حمزه درویش، زندانی ۲۴ ساله اهل تالش مدعی است در سال ۹۳ نیروهای داعش با فریب، او را به ترکیه کشانده و سپس به سوریه منتقل کرده اند. مدتی را در زندان داعش بوده و سپس به ایران فرار کرده است و خود را به نیروهای امنیتی معرفی کرده است و حتی این شانس را داشته که با قید ضمانت آزاد باشد و به شغل پرورش بلدرچین مشغول شود. وی مدتی پیش بصورت غیرمنتظره بازداشت و به تحمل ۱۸ سال حبس تعزیری محکوم شد. آقای درویش پور از شرایط روحی و جسمی بسیار نامناسبی برخوردار است بطوریکه قادر به انجام امور روزمره و فردی خود نیست.
به گزارش خبرگزاری هرانا، ارگان خبری مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، حمزه درویش زندانی جوانی است که از مشکلات جدی روحی و روانی در رنج است. آقای درویش پور ماهها قبل و پیش از اینکه وضعیت روحی او آنقدر نامناسب شود که امکان نگارش منظم را از دست بدهد نامه ای خطاب به افکار عمومی نوشت و در آن به شرح سرگذشت خود پرداخت و از نهادهای مدافع حقوق بشر طلب استمداد کرد.
این زندانی جوان نامه مورد اشاره را با معرفی خود اینگونه آغاز می کند “من حمزه درویش ۲۴ ساله اهل تالش گیلان هستم در خانواده ای سنی و فقیر به دنیا آمده ام که بخاطر مشکلات مالی بعد از دیپلم نتوانستم ادامه تحصیل بدهم ۲ سال قبل یعنی در سن ۲۲ سالگی ام به دعوت یکی از دوستام که عضو داعش شده بود و ابراز پشیمانی میکرد و میخواست به ایران بر گردد اما از ناحیه پا زخمی شده بود و نیاز به پرستاری داشت به ترکیه رفتم اما متاسفانه غافل از اینکه این نقشه ای برای گرفتار کردن من بود وقتی به ترکیه رسیدم چند هفته ای پیش چند کرد ایرانی بودم تا دوستم از سوریه به ترکیه بیاید تا ناگهان یک شب برای رفتن پیش دوستم با این چند نفر سوار ماشین شدم و بدون هیچ حرفی و هماهنگی من را به سوریه بردند ۶ ماه در سوریه در بین داعش بودم که یک ماه آن را در زندان آنها و مدتی را در بیمارستان بودم. “
این زندانی سنی مذهب مدعی است در مدتی که در مناطق تحت کنترل داعش بوده مجبور به انجام بیگاری برای آنان شده و امید این را داشته که بتواند در خلال فعالیت های کارگری روزانه راهی برای فرار پیدا کند.
آقای درویش در قسمت مفصلی از نامه خود که در اختیار هرانا قرار گرفته است توضیح می دهد مدتی را به دلیل اعتراض به نیروهای داعش بخاطر کشتار مردم طی عملیات انتحاری در منطقه کردنشین شهر الحسکه سوریه بازداشت شده و مورد شکنجه قرار گرفته است در حدی که تمام دندان های او شکسته شده و از ناحیه شکم و سینه آسیب دیده است.
او که مدعی است وخامت وضعیت جسمی و جابه جایی او بین مراکز درمانی دو شهر فرصت فرار را در اختیار او قرار داده از چندین تلاش خود برای فرار یاد می کند و نهایتا می گوید “خود را به مرز ترکیه رساندم و تسلیم پلیس ترکیه شدم. با وجود اینکه وضعیت روحی و روانی وجسمی خوبی نداشتم و وقتی به داخل ترکیه رسیدم و خود را تحویل پلیس ترکیه دادم آنها هم بارها من را مورد ضرب و شتم قرار دادند و حتی چندین دفعه میخواستن من را تحویل داعش بدهند که توسط یک سرباز ترکیه که اصالتا کرد بود موفق به ارتباط با سازمان UN شدم و آنها از این اقدام پلیس ترکیه جلوگیری کردند و من را به کمپ شعبه اتباع خارجی انتقال دادند و برای گرفتن برگه عبور خودم را به سفارت ایران رساندم و ماجرای خودم را مفصل برای سفارت توضیح دادم و درآنجا تسلیم نامه خود را نوشتم و به دست شخص وزیر دادم و از طریق تلفن و چندین نفر به وزارت اطلاعات خبر دادم که میخواهم به ایران برگردم.”
این شهروند تالشی پس از شرح هماهنگی با دستگاه امنیتی کشور برای بازگشت به ایران توضیح می دهد ” وقتی به ایران آمدم من را دوماه درسلول انفرادی بازداشتگاه اوین بند ۲۰۹ انداختن و در مورخه بیست وهشتم تیرماه سال نود و چهار با قیه وثیقه آزاد شدم ویکسال با قید وثیقه بیرون بودم”.
آقای درویش که می گوید در هیچ زمانی در زندگی اش آموزشی نظامی ندیده و در هیچ فعالیت نظامی مشارکت نداشته از آنجا که اساسا عزیمت خود به ترکیه و سپس سوریه را برخلاف میل و خواست خود می دانست و نظر به اینکه بصورت داوطلبانه خود را به دستگاه اطلاعاتی کشور معرفی کرده بود به زندگی عادی مشغول شد.
او در رابطه با زندگی عادی که پس از بازگشت به ایران دارد و سپس سیر بازداشت دوباره خود می گوید “وقتی به ایران آمدم من را دو ماه درسلول انفرادی بازداشتگاه اوین بند ۲۰۹ انداختن. در مورخه بیست و هشتم تیرماه سال نود و چهار با قیه وثیقه آزاد شدم و یکسال با قید وثیقه بیرون بودم و پرورشگاه بلدرچین خزر را زده بودم. یکسال بعد در دهم تیرماه سال ۱۳۹۵ دوباره من را دستگیر کردند و بعد از ۱۰۰ روز انفرادی من را به اندرزگاه چهار زندان اوین انتقال دادند و به من گفتن که باید دادگاهی بشی تا در مورخه نهم اسفندماه سال ۹۵ در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب و به اتهام محاربه از طریق عضویت در داعش و خروج غیر قانونی از کشور دادگاهی شدم و در مورخه بیست ونهم فروردین سال ۱۳۹۶ حکم بنده که به ۱۸ سال حبس تعزیری محکوم شده بودم را ابلاغ کردند و من هم به حکم صادره اعتراض کردم و پرونده من هم اکنون در دیوان عالی کشوره و هنوز تعیین شعبه نشده.”
آقای درویش در انتهای نامه خود تاکید می کند “من جوانی ۲۴ ساله بودم قربانی یک جنایت شدم . طبق کدام قانون و کدام منطق و کدام وجدان کسی که قربانی شده را مجازات باید کرد؟ اکنون از سازمان عفو بین الملل و نهادها و سازمانهای حقوق بشری و تمام وجدانهای بیدار میخوام ندای مظلومیت و بی گناهی من را بشنوند و از آنها خواهانم تا در راستای احقاق حقوق حقه ی من تمام تلاششان را بکار گیرند.”
همانطور که اشاره شد نامه مورد اشاره به تاریخ ماهها قبل است که اکنون قسمتهایی از آن منتشر می شود. در طی مدت سپری شده وضعیت روحی آقای درویش به وخامت گذاشت.
او که در نامه خود از اعلام اعتراض به حکم صادره می گوید در روزهای اخیر حکم تایید نهایی مجازات صادره را دریافت کرده است، به این معنی که اساسا اعتراض او به حکم در نظر گرفته نشده و از محکومیت ۱۸ سال حبس تعزیری با احتساب ماده ۱۳۴ مدت ۱۵ سال را لازم است تحمل کند.
وضعیت این جوان تالشی به حدی وخیم شده است که عملا قادر به همزیستی با سایرین و انجام امور اولیه خود در زندان نیست. شرایط روانی وخیم او در سایه بی توجهی مسئولین هر روز به وخامت می گراید.
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید