یک هفته ای می شود که از ایران برگشته است. بمحض دیدنم بی آنکه روبوسی کنیم می گوید :”نیازی نه به حمله ترامپ است ونه اسرائیل .تمام شده مردم حمله کرده همه جا را بتصرف خود در آورده اند .مکثی می کند :”باور نمی کنی باید بروی وببینی همه جا دست مردم است نوعی شورش وعصیان بی صدا .هرچه دلشان می خواهد می کنند !هر چه بزبانشان بیاید می گویند وهر طور که دل شان بخواهد لباس می پوشند.کسی جلودار خانم ها نیست .

ازدختر خانم جوانی که شلوارک پوشیده بود وسط جمعیتی که دورش حلقه زده و دست می زدند می رقصید.بعد از تمام شدن رقصش می پرسم: “دخترم آیا از این نیروهای نظامی که با باتون وگاز اشگ آورحمله می کنند نمی ترسی ؟”بی پروا نگاهم می کند. ” نه پدر جان این دفعه واقعا آن ممه را لولو برد .ریش وپشم حکومت بد طوری ریخته .اصلا حکومتی وجود ندارد.که ما بترسیم .”چشم می گرداند پسری چند متر آنطرف تر ایستاده است.

صدایش می کند. “حمید بیا وببین آقا چه می گویند ؟” پسر جوان جلوتر می آید پسر مودبی است دست می دهد.دختر جوان سوالم را تکرار می کند و من اضافه می کنم راستش من بجای این دختر خانم زیبا که این طور وسط جمعیت می رقصند دلم می لرزد. می ترسم حمله کنند وبگیرند.پسر جوان می گوید مثل این که از خارج آمده اید و دیدن این گونه چیز ها برایتان تعجب آور است وقتی داخل ماجرا وزندگی مردم قرار بگیرید به دیدن این گونه لباس پوشیدن ورقصیدن، درگیر شدن روزانه با حکومت عادت می کنید.

ما از چه باید بترسیم ؟چیزی برای ترسیدن نگذاشته اندو از بیکار شدن بترسیم ؟ ازاین که اکثر وقت ها با شکم گرسنه می چرخیم ؟همه چیز مفهوم خود را از دست داده درس خواندن، مدرک خوب گرفتن،سر کار خوب رفتن،با دختر مورد علاقه ات ازدواج کردن ،تشکیل خانوده دادن ؟بچه دار شدن واین که حاضر باشی با حداقل ها زندگی کنی اما ممکن نباشد .برای نسل ما هیچ کدام از این عادی ترین نیاز های یک جوان امکان پذیر نیست .درد وغم ما درد وغم پدر ها ومادر هاست .قبلا آنها مثل شما می ترسیدند مبادا اتفاقی برای ما بیفتد.سخت هراسان بودند.اما حالا همه جا همراه ما هستند .دلم می خواهد شما چند روزی سخت بدون قضاوت در کوچه وبازار بگردید.