اوست پایدار
شو بار سفر بند که یاران همه رفتند
با اندوه فراوان دکتر «سعید آلآقا» از هموندان دیرپای و برجسته حزب ملت ایران درگذشت. او از نوجوانی از همان دوران دانش آموزی به راه میهن پرستان ایران به رهبری جانباخته دلیر میهن «داریوش فروهر» به پیروی از اندیشه های «مصدق» بزرگ آموزگار رهایی ملت های دربند استعمار و استبداد وابسته در حزب ملت ایران و جبهه ملی سر نهاد و از هموندان و پایوران شورای مرکزی و هیات اجرایی حزب بود.
دکتر «سعید آلآقا» در درازای بیش از شصت سال تکاپو آنی از مبارزه در راه سربلندی ایران در راستای استقلال، آزادی، عدالت اجتماعی، حقوق بشر و حاکمیت راستین ملی به دور از هر گونه تبعیض جنسیتی و قومی و نیل به همبستگی ملی که کلید رهایی ملتهای دربند است غافل نشد؛ چرا که بر این باور بود: “امید رهایی نیست، وقتی همه دیواریم.” در این راه چه همرزمان دلیر و مبارز جانباختهای چون «داریوش» و «پروانه فروهر» دکتر «هما دارابی»، «منوچهر مسعودی» و… جان بر سر پیمان گذاردند و رفتند و همرزمان بزرگ دیگری از حزب ملت ایران را هم در آرزوی استقرار جامعه مردمسالار بودند، هم چون زنده نامان «حسنعلی صارم کلالی»، «خسرو سیف»، «امیر فلامرزی»، «اسماعیل فاضل پور»، «عباس میرعبدالباقی»، «منوچهر فاضل»، «محمد خالقی»، «علی اصغر بهنام»، «محمود گرگین»، مهندس «بهرام نمازی»، «فرزین مخبر» و. .. روی در نقاب خاک کشیدند که یادشان را گرامی میداریم و دکتر «سعید آلآقا» که از جمله این بزرگان بود همواره بر این اصل پای میفشرد و یادآور میشد که “شعله های بزرگ ناشی از جرقه های کوچک است.” پس مبادا فروزه امید در دلهایمان خاموش شود و نگاهمان را عادت ندهیم به بد دیدن و یادمان بماند این درس پر معنا را: “مردی که کوه را از میان برداشت، همان مردی بود که شروع به برداشتن سنگریزه ها کرده بود.” با دریغ، دکتر «سعید آلآقا» پس از مدتی بیماری و بستری بودن در بیمارستان در تهران در ۲۹ مهرماه ۱۴۰۰ خورشیدی، چشم بر جهان فرو بست و به دیار باقی شتافت تا همچنان چشم انتظار آینده ایران بنشیند.
این سوگ بزرگ را به فرزند ایشان دکتر «نیما آلآقا» همسر محترم، نوه های گرامی، خانواده ارجمند و هماندیشان و ایراندوستان، دلآرامی میگویم و برای درگذشته، آرامش روح و برای بازماندگان، تندرستی و شکیبایی از آفریدگار پاک، آرزو دارم.
یادش گرامی
حسین شاه اویسی
تهران دوم آبان ۱۴۰۰ خورشیدی