حامیان فکری و هواداران تیم قبلی مذاکره کننده که جز ایجاد بن بست و مضاعف شدن تحریم ها و اجماع جهانی علیه ایران، دستاورد روشنی از مذاکرات نداشته اند، در روزهای گذشته با تمام توان رسانه ای و از تریبون های رسمی در اختیار یا از زبان عناصر قدرتمند هوادار خود، انواع خط و نشان ها را برای به دست آوردن هر نتیجه ای غیر از بن بست در این مذاکرات کشیده اند
در شرایطی که مذاکرات امروز و فردای ژنو، از نگاه قریب به اتفاق ناظران داخلی و خارجی، در فضای متفاوت و مثبت تر از ۶ سال گذشته در جریان است، علاوه بر رسانه های افراطی، شب گذشته رسانه ملی نیز در بخش های خبری خود، متفاوت از همیشه به ایجاد فشار بر تیم مذاکره کننده پرداخت.
به گزارش “آینده آنلاین”، صداوسیما که در زمان تیم قبلی، همواره مذاکرات بی دستاورد آنها را پیروزی قلمداد می کرد، با نشان دادن مصاحبه هایی به مطالبات مردم دامن زد و از زبان مردم، انواع خط و نشان ها را برای تیم مذاکره کننده کشورمان کشید.
اگرچه تاکید بر حقوق هسته ای و عدم ارائه امتیازات بی فایده امر لازمی است، اما نباید به نحوی انجام شود که مطالبات غیرواقعی در جامعه ایجاد کند و پرسش دیگر هم اینجاست که چرا این رویه در مقاطع قبلی مذاکره اتمی انجام نمی شد؟
در همین زمینه آرش رازانی در یادداشتی نوشت: مذاکرات هسته ای ایران و ۱+۵ در شرایط متفاوتی از امروز در ژنو آغاز شده است. تغییرات تیم مذاکره کننده و تلاش های موفقیت آمیز تیم دیپلماتیک ایران در نیویورک، امید ها را برای تغییر مسیر مذاکرات از آن چه در سالیان اخیر شده بود افزایش داده است.امید هایی که البته ، آمیخته با بیم است.
واقعیت آن است که موضوعات پیچیده ای مانند موضوع هسته ای ایران، به دلیل فراوان بودن کشورها، گروه ها و افراد تحت تاثیر و تاثر از آن؛ قابل جمع بندی و رسیدن به نتیجه ای که رضایت “همه ” را در پی داشته باشد، نیست. این تضارب و تداخل منافع ، همه ی بازیگران را بر آن می دارد که این پرونده را در جهت منافع خود هدایت کنند و از همه ی امکانات شان بدین منظور استفاده کنند. البته بازیگران پر قدرت تر ، نقش پر رنگ تری در این میان دارند. اما آن چه باید به آن توجه داشت، این است که لزوما بازیگران پر قدرت تر ، دولت ها نیستند . گروه های سیاسیِ پر قدرت درون کشور ها، بنگاه ها و فعالان اقتصادی صاحب منافع در دو سوی سرنوشت پرونده، از جمله بازیگرانی هستند که اگر نه بیشتر ، ولی کمتر از دولت ها در این موضوع صاحب قدرت نیستند.
به اقتضای همین منافع ، همه ی بازیگران نتایج به دست آمده را به گونه ای تفسیر کرده و انعکاس خواهند داد که به منافع شان کمترین آسیب را وارد سازد. به همین دلیل است که در پایان هر دور از مذاکراتی که تا کنون انجام شده است ، تقریبا همه ی طرف های مذاکره، نتایج را به گونه ای انعکاس داده اند که انگار طرف دیگر ، مسئول نا کامی و به نتیجه نرسیدن مذاکرات بوده است.
در داخل نیز، وضع به همین منوال است . حامیان فکری و هواداران تیم قبلی مذاکره کننده که جز ایجاد بن بست و مضاعف شدن تحریم ها و اجماع جهانی علیه ایران، دستاورد روشنی از مذاکرات نداشته اند ، در روزهای گذشته با تمام توان رسانه ای و از تریبون های رسمی در اختیار یا از زبان عناصر قدرتمند هوادار خود ، انواع خط و نشان ها را برای به دست آوردن هر نتیجه ای غیر از بن بست در این مذاکرات کشیده اند. در آن سوی میز نیز، گروه ها و کشورهایی که منافع خود را انزوا و ضعف روزافزون ایران می بینند، با شگردهایی مشابه، نمایندگان ۱+۵ را تحت فشار قرار داده اند .طبق طراحی تبلیغاتی انجام شده، وضعیت به گونه ایست که هر نتیجه ای ، مورد سوء استفاده قرا خواهد گرفت.
به هر حال ، نتیجه ی مذاکرات از دو حالت خارج نیست. اول اینکه طرفین به توافق قابل توجهی دست یافته و سلسله اقداماتی را در جهت شکستن بن بست پدید آمده در دست اقدام قرار دهند . در این صورت احتمالا گفتمان داخلی ِ مخالف ِ توافق ، دولت را به سازش، زانو زدن در برابر زورگویان، خیانت به خون شهدا ، مهیا کردن جام زهر و مواردی از این قبیل متهم ساخته و با ابراز مخالفت جدی و حتی تهدید به برخورد های میدانی مانند تحصن یا مواردی مانند آن چه در فرودگاه مهرآباد پیش آمد؛ سعی در عقیم گذاردن توافق حاصل شده خواهد کرد. برای این گروه ظاهرا دادن شعارها حتی به بهای نابودی اقتصاد کشور و تهدید تمامیت ارضی و افزایش احتمال حمله ی نظامی به ایران مهم تر است. این که آیا منافع اقتصادی یا سیاسی پشت این موضع گیری های به ظاهر ایدئولوژیک وجود دارد یا نه ، موضوع دیگری است.
در طرف مقابل هم مخالفان بهبود اوضاع، دولت های غربی را به باز گذاشتن دست ایران به عنوان تهدیدی برای صلح متهم کرده و با تکرار اتهامات خود ، خطر فرضی ایران را بیش از پیش جلوه داده و دولت های غربی را به فریب خوردن از ایران متهم خواهند کرد. کما اینکه در هفته های اخیر نئوکان ها در آمریکا و همچنین صهیونیست ها، بازی رسانه ای خود را با همین مبانی آغاز کرده اند.
اما در صورتی که طرفین به توافق قابل توجهی دست نیابند، باز هم زبان مخالفین توافق در داخل و خارج دراز تر از قبل ، بر صحت ادعای خود دال بر قابل اعتماد نبودن و عدم صداقت در گفتار و تفاوت با موضع گیری عملی طرف مقابل پا فشاری نموده و بیش از پیش سعی خواهند کرد تا وضعیت را بحرانی تر از آنچه هست ؛ بنمایند.
در این شرایط ، تیم رسانه ای دولت در درجه ی اول و همه ی کسانی که دل در گرو این آب و خاک دارند در درجه ی بعد تکلیف مهمی بر عهده دارند. این تکلیف ، جلوگیری از بازی تبلیغاتی مخالفان و تغییر مسیر افکار عمومی به سمت حمایت از توافق معقول و درست است. در شرایط فعلی، دسترسی به هر سطحی از توافق –البته با در نظر گرفتن منافع ملی و قواعد مذاکره سیاسی – قطعا و یقینا به نفع ملت ایران و صلح و امنیت و آرامش در منطقه است. این موضوع ، دست کم در داخل کشور به درستی تبیین و تشریح نشده است. این روزها گونه ای توقعات روزافزون و خارج از ظرفیت از نتایج مذاکرات در افکار عمومی به وجود آمده است، نظیر این برداشت غیرواقعی که در صورت توافق، همه چیز یک شبه به شرایط عادی برمی گردد. در حالی که حتی در صورت دست یابی به توافقات اولیه در این مذاکرات ، تا رسیدن به نتایج عینی و ملموس فاصله طولانی پیش رو خواهد بود .
سابقه ی اعمال تحریم ها و رسیدن به شرایط فعلی چیزی حدود هشت سال طول کشیده است . با هیچ نتیجه ای نمی توان این وضعیت را در دو روز زیر و زبر کرد. این توقع انتظار افکار عمومی اگر توسط فعالان رسانه ای تصحیح نشود ، نتیجه ی مذاکرات موفقیت آمیز هم برای مردم ناامیدی به بار خواهد آورد.
باید دانست که این مذاکرات و نتیجه ی آن، تنها یک حرکت از شطرنج سیاسی بین ایران و کشورهای ۵+۱ است. برای رسیدن به پیروزی ، می بایست صبور بود و البته به بازیگران خودی اعتماد داشت. حصول توافق و بیرون آمدن از بحران هسته ای ، بازی برد- برد برای هر دو طرف مذاکره است.نباید اجازه داد که مخالفان ، آن را به صورت باخت-باخت به افکار عمومی جلوه دهند.توافقی که البته فقط برای گروه های بحران زی، دو سر باخت خواهد بود.
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید