تقدیم به پهلوان سعید…

وقتی چیزی برای عرضه داشته باشی، فرق نمی کند که از کدام خطه ی ایران برخاسته باشی؛ هر کس تو را ببیند و لهجه ات را بشنود، کیف می کند و تو را بزرگ می دارد. شعر شهریار را گوش کنید متوجه عرض من می شوید.

وقتی چیزی برای عرضه نداشته باشی، همواره در هول و ولای محل تولدت هستی و لهجه ای که داری و اهل کجا بودن ات. همیشه حس خود کم بودگی می کنی و این ها را ضعف می دانی و برای جبران ضعف ات، پر و پاچه ی دیگرانی که «ضعف ساختگی تو را» ندارند می گیری.

این یک واقعیت تلخ است متاسفانه، که عده ای از ما را تا جایی از مردم و کشورمان دور می کند که خواهان پیوستن به کشورهایی می شویم که مثلا هم زبان ما هستند و هم لهجه ی ما!

من خودم ترک هستم ولی هرگز نمی گویم ترک هستم چون پیش از هر چیز ایرانی هستم و گفتن این که ترک هستم معنی اش این می شود که من انسانی جدا از دیگر ایرانیان هستم یا در اقلیت هستم یا فرقی دارم با دیگر «ایرانیان».

من ترک هستم و از این بابت خوشحال ام که زبان دیگری می دانم و فرهنگ دیگری می شناسم و شهریار را می فهمم و مهدی روشن ضمیر را در عرصه ی علم و حسن انوری را در عرصه فرهنگ و لغت، همزبان خود دارم.

آیا شما تا به حال کسی را دیده اید که مثلا لهجه ی شهریار را مسخره کند؟