محمد رهبر روزنامه نگار
نزدیک چهل سال از برپایی جمهوری اسلامی می گذرد و قرار بود که هم دین دهد و هم دنیا به ما.
اگر برایند آنچه در ایران اتفاق افتاده است، همین باشد که نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری می گویند و یک قلمش ۷ میلیون بیکار ، ۱۰ میلیون حاشیه نشین و ۱۰ میلیون بی سواد و کم سواد است ،انصاف باید داد که حتی اگر امام غایب بر زمین بیاید و رییس جمهور ایران شود تا چهل سال آینده هم این زمین سوخته، سبز نخواهد شد.
انتخابات دوره دوازدهم ریاست جمهوری یک جمع بندی است از همه سالهای جمهوری اسلامی و دستاوردی که انقلاب ۵۷ داشت.
محیط زیست ویران، صنایع کمر شکسته، فساد حیرت انگیز در تمامی سطوح و آنچه بر جای مانده به گواهی نسخه ای که اصولگرایان می پیچند ملت تنگدستی است که باید به اعانه و دعا عمر بگذرانند و رای بدهد.
یارانه ها و موسسات توزیع صدقه مثل کمیته امداد و آستان قدس، معافیت مالیاتی و وامهای ازدواج ، شده اند برنامه و دستگاه اجرایی ، رای هم چیزی است که می توان به مزایده گذاشت و خرید. اگر روحانی می گوید وام ازدواج ۱۰ میلیون است، رییسی می گوید ما ۲۰ میلیونش می کنیم.
اصولگرایان می دانند که چه فقری در کشور موج می زند و می دانند که چه طور می توان شکم گرسنه ای را به شامی وعده داد و به نانی فریفت.
در این مزایده رای، اگر برنده شوند، ایران کشوری صدقه ای می شود و مدیریتش صلواتی. در چنین مدینه فاضله ای که گرسنگان هر ماه از حکومت پول می گیرند ، اعتراضی نخواهد بود. مادام که پول به حسابها ریخته شود، حتی اگر دهکی را حذف کنند، دیگران شورش نخواهند کرد که به این آب باریکه امیدوارند.
می توان روزی را تصور کرد که خورندگان یارانه به آنها که عجالتا دستشان به دهنشان می رسد و هنوز به فلاکتِ نواله گیری نیفتاده اند و اعتراضی می کنند، حمله ور شوند و به این ترتیب طبقه سرکوبی شکل بگیرد که مردمی است و حقوق بگیر حکومت.
ما در دو راهی ایستاده ایم بر سر اینکه به پوپولیسم رویایی به مثابه یک مذهب معتقد شویم یا اینکه عقلانیتِ تلخِ مستاصل را بپذیریم و بدانیم که آبادی خرابه ایران عمر می خواهد و هزینه و سختی و مصیبت بسیار دارد.
اگر آماری که اصولگرایان می گویند واقعیت داشته باشد و میلیونها حاشیه نشین و بیکار و بی سواد، نانشان در روغن است. می توانند همین انتخابات نیم بند و اصلاحاتِ نصفه و نیمه را هم مچاله کنند و دور بیندازند.
این دوره انتخابات در عین خستگی که پس از چهل سالِ آوار جمهوری اسلامی بر سرمان مانده است، بسیار پر اهمیت است.
فقر و فساد می تواند اندک امید به توسعه را هم به باد دهد. اتفاقا تلاش پیگیر اصولگرایان چنین است که غیر فقرا و حاشیه نشینان به پای صندوق رای نیایند و سعی می کنند چیزی بیشتر از یارانه و وام ازدواج نگویند و هر چه دستاورد احتمالی فرهنگی و سیاست خارجی که در دولت روحانی است را بی جلوه کنند تا سکه های یارانه برق بزند.
استیصال طبقه متوسط و قهر آرای خاکستریِ فرهنگی و سیاسی، رمز پیروزی اصولگرایان است. یک جور غربالگری رای دهندگان . تویی که یارانه دردت نیست و اهل ازدواج هم نیستی ، رای نده ، تحریم کن .
از بد حادثه دولت روحانی هم در عملکرد اقتصادی مستاصل است، نه می تواند معجزه ای کند و ۵ میلیون شغل ایجاد کند و نه می تواند پایش را از گلیم دولت بیرون گذارد و سپاه پاسداران را به پادگان بفرستد و اموال عمومی را از چنگ آستان قدس و مستضعفان بیرون بکشد و نه می تواند جلوی فساد را بگیرد که از قضا قوه قضاییه یکی از معادن فساد است.
رای دهندگان به روحانی باید که عقل دوراندیشی داشته باشند و چشمشان را ببندند و دماغشان را بگیرند و رای بدهند. حداقل این امید هست که سر سوزن عقلی در انبار کاه حاکمیت باقی بماند وگرنه رییسی و قالیباف برای آتش زدن می آیند.
از: ایران وایر
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید