این هنوز آغاز راه است ! انتخاب اقای حسن روحانی برنامه تک قطبی کردن قدرت سیاسی حاکم را که با جلوگیری از نامزد شدن آقای خاتمی و رد صلاحیت آقای هاشمی می رفت تا بر وجه نیمه جان جمهوریت جمهوری اسلامی نقطه پایانی بگذارد با شکست روبرو ساخت. این یک تحول شگفت انگیز و یک رویداد بزرگ بود که همه شواهد از نا محتمل بودن ان حکایت می کردند. این یک موفقیت بزرگ بود وآنرا باید به مردم ایران شادباش گفت. مردم با انتخاب دورترین کاندیدا به “ولی فقیه” یک ضربه جدی به ولایت فقیه و هوادارانش وارد ساختند و به روشن ترین وجهی انزجار خود را از این نهاد ارتجاعی و سیاستهای داخلی و خارجی اش نمایان ساختند و تناقض ماهوی میان نهاد ولایت فقیه و نهاد جمهوریت را متداوم ساختند.
اما حتی اگر اصلاح طلبان را قادر به حل مشکلات ایران بدانیم، که تردید جدی در آن رواست، اقای روحانی یک اصلاح طلب نیست. این شعار مردم که “حنبش سبز نمرده، روحانی رو آورده” فقط نیمه اولش درست است. اقای روحانی به جنبش سبز تعلق ندارد. “سبز به خون نشسته، بنفشه، بنفشه”، شعار شاعرانه اما نادرستی است. نباید اجازه داد که رنگ بنفش جایگزین رنگ سبز گردد. مطالبات جنبش سبز را نباید تا حد مطالبات آقای روحانی فرو کاست. اکثر شعارهای مردم در خیابانهای ایران نیز که مبین حمایت انان از جنبش سبز و خواستهای آن بود نشان از آگاهی مردم بر اهمیت پاسداری از این جنبش و تداوم ان داشت.
توانائی شگقت انگیز مردم در استقاده از شبکه های غیر رسمی و نامرئی ارتباطی که بسیج میلیونی آنان را در طی چند روز میسر ساخت و تظاهرات شادمانه پس از انتخابات که همه شهرهای ایران را فراگرفت، مبین نیروی عظیمی است که در بطن جامعه ما می بالد و گسترش می یابد. رهائی دو باره این جنبش و تداوم ان اهمیتی بیشتر از نتیجه انتخابات دارد. سرنوشت سیاسی ایران و حتی توانائی و حد تمایل آقای روحانی به وفاداری به وعده های انتخاباتی اش در گروی تداوم، رشد و گسترش این جنبش است. حرکتهای اجتماعی و فشار از پائین است که ادامه راه طی شده را میسر می گرداند و تحقق خواسته ها و مطالبات مردم را ممکن می سازد.
ائتلافی که میان اقای خاتمی و رفسنجانی بر سر حمایت از آقای روحانی بوجود آمد راه را برای پیروزی انتخاباتی او گشود. این ائتلاف، در صورت تداوم، نیروی مهمی را در برابر تسلط بی چون و چرای “ولی فقیه” فراهم خواهد کرد که می تواند نقش مهمی در باز شدن نسبی فضای سیاسی ایران داشته باشد. اما، با توجه به نقش، توانائی و پایه های اجتماعی آقای رفسنجانی و ریاست جمهوری آقای روحانی، نیروهای اصلاح طلب در چنین ائتلافی دست بالا را نخوهند داشت. باز این جنبش اجتماعی و فشار از پائین است که می تواند وزنه را بسود تحقق خواسته های اساسی تر مردم سنگین تر کند.
ریزش شدید در پایه های اجتماعی “ولی فقیه” و هوادارانش که از پس از تفلب انتخاباتی ۸۸ و سرکوب های پس از آن شدت یافته بود، با رد صلاحیتهای این دوره از انتخابات، بویژه رد صلاحیت آقای هاشمی، بمراتب تشدید شد و انزوای رهبر جمهوری اسلامی و نیروهای نظامی و امنیتی اطرافش را بیش از همیشه کرد. آقای خامنه ای و نیروهای نظامی و امنیتی پیرامونش در ضعیف ترین موقعیت حکمرانی خود بسر می برند.
شرایط پیش گفته و نیز انشقاق درمان ناپذیر در صفوف اصولگرایان که تجلی بارزش را در انتخابات اخیر شاهد بودیم، نهاد ولایت فقیه و نیروهای نظامی امنیتی پیرامونش را بیش از همیشه ضربه پذیر ساخته است و توانائی آنان در سرکوب حرکتهای اجتماعی مردم را بمراتب کاهش داده است. شرایط برای موفقیت کارزار های سیاسی – اجتماعی برای تحقق خواسته های اساسی مردم از همیشه آماده تر است. ایجاد و تقویت سازمانهای مدنی در زمینه های مختلف و کانونها و سندیکاهای صنفی، متشکل کردن و سازماندادن فعالیتهای اجتماعی و مدنی اقشار و لایه های مختلف مردم به دور مطالبات معین آنان و تلاش برای پیوند این فعالیتها با مسائل روز مردم به تقویت جامعه مدنی در ایران می انجامد که خود زمینه مساعدی برای دمکراتیزه شدن حیات سیاسی جامعه خواهد شد. مبارزه برای آزادی کلیه زندانیان سیاسی، لغو نظارت استصوابی و حکم حکومتی و انتخابات آزاد با نظارت مراجع بین المللی؛ تشنج زدائی از روابط بین المللی ایران و طلب راه حلهای مشخص برای پایان دادن به مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم می تواند پیروزیهای بزرگی را نصیب مردم سازد. این هنوز آغاز راه است، این راه را باید تا انتها پیمود.
حمید کوثری
۱۸ ژوئن ۲۰۱۳
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید