عصر ایران؛ جعفر محمدی – کش و قوس های برنامه “زاویه” همچنان ادامه دارد. بعد از این که مهمان این برنامه گفت و گو محور، توهینی آشکار به رئیس جمهور کرد و رئیس سازمان صدا و سیما مجبور به عذرخواهی شد، سردبیر و مجری این برنامه، از اخراج خود خبر داد، خبری که از سوی مدیر شبکه ۴ تکذیب شد اما در برنامه جدید “زاویه”، مجری جدیدی روی آنتن رفت!

در این که اظهارات مهمان برنامه به معنای واقعی کلمه سخیف، بی ادبانه و موهن بود، تردیدی نیست اما سخن این است که آیا تاوان اظهارات یک فرد را باید فردی دیگر دهد؟ اگر قرار باشد تن و بدن مجری و سردبیر بلرزد که مهمان (آن هم در برنامه زنده) چه خواهد گفت که دیگر نمی شود برنامه گفت و گو محور ساخت، دیگر نمی توان از افرادی که حرفی برای گفتن دارند دعوت کرد و اساساً دیگر نمی توان به سمت چالش و تضارب آرا رفت.

من به شخصه با بسیاری از مواضع سیاسی آقای حبیب رحیم پور ازغدی (سردبیر و مجری محترم زاویه) همسو نیستم ولی این دلیل نمی شود که نسبت به اخراج او، که در سیما “گفت و گو” می ساخت، بی تفاوت باشم. فارغ از این که “زوایه” با کدام رویکرد سیاسی گفت و گوها را روی آنتن می برد، همین که در عصر مونولوگ زده ما به احیای گفت و گو همت می گمارد بسیار ارزشمند است.

در ایران امروز، ما به گفت و گو ، همانند نان شب محتاجیم. بسیاری از سوء تفاهم ها، کج فهمی ها، عداوت ها و نظایر این ها، محصول فاصله گرفتن ها از همدیگر است، محصول بی گفت و گو بودن ماست، محصول تریبون های یک طرف است، محصول بولتن نویسی هاست، محصول ندیدن و نشنیدن همدیگر است… .

ما آنقدر با یکدیگر گفت و گو نکرده ایم که آداب گفتن و گوش دادن را از یاد برده ایم و هم از این روست که نه مهمان برنامه می داند که نباید در گفت و گو توهین کرد و نه مدیران صدا و سیما پای اصول گفت و گو می ایستند و برای تعامل و دلجویی از دولت هم که شده، سر مجری گفت و گو را می بُرند، آن هم مجری همسو و خودی را!

ای کاش ای قدر “گفت و گو هراس” نبودیم که اگر نبودیم، حال و روزمان بسیار بهتر از اکنون بود… هر جایی هستیم و هر جایگاهی داریم، تمرین گفت و گو را آغاز کنیم: از خانواده ها تا عرصه سیاست و روابط بین الملل. آینده ایران در دو راهی “ترویج فرهنگ گفت و گو” و “انسداد گفت و گو” است. ما یا گفت و گو می کنیم با راهی انحطاط تاریخی می شویم.