سعید پیوندی
تصاویر آخرزمانی هستند: شورهزاری که جای دریاچه ارومیه را گرفته، فرونشست دشتها، رودهای خشک، سدهای بدون آب، هوای آلوده…
بیش از ۲۵ سال است که در ایران بحث بر سر بحران آب و نابودی تدریجی منابع آبی آغاز شده است. اما همه این بحث و جدلها، هشدارهای کارشناسان و کنشگران و گاه کنشهای اعتراضی پردامنه در کانونهای این بحران مانند دریاچه ارومیه، زایندهرود، بیداری نظام حکمرانی و چرخشی چشمگیر در حوزه سیاست زیستمحیطی را در پی نیاورد. چرا و چگونه حکومت نتوانست از شکلگیری گام به گام چنین فاجعه زیستمحیطی جلوگیری کند؟
این پرسش به همراه خود پرسشهای فراوان دیگری را به میان میکشد. عامل انسانی و طبیعت کدامیک سهم بیشتری در این بحران داشتند؟ چرا مسئولین در شکل دادن به یک سیاست جامع در حوزه آب ناتوانند؟ مشکل اصلی کجاست، سیاست؟ شناخت علمی پدیده؟ تخصص؟ منابع مالی؟ چرا با وجود گستردگی بحران، مسئولین به جای استقبال از مشارکت مدنی به سرکوب کنشگران مدنی روی آوردند؟ چرا کنشهای اعتراضی جامعه ایران با وجود محدودیتها ادامه نیافتند و جنبش سراسری مانند مقابله با حجاب اجباری پا نگرفت؟ بحران بزرگ کنونی چه پیآمدهای اقتصادی و اجتماعی خواهد داشت؟
مسئله آب و نقش آن در تعادل زیستبوم شکننده ایران موضوع یکی از درسهای دوره لیسانس جامعه شناسی دانشگاه تهران بود در دهه پنجاه. استادی داشتیم به نام آقای جواد صفینژاد که با ما درباره شبکه گسترده کاریزهای ایران (قنات) از دیدگاه مردمشناسی و اهمیت حیاتی آن در تعادل و پایداری نظام آبیاری و اقتصاد در کشور کم آب ایران صحبت میکرد. از نظر او شبکه کاریزهای سنتی ایران را میبایست عجایب هشتم جهان دانست به خاطر طراحی و مهندسی هوشمندانه، حجم عظیم خاکبرداری (۸۰ هزار کیلومتر چاه و کانال افقی) و نقشی که این نظام در تعادل زیستمحیطی و برداشت هوشمندانه آب از سفرههای زیرزمینی داشت. او از خرد و مهارت ساکنان سرزمین ما میگفت که با هوشیاری کمنظیری توانسته بودند سفرههای آب زیرزمینی را مانند گوهری کمیاب در طول قرنها از نسلی به نسل دیگر منتقل کنند.
سرزمینی که در گذشته از چنین نبوغ و هوشیاری برخوردار بود چگونه در دوران مدرن و با دانش، ابزار و امکانات فزونتر به چنین سرنوشت تلخی دچار شد؟
مطالعه بررسیهای انتقادی وضعیت زیست محیطی ایران در سه دهه گذشته نشان میدهد که بر خلاف گفته بسیاری از دستاندرکاران، بیمهری طبیعت سهم اصلی را در بحران ندارد و سیاستهای کشاورزی و صنعتی، فساد، جنون خودکفایی یا صادرات کشاورزی در کشوری خشک و کم آب، نابودکردن اکوسیستمهای شکننده و سدسازیها بدون توجه به اثرات تخریبی، حفر بیرویه دهها هزار چاه مدرن نقش اصلی را در این بحران ایفا کردهاند.
۱۰ سال پیش فصلنامه سیاستهای کلان (ش ۵، ۱۳۹۴) گزارش نیمه رسمی را منتشر کرده و در آن هشدار داده که رتبه ایران در مدیریت منابع آبی از بین ۱۳۳ کشور ۱۳۲ است. این گزارش به ضعفهای کلیدی سیاستگذاری و حکمرانی در حوزه بومزیست و آب اشاره میکند.
حکومت همه این واقعیتهای تکاندهنده را به خوبی میدانسته است. ما در ایران هم متخصص داریم، هم اهل پژوهش و کنشگر دلسوز و پیگیر زیستمحیطی و هم منابع مالی. مراقبت از منابع آبی به عنوان میراث تاریخی طبیعت و نیاکان ما نیاز به یک سیاست جامع، دورنگر، منابع کافی و نیز تصمیمات سخت اقتصادی داشت. کاری که هیچگاه در ایران انجام نشد.
در بهترین حالت باید گفت بومزیست و شرایط بحرانی آن اولویت حکومت نبوده است. محیط زیست نیاز به پول، دانش و سیاست جامع دارد. حکومت ترجیح داد پولها و منابع کشور را برای کارهای دیگری خرج کند. خواست و اولویت این حکومت پروژه بیحاصل و پرهزینه غنیسازی اورانیوم، راهپیمایی اربعین، پولپاشی برای تبلیغ دین حکومتی، کمک به “برادران یمنی”، “حزب الله” لبنان، حشد الشعبی و … بوده است. مسئولین ما بیش از آنکه دغدغه آب و محیطزیست داشته باشند نگران قراردادهای کلان قرارگاه خاتم برای سدسازیهای ویرانگر و جابجایی بیرویه منابع آبی بودند.
محیط زیست موضوع فقط حکومت نیست. محیطزیست یک فرهنگ، یک هوشیاری تاریخی و یک سبک زیستن در این دنیا است. حکومت در این زمینه هم هر کاری لازم بود انجام داد تا این وجدان جمعی به گونه مستقل در درون جامعه گسترش پیدا نکند.
امروز ایران تشنه است ولی هنوز خبری از یک سیاست جامع و دورنگر نیست.حرفهای مسئولین متناقض، شعاری، خرافی و نابخردانه است.
الویتهای حکومت را میتوان در آخرین خطابه آقای خامنهای از بالا به مردم دید : جنگ ۱۲روزه، خیانتها و ضررهای امریکا، تکذیب مذاکره، بیآبرویی اسرائیل، غزه و فلسطین، بسیج، اسراف… و در انتها توصیه تضرع و دعا برای همه چیز و باران…
کانال شخصی سعید پیوندی
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید