بی میلی برای نوشتن در فیسبوک (سوت زدن در باد!) فقط به علت نوشتن کتاب نیست، علل دیگری هم دارد که دانه دانه بر میشمرم:
یک اصل کلی. سکوت سیاسی برای یک مخالف حکومت ضروری است زمانیکه ذرات حکومت (نومن کلاتورا، مافیا، بخش عاقل و غیره) در هوا می چرخند و هنوز تکلیف خودشان را روشن نکرده اند. با دخالت دادن رای مردم در انتخابات گروههائی از مردم نیز سوار بر قطار امید و آرزوی اصلاح امور شده اند، آنها نیز به پرواز در آمده اند و هنوز فرودگاه خود را مشخص نکرده اند (که بالاخره پشتیبان دولتی هستند که انتخاب کرده اند یا مخالف آن؟)
اراذل و اوباش حکومتی نیز بیمناک از سرنوشت نامعلوم خود میخواهند بدانند حکومت اسلامی برای سرکوب مردم به آنها احتیاجی دارد یا خیر آنها را بکلی بیکار کرده است.
آن بخشی هم که بعنوان معتدل زمام امور را در دست گرفته تکلیفش روشن نیست. جرات ندارد قدمهای اساسی بردارد چون مطمئن نیست که رهبر و بیت فردا آنها را پائین بکشند یانه.
این عده نیز دائم از بی باکی خود دچار هراس میشوند و در این بیم و امید گاهی نیم قدم جلو میروند، به اطراف نگاه میکنند و دوباره به عقب برمیگردند.
در این میان یک جماعت الکی خوش هم بعنوان روشنفکر صحنه عمومی داریم که باید آنها را «به به کنان خدا» نامید. مانند آن کارمندان انگلیسی که هر روز در فاینشنال تایمز اخبار بورس را دنبال می کنند بدون اینکه یک قران در حساب بانکی شان موجود باشد، اینها نیز تحت عنوان روشنفکر صحنه عمومی و اپوزیسیون مرتب به دولت و حکومت و مردم و دولت هائی خارجی هشدار میدهند، نصیحت میکنندو غیره!
بعد از آنچه که گقته شد، یک سوال از همه:
آیا لازم است که آدم مانند «وق وق صاحاب» همیشه از خودش سرو صدائی در بیاورد؟
از: فیس بوک حمید صدر
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید