در یکی از این روایت‌ها می‌خوانیم : “یک سال و نیم سلول انفرادی ویرانگر است… تمام پیامبران را به کمک می‌طلبیدم. بدترین چیز در سلول انفرادی سکوت و تنهایی است که دیوانه‌ام می‌کرد.” یکی دیگر از زنان زندانی که سلول انفرادی را در زندان‌های رژیم اسلامی ایران تجربه کرده “سلول انظباطی” یا انفرادی را به یک قوطی بسته کنسرو تشبیه کرده که کمترین اراده را از زندانی سلب می‌کند. به گفتۀ او، انزوا، انتظار و فشار ناشی از آنها به ضربات پُتکی می‌مانند که برای له کردن این قوطی کنسرو دائماً بر آن فرود می‌آیند.

خود نرگس محمدی در مصاحبه‌ای مخفیانه با روزنامۀ لوموند گفته بود که رژیم اسلامی ایران از این احساس تنهایی مطلق زندانیان سلول‌های انفرادی نهایت بهره برداری را می‌کند. او گفته بود که بسیاری از اعدام شدگان در زندان‌های جمهوری اسلامی شکنجه‌های جسمی، روحی-روانی ناشی از حبس در سلول انفرادی را متحمل شده و بالاجبار به تمام اتهاماتی اعتراف کرده بودند که رژیم اسلامی به دروغ به آنان نسبت داده بود. این اعتراف‌های اجباری، به گفتۀ نرگس محمدی، اساس محکومیت آنان به اعدام را تشکیل می داد.       

در کتاب “شکنجۀ سفید”، نرگس محمدی استفادۀ گستردۀ زندانبان جمهوری اسلامی از سلول انفرادی و نتایج درازمدت آن بر روح و روان و جسم زندانیان را تشریح کرده است. نویسنده که از چهره‌های شناختۀ شدۀ مقاومت جامعۀ مدنی ایران و همچنین از مدافعان فعال لغو مجازات اعدام در این کشور است بارها سلول انفراد یا شکنجۀ سفید جمهوری اسلامی را تجربه کرده است. نرگس محمدی که تاکنون سیزده بار دستگیر و به ۱۵۴ ضربه شلاق و ۳۱ سال زندان محکوم شده از شکنجۀ سفید به عنوان “مادر همۀ مجازات‌ها” یاد کرده و استفاده گسترده از آن را توسط رژیم اسلامی ایران محکوم کرده است.