا در جنگ و نزاع بر سر کرسی های هیات رئیسه و قس علیهذا!

از سوی دیگر، باید از جناب قالیباف و جریان متبوعش پرسید که اگر شما خود را انقلابی و پایداری چی را تندروهای بی عمل همیشه طلبکار می دانید، چرا با آنها ائتلاف کردید تا با وام گرفتن از شما وارد مجلس شوند و برای ۸۵ میلیون ایرانی تصمیم بگیرند؟ مگر از نظر شما مجلس جای افراطیون بی عمل همیشه طلبکار است؟! آیا آنها هم هر ۴ سال یک بار خوب می شوند؟

وقتی در کشوری برغم وجود نظام انتخابات، حزب به معنای واقعی وجود نداشته باشد، همین می شود. یکی دو ماه مانده به هر انتحاباتی، نام های عجیب و غریبی مانند جمنا و مبنا و شریان و جریان و امنا و صدای ملت و … شکل می گیرند و باهم بده بستان می کنند و لیست می دهند و بعد هم ناپدید می شوند و چون اساس و موجودیتی هم ندارند و فقط شوی انتخاباتی بودند، هیچ کسی مسوولیت کارهای برندگان را بر عهده نمی گیرد.

نمونه اش همین فهرست مشترک جریان قالیباف و پایداری که نه الان پاسخگوی عملکردشان در مجلس فعلی هستند و نه اگر انتخابات را بردند، مسوولیت این ائتلاف و پیامدهایش را بر عهده خواهند گرفت. آنها با هم ائتلاف کردند تا از آرای همدیگر استفاده کنند و عجالتاً این مرحله را پشت سر بگذارند. این، دقیقاً همان چیزی است که بدنه مردمی اصولگرایان را می آزارد و سرخورده می کند و ای بسا آنان را به دادن رأی به لیست های موازی و حتی مستقل ها، ترغیب کند.