کانون نویسندگان ایران در پنجاه‌وسومین سالگرد تاسیس این کانون، طی بیانیه‌ای اعلام کرد که «تنها با باور خلل‌‌ناپذیر به ناوابستگی به قدرت، دفاع مستمر از آزادی بیان برای همگان، مخالفت با سانسور و تلاش آگاهانه برای این سه هدف» برقرار مانده است.

کانون نویسندگان ایران که زمان تاسیس آن به سال ۱۳۴۷ و حکومت پهلوی بازمی‌گردد، بیانیه‌اش را اینچنین آغاز کرده: «در این ۵۳ سال کارنامه‌ حکومت‌ها سانسور و منزوی کردن نویسندگان مستقل و ایجاد محرومیت‌های گوناگون برای آن‌ها، تخریب چهره‌ نویسندگان و نهادهای روشنفکری مستقل، بازجویی‌های پی‌درپی و بازداشت‌‌ و زندان کردن‌ و قتل نویسندگان و دگراندیشان بوده است. کارنامه‌ای که حول دو محور سرکوب و به حاشیه راندن صداهای مستقل و ایجاد و تقویت صداهای خنثی یا همسو با قدرت شکل گرفته و همچنان نیز حول همین دو محور می‌چرخد.»

در ادامه این بیانیه، کانون نویسندگان ایران می‌گوید طی دهه‌های اخیر که در کنار مردم برای تحقق هدف‌ها و آرمان‌های آزادی‌خواهانه خود تلاش کرده‌اند، سرکوب و سانسور حکومتی نیز چهره دیگر کرده و شکل‌هایی پیچیده‌تر به خود گرفته است.

کانون نویسندگان ایران گفته: «سانسور از مرحله حذف آشکار اثر و نویسنده، فراتر رفته و حکومت کوشیده تا بدون آنکه خود به میدان بیاید، به مدد روش‌های دیگر زمام اختیار همه عرصه‌های حیات فردی و اجتماعی را در دست بگیرد. عرصه‌ی عمومی فعالیت‌ برای افراد، انجمن‌ها، اتحادیه‌ها و نهادهای مستقل تنگ‌تر شده و عرصه‌های نسبتا باز هم به افرادی سپرده شده که از هر نوع تقابل با قدرت پرهیز می‌کنند یا با آن همسو هستند. مرز میان نویسنده مستقل و غیرمستقل مغشوش شده، تخریب چهره‌های مستقل و معترض از دایره رسانه‌های حکومتی فراتر رفته و شاخه‌هایش را در فضای مجازی و حقیقی گسترده است. ملغمه‌ای از نقد و تخریب، انسجام هر حرکتی را نشانه گرفته و کسانی را خواسته و ناخواسته به بازوی سرکوب بدل کرده است.»

این کانون معتقد است که افزایش سرکوب‌ها در ایران، موجب شده تا اعضایش در مسیر خود «استوارتر» شوند و به طور نمونه؛ کمیته‌ تدارک برگزاری مجمع عمومی را پس از شروع قتل‌های سیاسی زنجیره‌ای تشکیل دهند و در سراسر سال‌های بعد از آن هم «زیر فشار امنیتی و با وجود به بند کشیده شدن اعضا» به فعالیت مستمر خود ادامه دهند.

در پایان بیانیه فوق آمده است: «اکنون که پنجاه‌وسومین سالگرد تاسیس کانون نویسندگان ایران را در غیاب یاران دربندمان گرامی می‌داریم، همچنان راه همان راه است و اراده جمعی نویسندگان تنها با تکیه‌ آگاهانه بر همان اصول نخستین، راهگشای حیات فردی و جمعی آنان است: ناوابستگی به قدرت، دفاع مستمر از آزادی بیان برای همگان و مخالفت با سانسور.»

از: ایران وایر