چندی پیش بافت تاریخی شیراز دوباره دستخوش آماج حملات مسئولان و نهادهای شهری شد. غلامحسین معماریان، دانشیار دانشگاه علم و صنعت ایران به نمایندگی از جامعه دانشگاهی با نوشتن نامه‌ای به استاندار فارس مراتب اعتراض خود را اعلام کرد.
به‌گزارش CHN، خبرگزاری میراث فرهنگی، شیراز در سی سال گذشته آماج بدترین نوع تخریب در بافت تاریخی بوده است که آنرا می‌توان بدتر از تخریبهای ۸۰ سال پیش دانست. خیابان روبروی شاه چراغ، طرح بین الحرمین و اکنون طرح کنار گذر مسجد نو. این‌درحالی است که بخش اعظم تخریبها تدریجی و درون بافت اتفاق می‌افتد. در ۹۰ سال پیش شیراز حدود ۶۵۰۰ خانه تاریخی داشته است و اکنون با تدابیر برخی از مسئولین تنها چند خانه باقی مانده است.
در این نامه آمده است:خبر تخریب بخشی از بافت تاریخی جنوب و غرب مسجد نو شیراز علاقمندان به فرهنگ ایرانی اسلامی را شدیداً متاثر کرد.
غلامحسین معماریان در این نامه با خطاب قرار دادن استاندار شیراز گفت: در هیچ جای این کره خاکی مانند ایران با تاریخ خود اینگونه نمی کنند. موضوع تخریب و تداخل غیر مسئولانه در بافت‌های تاریخی حدود ۵۰ سال است که نه‌تنها در کشورهای پیشرفته اتفاق نمی‌افتد بلکه در کشورهای جهان سوم هم چنین چیزی دیده نمی‌شود.
تمام شهرهای تاریخی در جهان مشکلات عدیده‌ای دارند اما رویکردشان حذف مساله نیست. همه متخصصان بافت‌های شهرهای تاریخی ایران می‌دانند که به‌دلایلی مشخص بخصوص سوء مدیریت بخشهایی از شهر دارای مشکلاتی است اما هیچ متخصص متعهد و آگاه به علم روز حکم تخریب و نابودی تاریخ خود و ملت‌اش را امضا نمی‌کند.
مسئولان شهری، نگران توسعه و رسیدن به پیشرفت شهر هستند. اما این تخریبها دقیقا مخالف پیشرفت و توسعه وعملی ضد فرهنگی است. عملی که ریشه های هویتی ما را به‌خصوص در دوران اسلامی نشانه گرفته است.
در دیگر کشور ها حفظ بافت‌های تاریخی را فرصت می‌دانند و در ایران به دلیل نبود آگاهی و نداشتن توانایی در مدیریت شهری، تاریخ و فرهنگ به یک مانع تبدیل شده است. و البته مناسبت‌ترین راه‌حل تخریب آن در نظر گرفته می‌شود. طرح بین الحرمین که با همین روش ۷ هکتار از بافت تاریخی قربانی آن شد به پاساژ خرید و دیگر مظاهر به اصطلاح پیشرفت شهری تبدیل شد.
جناب استاندار محترم مسئولین شهر شیراز هر توجیهی که برای تخریب این بافت تاریخی داشته باشند در برابر یک استدلال نمی توانند پاسخ گو باشند و آن نابودی بخشی از هویت شیراز و ایران است. نابودی بافت‌های تاریخی به معنای نابودی بخشی از منابع عینی تاریخی این کشور است و چقدر خوب مسئولین شهری این مستندات را از صفحه روزگار پاک می کنند و حتی اجازه مستند‌سازی بخش‌های تخریبی را که سال گذشته به آنها پیشنهاد داده شد را نمی دهند.
موضوع تخریب بخشی از بافت تاریخی شیراز به عنوان یک عمل ضد تاریخی فرهنگی، اکنون به بخشی از درس‌های دانشکده معماری تبدیل شده است و در همین زمان کوتاه به بخشی از یک کتاب درسی و در آینده نیز درباره‌ی این اقدامات کتاب‌ها نوشته خواهد شد.
بدینوسیله اعتراض شدید خود به این تخریبها را اعلام می‌کنم و امید دارم مسببان این تخریبها به جامعه دانشگاهی و فرهنگ دوست ایران معرفی شوند و خرابیها با تدبیری درست جبران شود.
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید