این قتل های بی جرم و جنایت نه فقط گواه خشم جنون آمیز جلادان، بل میوه های شوم همان ایدئولوژی محاربه اند که حاکمان جمهوری اسلامی از ابتدای قدرت گیری به عمل در آورده اند. سرآغازش اعدام های فوری سران و همکاران رژیم شاه بود. بعدتر، با برآمد آشکار اعتراضات سیاسی، خط محاربه که جزئی ماهوی از ایدئولوژی اسلامگراست دربرابر نافرمانان پیش گرفته شد. به لطف جنگ با عراق که حاکمان آن را برکت و رحمتی الهی می خواندند، جهاد داخلی برعلیه مخالفان با حدت تمام به پیش رفت. زندان‌ها پر شد و زندان‌های دیگر ساخته شد. اولین دادستان انقلاب و رئیس زندان اوین، اسدالئه لاجوردی، ماشین مخوف تواب سازی را به راه انداخت. در این طرح که هدفش بدل کردن مخالفان به بندگان خط امام بود، خرد کردن زندانی تحت شکنجه‌های جسمی و روحی زیر نام تعزیر مشروع شد. از این منظر، تصفیه خونین زندان‌های سیاسی در سال ۶۷ نمایشگر عزم حاکمان و زندانبانان نیز هست که بر مقاومت همواره جاری بسیاری از زندانیان سیاسی نقطه پایان نهند؛ مقاومتی که تحقق رویای فاشیستی تواب سازی را غیرممکن کرده بود. براستی فهم چرایی این کشتار جدا از درک محتوا و نتایج ایدئولوژی محاربه، که جمهوری اسلامی در دهه شصت با دست باز به عمل در آورد، امکان‌پذیر نیست.

بنابراین آقای خامنه ای حق دارد برای جهت دادن به پرو پاگاندای حکومتی در باره کشتار زندانیان سیاسی در شصت و هفت، به بازنویسی سرکوب سیاسی خونبار دهه شصت فرمان دهد با این هدف که جلاد به مقام شهید مظلوم انقلاب دست یابد و قربانی بر مسند جلاد بنشیند. این همان خط پروپاگاند است که در پرونده تسنیم و مصاحبه‌های أخیر مسئولانی چون مصطفی پور محمدی دنبال می‌شود. همین خط است که به تولید مستند “آقای دادستان” در تجلیل از اسدالله لاجوردی می انجامد که به تازگی پخش شده. و همین خط است که فیلم شاخص ماجرای نیمروز دنبال می‌کند؛ شاخص به معنای موفقیت این فیلم در جلب مخاطب و استقبال عموم. در پی شکست‌های تاکنونی جمهوری اسلامی در ساخت و پرداخت سینمای ایدئولوژیک دینی، این اقبال بی‌شک موفقیتی برای سیاست تبلیغی رژیم محسوب می شود. اگر پرونده‌های نوع خبرگزاری تسنیم و مستند سازی‌هایی مثل آقای دادستان را می شود در ردیف پروپاگاندای سفید گذاشت که منشا و جهت گیری اش برای مخاطب آشکار است، فیلمی نظیر ” ماجرای نیمروز” که در قالب داستانی پرحادثه روایت جعلی حکومت را به خورد ببینده می‌دهد نوعی پروپاگاندای سیاه است ، به این معنی که اصل و منشا آن به عنوان سفارش حکومتی خیلی آشکار و مشخص نیست. همین نکته پذیرشش را از جانب مخاطبانی که هم رای حاکمان نیستند نیز تسهیل می‌کند. سناریو و پرداخت شخصیت‌ها هم از کلیشه‌های رایج در پروپاگاندای مستقیم عبور می‌کند. تحریف و دروغ را همراه با چاشنی واقعیت به خورد بیننده می‌دهد و از خلال موقعیت‌های احساسی متناقض می کوشد با ژست “بی طرفی” نتایج دلخواهش را به تماشاگر القا کند. وقتی چنین فیلمی در فستیوال فیلم فجر (که علی رغم وابستگی به حکومت پر رفت و آمد است) نه تنها جایزه ژوری برای بهترین فیلم را دریافت می کند، بلکه در جایگاه بهترین فیلم از نگاه تماشاگران قرار می‌گیرد وحتا ستایش منتقدانی را که لزوما حکومتی نیستند برمی انگیزد، متوجه می شویم که در اینجا پروپاگاندای جمهوری اسلامی یک گام موفق برداشته است.

روشن است که در شرایط سانسور حاکم چنین فیلمی نمی‌تواند در درون کشور مورد نقد همه جانبه قرار گیرد، اما بحث‌های پیرامون این فیلم در ایران به مشاهده مهم دیگری راه می‌برد. برخی فیلمسازان جوان به صحنه آمده اند که به ساختن فیلم سیاسی پروپاگاندا برای جمهوری اسلامی افتخار می‌کنند و برای ساختن چنین محصولاتی از هم سبقت می‌گیرند. این پدیده اما نه تصادفی است و نه نشان دهنده قدرت ایدئولوژیک حاکمان. بلکه محصول دهه‌ها تسلط حکومت بر چرخه تولید محصولات سینمایی و تلویزیونی است. بر این‌همه باید ورود سیل‌آسای پول‌های کثیف را در صنعت سینمای ایران افزود که رابطه ای تنگاتنگ میان بخش “خصوصی” و حکومتی، ایجاد کرده است. این پدیده که خصولتی اش می نامند درگستردگی فعالیت های سپاه پاسداران در همه حیطه های اقتصادی واجتماعی و سیاسی و فرهنگی به آسانی قابل مشاهده است.

آری، تامل در پروپاگاندای جمهوری اسلامی پیرامون کشتار زندانیان سیاسی در تابستان شصت و هفت، ما را به فهم روند استحاله نظام حاکم از یک رژیم توتالیتر به نظامی پسا توتالیتر و مافیایی رهنمون می‌شود. واکاوی و فهم سرکوب سیاسی دهه شصت براستی برای درک ایدئولوژی حاکم بر جمهوری اسلامی و مسیری که حکومت از دیروز تا امروز پیموده حیاتی ست.