گویی برای مسلمانان راستین در آن کشور برای رفتن به بهشت موعودشان این نوع جنایات از واجبات است! بهشتی که درش به یاری چنین سیاهکاری هایی گشوده می‌شود و جایگاه سیاهکاران! چه باید کرد و گفت که از ماست که بر ماست، بر ما مردمی که پذیرای حزبی چو حزب الله شدیم و به دنبال رهبری چو روح الله به راه افتادیم!
و اما به رغم تمام کشت و کشتاری که به زیر سایه این رهبر ملعون رخ داد و شنیدن سخنان او که دستور به کشتار ادمهاست و ستودن عمل خونریزی و جایگاه مهم این عمل پلید در دین مبین اسلام و… هنوز هستند کسانی که به رغم تمام این شواهد و گفتارها همچنان از او دفاع می‌کنند و او را فردی پاک سرشت می‌پندارند و تنها نزدیکانش را مقصر می‌دانند.
چندی پیش دوستی که در دوران انقلاب در ایران بود، برای نخستین بار با من از خودش و کارش و انقلاب در ان کشور گفت و چهره دیگری از این جانی برایم ترسیم کرد! پس از انقلاب مدتی در ایران مانده بود و در تمام راه پیمایی‌های آن دوران بر ضد شاه هم شرکت داشت، و بسیار دیرتر از دیگران با اهل و عیال جلای وطن کرد و به فرنگ امد. برایم از نزدیکی‌اش با دربار و اگاهی‌اش از کارهایی که مغایر با اصول اخلاقی خود او بود، تعریف کرد و از کناره گیری از کارش. و با تجربه‌ای هم که داشت سبب انقلاب و نارضایی‌های مردم در ان زمان را بخوبی درک می‌کرد و چون بیشترین سالهای عمرش را خارج از ایران بسر برده بود و بی خبر از ریا و سیاهکاری ملایان، به دنبالشان به راه افتاد و به انقلابی‌ها پیوست.
در این گیرودار با یاری دوستان تازه‌ای که یافته بود توانست در تمام جلسات و مراسم انقلابی آن زمان شرکت کند و حتی به اتفاق همین دوستان چندین بار به حضور خمینی هم در قم مشرف شده بود، و امروز همچنان بر این عقیده که خمینی خودش جلاد نبود و حکم کشتن آدمها را او صادر نمی‌کرد و قتل‌ها به دستور اطرافیانش می‌بود!
به گفته او در آن دوران درهم ریخته همه چیز یکباره دگرگون شده بود و زمانی فرا رسید که خمینی برای حفظ قدرتش – به رغم تمام جنایاتی که روی داد و سخنان خودش در تعریف از این قتلها و ادم کشی‌ها – چاره‌ای جز سکوت و پذیرفتنش نداشت. چراکه در جلسه‌ای در قم که خود او هم حضور داشت، به گوش خود شنیده بود مردی به خمینی گفت باید کشت و چنین و چنان… و خمینی مخالف این پیشنهاد او بود، نه پذیرای کشت و کشتار، و در آن روز صریحآ مخالفتش را در این باب اظهار داشت.
من شگفت زده از شنیدن سخنان او و باورهایش پس از این همه جنایتی که روی داد، به کشته شدن خسرو قشقایی بی گناه می‌اندیشم که با چه امیدها و ارزوهایی به ایران بازگشته بود و خمینی چه پذیرایی شایانی از او و برادرانش کرد و سپس چه گونه او را که چو برادرش هنوز فرصت فرار نیافته و در شیراز پنهان بود، یافت و اعدام کرد. تنها خسرو قشقایی نبود و فراوان بودند بی گناهانی همچو او که در ان دوران مفت و مسلم به دستور این ضحاک ماردوش تشنه به خون کشته شدند!
به این دوست عزیز گفتم لابد خلخالی و امثال او در ان کشور سرخود کشتار می‌کردند! و خمینی همچو فرشته بی گناهی نشسته بود و فقط از دور تماشا می‌کرد و تمام این کشتارها تنها برای سیراب کردن مارهای روی دوشش بود و تقصیر از مارها است و نه از خمینی!

شیرین سمیعی

از: گویا