بیــــرون نمیـــرود زدلــــم داغ آن عــزیـــز
داغ کــسی که خــاطرم ازمـــرگ اوفسـرد
داغ شهیــدِ خفتــه بــه خـونــی که درغــمش
جانـــم بلب رسیـــدوغم ازدل بـــدرنـــبرد
فـــرخنده کــیش مـــرد ِجـــوانی دلیــربـــود
دلــــداده ی بزرگــــی وســـالاری وطـــن
ســرمسـتِ جـــامِ همــت وایمـــان واعتقـــاد
همگـــامِ (رهبــران)به هــواداری وطـــن
کــوشیــــد بـــا اراده ی ستـــــواروآهـنیــــن
در راه طـــَردِ دشــمن وقطـــع ایـــادَیــش
با کلـکِ حــقّ نـویس نوشت آنچه بود راست
درحــقّ ملـــــت وعـــلـل نــــامـــرادَیــش
تا بــــود درکَفَش قلـــمی تنـــدوحــقّ نگـــــار
مطلب نـــوشت درپــی تعیین سرنـــوشت
چـــــون شد وزیـــر،بـــار قــدم برقلــم فرود
درکفـه ی مبــــارزه سنگی تمـــام هشـــت
دانـــست چیـست ماهیــتِ فـــکربــــاختـــــر
دربســط قـدرت ازپــــی تسخیــرخــاوران
زیــن رو فــشرد پــــای،دراِخـــراج اَجـنَبــی
زایــــران زمین کـه هست کُنـــامِ دلاوران
چــــون پشتِ سرنـــهاد شبیـــخون شـــــاه را
درآن ســـه روزحــادثه انگیـــز فتنه زای!
گــفت آنچـــه بود درخــورشـــاه پلیــد خــوی
با خلق پرخروش،دژم حــال وخسته نـای!
وآن گَـــه که بـــازگشت شهِ اجنبــی پنــــــــاه
بــا دست خــارجی زهزیمت به آشیــــان!
کـــرد آنچـــه کــرد برهمـــه آزادگـــان ستـــم
لیک این به جان نیافت درآن ماجَرا امان!
صبحـی ست نیمه روشن ومردی پریده رنگ
بیمـــاروزاروخسته ولـــی با ثبــــاتِ کوه!
از محبـــس آورنــدش ودرچــــهره اش پــدید
آیـــات سربلنــــــدی ووالائــــی وشـــکوه
یکبــــارخـــــورده تیــــر،زدست (فدائیــــان)
یکبـــارنیزضربــتِ چـــاقوی بی مُخـــی!
درپیکـــرش نمانده دگــــر پــــاره ای رَمــــَق
یکچنــــد بـوده همــــدم آهـــی وآوُخــــی!
دربــــامداد سرد وغـــم افزایــی این چنیـــــن
بیمـــاررا بـــه مقتـــل آزادگــــان برنــــد!
(دکتــــرحسیــن فــــاطمی)آن زنــده نــــام را
بـــاحــال تب،به جوخه ی اعــدام بسپُرنـد
گفتنـــدعفــوخــویش ز درگــــاه شــه بخـــواه
تـــا وارهـــی زکشتـــه شدن،در پنـــاه او!
گفتـــــا که هرگزاین نکنم ،بِه که جان خویش
بهـــروطــن سپــــارم ومیــــرم به راه او!
بیمـــاربرکشــد سرویک لحظــه خویـــش را
ستـــواروا نمایـــد وخــــُرسنـــدورادفـــر!
هرگـــز به خـــویشتـــن نــدهد راه،وحشتـــی
کـــز رازِجـــاودانــه شــدن هست بـاخبر!
دانـــَد که خون اوست درین خشکســـالِ رشد
کــــآردنهـــالِ نهضت ملـــی به برگ وبـر
زیــن روی تــن به مرگ دهد با رضــای دل
تــا خوش کنـد حقیـــقت ایثــار جلــوه گر!
دانـــد که چند لحظـــه دگـــربیش زنـده نیست
آرد به یــاد،کودک شیــــرین زبــان وزن
لــــرزد دمی بـه خویش ولیــک ازپــی هدف
ستـوار وخنده روی کنــد ترک جـان وتن
رخـــصت نمیــدهــــد کــه ببنـــدند چشـــم او
فریاد میــکشد:«شـــه جـــلاد مـــرده باد»
«آن کس که نام نیـــــکِ«مصدق»کند تبـــاه
نـــامش زکـــارنامۀ هستـــی سترده بــاد»
درخـــــــون کشنــد پیــــــکرآن بیگنـــــاه را
کو عـــاشق است عاشقِ ایــران پـُرشُکون
فریـــاد(زنـــده بـــاد وطن)سردهـــد زجــــان
آنجـــا که لاله گون کند این خاک رازخون
نــــامش «حسین» بودوبه ســان نیای خویش
پـیش «یزیدِ»عصر،به تسلیــــم تن نـــداد
درخـــون تپید وشد به قدمگــــاه حقّ شهیـــــد
سرجـــــز به راه مـلت وعــشق وطن نداد
از: فیس بوک استاد ادیب برومند
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید