اذیت و آزار مهاجران، بویژه در منطقه پارک بیسیم، منطقه اتابک و هاشم‌آباد سبب شده است که افغان‌های ساکن در این مناطق به دلیل تهدیدهای جانی حتی برای تهیه غذا و نیازهای روزانه خود جرأت نداشته باشند، از خانه‌ها خارج شوند. در شبکه‌های اجتماعی به نفرت پراکنی فاشیستی علیه افغان‌ها دامن زده می‌شود. رسانه‌های حکومتی مانند همیشه ‌آتش بیار معرکه می‌شوند. با درج اخبار جعلی و ایجاد وحشت از افزایش جمعیت مهاجران در ایران، مشکلات معیشتی مردم، فقر و بیکاری و گرانی و ناامنی را به این قربانیان خاموش نسبت می‌دهند.

آتشی که بار دیگر شعله‌ور شده است، حقیقت تلخ بیش از چهاردهه از زندگی سراسر رنج و تبعیض‌ علیه مهاجران افغانستانی است که از بد حادثه ناچار شده‌اند به جمهوری اسلامی پناه بیاورند.

طی بیش از چهار دهه حکومت عامدانه حق پناهندگی و حق شهرندی‌ آنان را نپذیرفت. حق اسکان در ۱۷ استان و ۳۷ شهر تا محرومیت رسمی از داشتن اوراق هویتی معتبر تا حق تردد و اشتغال رسمی و کار و تحصیل از آنان گرفته شد. از خرید یک سیم کارت تلفنی و حتی امکان تردد شهری با مترو که با کارت هوشمند ملی امکان‌پذیر است، محروم شده‌اند. صدها هزار کودک متولد شده در ایران، بی هویت و بی شناسنامه، هیچگاه “ایرانی” خوانده نشدند.

ناسیونالیسم عظمت طلب ایرانی دست در دست حکومت، فرومرتبه‌ کردن مهاجران را به دلیل اینکه تهدیدی برای “نژاد پاک ایرانی – آریایی ” شمرده می‌شوند وسیله‌ای برای تفاخر و برتری خود بدل کرد. که باید هرچه زودتر اخراج شوند و به کشورشان بازگردند.

مردم ایران باید هوشیارانه این نفرت پراکنی نژادپرستانه حکومتی را خنثی کنند. هیچ انسانی غیر مجاز نیست. حق شهروندی همه مهاجرین باید به رسمیت شناخته شود. دشمن مشترک ما و شهروندان افغانستانی حکومت‌های اسلامی ضد بشری هستند.

سیامک بهاری