در حالتیکه میرزاده این ابیات را میخواند دختری بزینت آراسته با قیافه ی مات و محزون از قبر بیرون آمده بر اطراف نگاه می کند و این همان خسرو – دخت است .

خسرو دخت
……………
این خرابه قبرستان نه ایران ماست
اینخرابه ایران نیست ایران کجاست ؟

ای مردم چون مرده ی استاده ی ایران
من دختر کسرایم و شهزاده ی ایران

ملک زاده ی دیرین
جگر گوشه ی شیرین

غصه ی شما قوم رنجور
مرده ام برون کرده از گور

این خرابه قبرستان نه ایران ماست
این خرابه ایران نیست ایران کجاست

**************
در عهد من این خطه چو فردوس برین بود
ای قوم به یزدان قسم این ملک نه این بود

چه شد گردان ایران ؟
جوانمردان ایران

تاجدار خسرو کجایی
یکنظر بر ایران نمایی

این خرابه قبرستان نه ایران ماست
اینخرابه ایران نیست ایران کجاست ؟

******************
هان ای پدر تاجور غمزده خسرو
خیز از لحد و با خبر کشو خود شو

سرای همه گور است
همه اهل قبور است

مرده ی برون از مزارند
زنده و زندگی ندارند

این خرابه قبرستان نه ایران ماست
این خرابه ایران نیست ایران کجاست؟

*********************
اجداد من از تاجوران کی و ساسان
ریزند و بسر خاک غم از ماتم ایران

همه در غم و افسوس
مصیبت زده سیروس

داریوش بر سر زنان است
در عزا انوشیروان است

این خرابه قبرستان نه ایران ماست
این خرابه ایران نیست ایران کجاست ؟

دستی بسر از مویه همی برزده شیرین
و آنگاه دگر دستش بلند است بنفرین

که ای اولاد نا اهل
به ننگ آلوده از جهل

شرمی از بزرگان و اجداد
شرمتان پس از ما زنان باد

این خرابه قبرستان نه ایران ماست
این خرابه ایران نیست ایران کجاست ؟

**********************

بخشی از اپرای رستاخیز شهریاران ایران