تحقیر برای ابتدایی‌ترین نیاز، برای حقِ نان، یعنی سلبِ حقِ زیستن.
و آن نانوا که نان را، از ترس، از “دیگری” دریغ می‌کند، ناگزیر است میان اطاعت و انسان‌بودن، یکی را قربانی کند.

در این میان، تنها یک برنده وجود دارد:
حاکمیتی که نان را به ابزار تبعیض تبدیل کرده است.
او نه‌فقط شهروندان افغانستانی–ایرانی و مهاجران افغانستانی را طرد و حذف می‌کند، بلکه وجدان جامعه را نیز به سکوت می‌کشاند.

در این معامله، ما همه می‌بازیم؛
زیرا وقتی نان به شرط هویت داده می‌شود، آن‌چه پیش از همه قربانی می‌شود، انسانیتِ ماست.

به‌ویژه اگر بی‌تفاوت، از کنار این ویترین‌ها عبور کنیم و وجدان‌مان به درد نیاید.

دکتر نورایمان قهارى، روانشناس