در حال مرور این نگرانی بودم که اتومبیل ما به نزدیکی میدان فردوسی رسید. یکی از ماموران ساواکی با صدای خشکی و از همان جا به من چشم بند داد تا که چشمانم را بپوشانم. او تاکید کرد که سرم را خم و بین دو پایم بگذارم مبادا از بیرون جلب توجه کند. اما من گفتم که سرم را نمی‌توانم بلحاظ آثار جراحی کاملا خم نمایم. آنها بی درنگ روزنامه‌ای دستم دادند تا با تظاهر به خواندن مبادا در نگاه‌های احتمالی خارج از اتومبیل قرار بگیرم. پس از تحویل لباس و سایر تشریفات با تن رنجور و بیمارم از حیاط مدور کمیته بسمت سلول هدایت که می‌شدم صدای ضربات کابل و فریاد چند زندانی از یکی از اطاق‌های مجاور حوض دایره‌ای آبی رنگ مرا بخود آورد. به تن بیمارم اندیشیدم که قرار است از این به بعد اینگونه مورد پذیرایی قرار و گویی که در حال خداحافظی با آن بودم. فردای آن روز اولین جلسه بازجویی‌ام با بازجوی خشنی بنام مستعار محمدی (محمد تفضلی) شروع شد. در اطاق او بازجوی سنگدل دیگری بنام کمالی با یک زندانی دیگری در کش و قوس بود.پس از سئوال چهارم یا پنجم و انکار من محمدی با خشونت مرا خواباند که با کابل وادار به اعتراف نماید. بی اختیار پیراهنم را بالا زدم و به او گفتم تازه عمل جراحی کرده‌ام. اگر هم باید بزند مراقب باشد که به محل جراحی‌ام نزند. هرگز واکنش او را پیش بینی نمی‌کردم. او با نا امیدی رو به همکارش (کمالی) کرد و با غرولند گفت چرا این مردنی را برای من فرستادند؟ البته آن روز و با تعدادی کابل مورد پذیرایی قرار گرفتم اما در میان درد جانکاهم چشمان نگران او را برای فشار بیشتر حس می‌کردم. شاید عجیب تر آن بود که در همان لحظه زندانی دیگری را (از بچه‌های دانشکده) که با من دستگیر شده بود با وجود پرونده بسیار سبک ترش چندین برابر من مورد ضرب و شتم قرار گرفت. شاید او می‌خواست پیام دهد که رعایت شرایط جسمی‌ات را کرده‌ام و گرنه اینجوری باید کتک می‌خوردی. اعتراف می‌کنم در خلال سه ماه و حداقل ۱۵ جلسه بازجویی، محمدی آن بازجوی خشن هرگز از حد معینی و در مقایسه با دیگران هم تراز جرمم مرا تحت فشار نگذاشت. روزی یکی از بازجو‌های همکارش برای دیدن محمدی به اطاق او آمد. او برای اظهار لطف به محمدی یک پس گردنی به من زد که مثلا چرا در حال فکر کردن هستم و نمی‌نویسم؟صدای محمدی را شنیدم که به او اشاره کرد که ولش کن به اندازه کافی فشارش داده‌ام. محمدی روزی هم که مرا برای دستگاه آپولو قرستاد خودش آمد و به حسینی زمزمه‌ای کرد. با شگفتی و بعد از تنها چند ضربه کلاه آهنی از سرم بر داشته شد. آنها مرا بدون تمکین برای اقرار بیشتر به سلول روانه کردند….. سر انجام و سرحال تر از زمان دستگیری از کمیته به زندان قصر روانه شدم. دوستان نگرانم می‌گفتند امید نداشتیم ترا سالم ببینیم. در خلال این سال‌ها که گاه خاطرات آن زمان را مرور می‌نمایم صادقانه و در خلوت با وجدانم اعتراف می‌کنم آن بازجوهای خشن و با داشتن کارت سبز برای هر گونه شکنجه‌ای اما گویا از یک قانونمندی تبعیت می‌کردند. من در همین نوشتار شهادت می‌دهم که محمدی آن بازجوی خشن (که از سرنوشتش بی اطلاعم) و با تمام خشونتش اما در مورد من مراعات تن بیمارم را نمود. رعایتی که شاید او و همکارانش احتمالا در مورد بسیاری نیز کما بیش نموده بودند. البته این شهادت بمعنی دفاع از رذالت بی حدی که در مورد بسیاری دیگر اعمال نمودند هرگز نخواهد بود.