تبعیض در دفاع از حقوق‌بشر، به بهانه زندانی سیاسی میثاق یزدان‌نژاد

پنجشنبه, 27ام مهر, 1391
اندازه قلم متن

میثاق یزدان نژاد

کی از عکسهایی که همیشه در دسکتاپ کامپیوترِ من قرار دارد، عکس زندانی سیاسی میثاق یزدان‌نژاد است. دانشجوی جوانی که در شهریور ۱۳۸۶ به اتهام هواداری از مجاهدین خلق در مراسم سالگرد کشته شدگان دهه شصت در گلزارِ خاوران بازداشت و به سیزده سال زندان محکوم شد. همزمان با او دو نفر دیگر نیز بازداشت شدند، یکی علی صارمی که با احتساب حبس‌های سابقش، پس از تحمل مجموعا بیست سال زندان در سال گذشته اعدام شد و دیگری محمد علی منصوری- زندانی سیاسی دهه شصت- است که به ۱۸ سال زندان محکوم شد. منصوری هم اکنون دوران حبس خود را در زندان رجایی‌شهر سپری میکند.
چهره “معصوم و روحانی” میثاق یزدان‌نژاد، این جوان ۲۶ ساله که هنگام بازداشتش تنها ۲۰ سال داشت، هرگز از خاطرم نمیرود. او مرا به یاد برادرانم رضا و حسین شیرزادیان – زندانیان سیاسی در دهه شصت که یکی از آنها، در زندان کشته شد- می‌انداخت. برادران من نیز در زمان بازداشت سن و سال زیادی نداشتند. همه رفتارهای میثاق که چند هفتهای را با او در ۲۰۹ سپری کردم، تشابه زیادی به آنان داشت و همین موضوع تصویرش را برای همیشه در ذهنم حک میکرد. آنها همه افرادی مومن به راه خود بودند، راهی که ممکن است با آن مخالف باشیم.

میثاق در زمان بازداشتش که برای دومین بار صورت می گرفت، دانشجوی زبان مترجمی دانشگاه پیام نور بود. زمانی که با او در بند ۲۰۹ بودم، به تازگی از شش ماه سلولِ انفرادی به سلولهای چندنفره منتقل شده بود. در آن زمان او از فشار روحی و روانی ناشی از بازجوییِ توام با خشونتِ “جسمی – کلامی” رنج میبرد. گویا در این ششماه چند بار بازجویانش عوض شده بودند ولی هیچ کدام از آنها موفق به گرفتن اقرار از میثاق – برای هواداری یا همکاری با مجاهدین خلق – نشده بودند. در واقع او در زمان بازجوییش هیچگاه ادعای همکاری یا هواداری از مجاهدین خلق را نپذیرفت. جرم او این بود که در مراسم سالگرد کشته شدگانِ دههشصت، شرکت کردهبود و برای بار دوم به اتهام همکاری با مجاهدینِ‌خلق متهم می‌شد.

میثاق هم اکنون دوران محکومیت خود را با بیمارهای شدید عصبی و روانی در زندان رجایی شهر سپری میکند و مدت هشت ماه نیز از افسردگی بسیار شدید رنج میبرد. متاسفانه در این اواخر بیماری “باد فتخ” نیز به رنجهای او افزوده شده و با آنکه خانواده‌اش هزینه درمان را تقبل کردهاند، از فرستادن او به بیمارستان به بهانه های مختلف جلوگیری کرده اند/ یا میکنند. البته نگارنده هم اکنون از آخرین وضعیت او بی اطلاع است.

موضوع میثاق یزدان نژاد – و برخی از زندانیان سیاسی گمنامی که در زندان دیدم و هرگز نامی از آنها در رسانهها مطرح نشد- بهانهای است تا به موضوع زندانیانِ سیاسیِ دگراندیشی بپردازم که گویا دگراندیشی آنها، از خطوط قرمز مشترک جمهوریاسلامی و برخی از فعالین سیاسی و متاسفانه حقوق‌بشری گذرکرده و بر آنان هژمونی یافتهاست. گویا آنها همراه با جمهوری اسلامی در نادیده گرفتن حقوق این زندانیان متفقالقول شدهاند. به غیر از زندانیان سیاسی متهم به همکاری با مجاهدینخلق میتوان به گروههای مختلف نظیر هویتطلبان کرد، ترک و خصوصا عرب یا کسانیکه به زعم جمهوری اسلامی و برخی دیگر، بدرستی یا نادرستی استقلال طلبان نامیده می شوند، اشاره کرد.

کشته شدن شش هموطن عرب، زیر شکنجه‌هایِ وحشیانه و قرون وسطایی نهادهای امنیتی و نظامی و بازداشت و زندانی کردن دهها تن از آنان و همچنین صدور فله‌ای احکام اعدام برای آنها را می‌توان در همین حیطه در نظر گرفت.

در بدترین شرایط، اگر فرض کنیم همه‌ی زندانیان سیاسی گمنامی که نامی از آنها برده نمی‌شود، خواهانِ استقلالِ مناطقی از ایران بوده یا دست به اقداماتی خشونت آمیز زده‌ باشند. چرا نباید به عنوان یک انسان از وجود دادگاهی عادلانه، علنی به همراه هیات منصفه محروم باشند. چرا باید از حق داشتن وکیل، بازجویی عادلانه و بدون شکنجه و دهها حقوق انسانی دیگر بی‌بهره‌ باشند. از همه مهمتر اینکه چرا باید رسانه‌های مستقل و غیر‌حکومتی نسبت به انتشار اخبار آنها بی‌تفاوت باشند، یا آنرا سانسور کنند؟

ماهها پیش دوستی، با مسئولان یکی از نهادهای حقوقبشری که بیش از همه دست به انتشار اخبار و اطلاعات مربوط به تضیعع حقوق این طیف از دگراندیشان سیاسی می‌زد، گفتگویی داشت که در این گفتگو، مسئولان این نهاد حقوق‌بشری مشخصا در مورد انتشار اخبار مربوط به مجاهدینخلق اظهار می‌داشتند اگر بیش از این، اخبار مربوط به آنها را منتشر کنند، ممکناست با تصور اینکه آنها وابسته به مجاهدین خلق هستند، ادامه فعالیتهایشان با مشکلات زیادی مواجه شود. تصوری که در مورد آنها همچنان وجود دارد.

جمهوریِ اسلامی به منظور گسترش هژمونی یا خطوط قرمزِ خود در مورد انتشار اخبار نقض حقوق بشر و سایر موارد، از روشهای متنوعی بهره میگیرد که متاسفانه در سطوح مختلف، توانسته دیدگاههای سرکوبگرانه و ضد انسانی خود را به گروههای مختلف سیاسی، اجتماعی و حتی حقوقبشری تحمیل کند.

به عنوان مثال در سطوح پایین، برای زندانیان سیاسی اصلاح طلب که به تازگی از قدرت کنار گذاشته شدهاند، سیاستهایی را درپیش گرفته که در داخل ایران و از دوستان و همکاران سابق این زندانیان، خصوصا کسانیکه همچنان در قدرت هستند جز معدودی، بندرت کسی جرات کند نامی از آنها برده یا حقوق آنها را مطالبه و مطرح سازد. در این مورد کافیست به آقایان موسوی، کروبی، بهزاد نبوی، تاج زاده و دیگر زندانیان این طیف نگاهی بیاندازید که گویا از طرف دوستان سابق خود که هم اکنون در حاکمیت هستند، فراموش شدند.

همین روشها در مورد اقلیتهای قومی، مذهبی و خصوصا بهاییان، دراویش گنابادی و یا دگر باشان جنسی – که همه روزه اخباری از نقض حقوق آنها انتشار می یابد – به کار گرفته شده و هزینه دفاع از حقوق آنها خصوصا در داخل ایران را بسیار سنگین و غیرقابل پرداخت کرده است.

در مورد حقوق انسانی مربوط به زندانیان سیاسی مجاهد و گروههای استقلال طلب و حتی هویت طلب؛ این نگاه تبعیضآمیز نه تنها در داخل ایران، بلکه با آماده بودن بسترهای مناسب، به بیرون از مرزهای ایران نیز سرایت کرده و متاسفانه هژمونی قابل توجهی یافته است. خصوصا اینکه با استفاده از چنین بستری، در حالیکه رسانه‌های مستقل داخل و خارج ایران کمتر حاضر به انتشار اخبار مربوط به آنها هستند، جمهوری اسلامی با مرعوب کردن خانوادههای این قربانیان، آنان را از هرگونه تلاش بر اطلاع رسانی باز می‌دارند تا زمینه اقدامات خودسرانه و دلخواه خود را فراهم سازد.

اقدامات جمهوری اسلامی برای نقض حداقل حقوق این طیف از زندانیان سیاسی به اینجا ختم نمی‌شود. آنها به سراغ افرادی از داخل یا خارج ایران که بنا بدلایلی تحت فشار قرار دارند، می روند و آنها را وادار به موضعگیری یا اتهامزنی علیه نهادهایی میکنند که اخبار این طیف از قربانیان نقض حقوقبشر را پوشش داده یا از آنها حمایت میکنند. موضع گیری‌ها یا اتهام زدن هایی که هزینه های پوشش خبری و حمایت از این طیفها را افزایش می‌دهد. جمهوری اسلامی در این موارد خصوصا از کسانی در ایران که زیر حکم زندان قرار دارند، یا با وثیفه‌های سنگین از کشور خارج شده‌اند و اموالشان در معرض ظبط شدن قرار دارد و نیز ایرانیانی که به ایران رفت و آمد می‌کنند، استفاده می‌کند و بصورت مستقیم و غیرمستقیم آنها را وادار یا تشویق به موضع‌گیری یا اتهام‌زنی علیه نهادهای حقوق بشری که خطوط قرمز جمهوری اسلامی را به رسمیت نمی شناسند، می کنند.

با تمام اینها در مورد نقض حقوق این قربانیان حقوق بشر، نمیتوان از کنار فعالین سیاسی و حقوق بشری که بدون هیچ فشاری نیز، تصور میکنند باید بین طیف های مختلف قربانیان نقض حقوق بشر تبعیض قائل شد و کسانیکه از ترس برخوردهای احتمالی جمهوری اسلامی، پیش‌دستی کرده و واکنشهای مورد انتظار جمهوری اسلامی را از خود بروز می‌دهند، بسادگی گذشت.

بسیاری از گروههای سیاسی از جمله طرفداران جمهوری اسلامی، اصلاح طلبان و اپوزیسیون، زمانی که چشمان خود را بر روی نقض حقوق انسانی کسانی که حکومت، آنها را – اراذل و اوباش – مینامید، بستند و نسبت به اخبار وحشتناکی مانند مرگ بر اثر گرسنگی، شکستن اعضای بدن بر اثر شکنجه، رها کردن بیماران از مداوا و تجاوز به وسیله اشیاء گوناگون در زندان کهریزک بی تفاوت بودند، شاید هرگز تصور نمیکردند که چند سال بعد، در اعتراضات پس از انتخابات ۸۸، کهریزک، قربانیانی از خود آنها و حتی از فرزندان مسئولین جمهوریاسلامی (مانند پدر روح الامینی) بگیرد.

به نقل از یکی از زندانیان سیاسی در دوران رضاشاه – که به همراه فرخی یزدی، شاعر لب دوخته ایران زندانی بود- وقتی مسئولین زندان قصر یکی از زندانیان عادی و غیرسیاسی را فلک کردند؛ فرخی یزدی آرام ننشست و به شدت به زندانبانان اعتراض کرد. به گفته این زندانی سیاسی، در آن زمان او به فرخی نزدیک شد و گفت: برای چه اعتراض می کنی؟ این زندانی که زندانی سیاسی نیست! فرخی یزدی نیز در پاسخش گفت: “وقتی یک زندانی عادی را کتک میزنند، چند صباحی دیگر نوبت ماست” که همینطور نیز شد. متاسفانه برای بسیاری از گروههای سیاسی نیز امروز همین گونه است.

چشم بستن بر تضییعِ حقوقِ انسانیِ هر گروه و فردی، حتی طرفداران ریگی که دست به درگیری مسلحانه با جمهوری اسلامی زده اند و کسانی که که ممکن است بسیاری از نیروهای سیاسی آنها را تجزیه‌طلب یا استقلال طلب بنامند و نیز سایر اقلیت های قومی، مذهبی و دگرباشان جنسی. .. نه تنها میتواند در آینده مقدمه ای برای نادیده گرفتن حقوق همه‌ی ما باشد بلکه مغایر با مفاهیم جهان گستر اعلامیه جهانی حقوق بشر است.

زمانی که حتی برای یک “جنایتکار یا عامل نسل‌کشی” نیز باید حقوقی انسانی را در نظر گرفت و به آن احترام گذاشت. پس چرا باید چشمان خود را به نقض حقوق بشر امثال میثاق یزدان نژادها بست!

کاوه شیرزاد

از: گویا

 


به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید

برچسب‌ها:

هنوز نظری اضافه نشده است. شما اولین نظر را بدهید.