انتخابات مصر در روزهای دوشنبه و سه‌شنبه هفته گذشته برگزار شد. نتیجه کاملا مشخص بود: برد قاطع «السیسی»؛ وزیر دفاع دولت مصر! نه اینکه بر خلاف ادعاهای رقیب بی‌رمق، تقلبی کلاسیک از قبیل پرکردن صندوق‌های رای یا بازنشده خواندن آن یا به شیوه «مصری را پاس بدارید» «السیسی به اندازه کافی طرفدار دارد» رخ داده باشد اما مخالفان هم با تحریم انتخابات، عرصه را تسلیم کرده‌اند. در نوبت قبلی که آن را انتخاب دموکراتیک مُرسی به ریاست‌جمهوری می‌نامند نیز بخش‌هایی از نیروهای لیبرال ملیون مصری، انتخابات را تحریم کردند و وقتی مرسی، که گروهش در انقلاب آزادیخواهانه و دموکراسی‌طلبانه مصر نقش چندانی نداشت با اکثریتی مختصر و «سربه‌سر» برنده شد دانستند که بند را خودشان به آب داده بودند!
با این حال مرسی که در آغاز، ژست‌های آزادی آشتی‌جویانه گرفت تا نشان دهد که در جامعه‌ای «نیم‌به‌نیم» باید حقوق نیمه دوم هم رعایت شود، در آرمان‌های خودش تخفیف دهد. اما همین‌که پنداشت خر وی از پل گذشته است، با بیتابی و شتاب به برکناری مقامات و گماردن آدم‌های خودی پرداخت و در رأس همه امور و تصمیمات فراقانونی و ایجاد نهادهای قدرت، تصمیم بر سلطه مقتدرانه و انحصاری دوستان خود بر کشور گرفت و نظامیان را از آینده خودشان بیمناک و نیروهای سیاسی را ناامید کرد و دوباره به خیابان کشاند. اما این بار «السیسی» با اقدامی پیش‌گیرانه دست به خشونت زد و سپس با نگرانی از اینکه مبادا خودش و دوستانش نیز در قفسی در کنار مبارک قرار نگیرند، دست به کودتا زد و مرسی را در قفس انداخت! البته السیسی به اقدام خود نام کودتا نمی‌نهد، بلکه آن را برکنارکردن رییس‌جمهوری می‌نامد که با اقدامات غیرقانونی خود قصد قبضه‌کردن قدرت و برقراری نوعی حکومت طالبانی داشته است.
خشونت‌های گروه‌های سلفی و تکفیری و اقدامات دوستانی که اکنون قرائت‌های سعودی و قطری نیز به آن اضافه شده است کمی بیشتر موضع السیسی را محکم کرد و برای او نیز پایگاهی اجتماعی از نیروهای نگران جنگ داخلی پدید آورد. وی اکنون با این انتخابات سریعا در صدد است آن صفت کودتا را به‌کلی برطرف کند.
تفاوت عمده السیسی با نظامیان پیشین، وجود همین حامیانی است که در آن انقلاب ضدمبارک نقش اصلی را داشتند و خودشان هم قربانی دیکتاتوری او شدند. با اینکه «سیسی» هم مانند «ناصر»، «سادات» و «مبارک» پیشینه نظامی دارد، اما تفاوت مهمی نیز با آنها دارد و آن، بهره‌مندی از حمایت کسانی است که به «مبارک» پشت کرده بودند، اما حفظ حمایت اینگونه کسان؛ کار دشواری است و ممکن است ماه عسل «السیسی» با آنان دوامی نداشته باشد.
نگارنده با قانون اساسی جدید مصر آشنا نیست اما اگر در این قانون به انتخاب بیش از دو دوره رییس‌جمهور در دوره حیات تاکید نشده باشد، اگر تنها شرط شرکت در انتخابات رعایت قانون سوادآموزی اجباری (لااقل در حد ابتدایی) نباشد، اگر برای نامزدها غیراز تضمین بانکی مبلغی از سوی خود و طرفدارانشان که اگر کمتر از پنج‌درصد رای آوردند به‌نفع خزانه ضبط شود و مانع از مزاحمت هرکسی شود، شرط دیگری بگذارند و اگر «السیسی» بخواهد با اقتدار عمل کند این بار نیز کاریکاتوری از دموکراسی به نام انتخابات، جای دموکراسی را خواهد گرفت. قدرت دموکراسی واقعی؛ انتخاب رییس نیست، پایین‌کشیدن یا خداحافظی با او در پایان دوره قانونی است!
فریدون مجلسی . تحلیلگر روابط بین‌الملل
از: شرق
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید