«در این قلعه مانده‌ام و با این وضعیت می‌سازم تا عمرم به سر آید و از این زندگی خلاصی یابم.»؛ این را محمد مصدق از روزهای تبعیدش در احمدآباد می‌گوید؛ انتظاری که تا سال ۱۳۴۵ و زمان درگذشتش ادامه یافت و همانجا هم دفن شد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، خانه روستای احمدآباد نه فقط تبعیدگاه سال‌های پایانی عمر دکتر محمد مصدق که آرامگاه او هم هست. خانه‌ای کاهگلی در شهرستان نظرآباد که زمینش از املاک مادری دکتر مصدق بود اما به قول خودش، تبدیل به زندانی ثانی برای او شد.
پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، دکتر مصدق پس از تحمل سه سال حبس انفرادی در زندان لشکر ۲ زرهی، به احمدآباد تبعید شد. او درباره روزهای تبعیدش در خانه احمدآباد گفته بود: «دادگاه نظامی مرا به سه سال حبس مجرد محکوم کرد که در زندان لشکر ۲ زرهی آن را تحمل کردم. روز ۱۲ مرداد ۱۳۳۵ که مدت آن خاتمه یافت به جای این‌که آزاد شوم به احمدآباد تبعید شدم و عده‌ای سرباز و گروهبان مأمور حفاظت من شدند. اکنون که سال ۱۳۳۹ خورشیدی هنوز تمام نشده مواظب من هستند و من محبوسم و چون اجازه نمی‌دهند بدون اسکورت به خارج [قلعه] بروم. در این قلعه مانده‌ام و با این وضعیت می‌سازم تا عمرم به سر آید و از این زندگی خلاصی یابم.»
اما سال ۱۳۴۵ عمر او به پایان رسید و هنوز هم پیکرش در آن خانه است؛ به امید روزی که بتواند طبق وصیتش به ابن بابویه و در کنار شهدای سی تیر منتقل شود.
خانه‌ای که دکتر مصدق در سال‌های پایانی عمرش ساکن آن بود، ساختمان آجری دو طبقه‌ای است که در جنوب روستای احمدآباد قرار دارد؛ یک بنای ساده که داخل حیاطی بزرگ است.
طبقه اول چهار اتاق دارد و ایوان، کفش کن و انبار و شیروانی از دیگر قسمت‌های خانه است.
درهای این خانه روستایی ساده در استان البرز، سال‌هاست بسته مانده و خیلی‌ها امیدوارند فرصتی برای مرمت و بازگشایی آن فراهم شود تا مردم بتوانند در فضایی قدم بزنند که یک دهه نخست‌وزیر ایران در آن زیسته بود.
از: ایلنا
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید