اما این اقدامات تروریستی که برای مرعوب کردن جامعه در روزهای گذشته مدام ادامه داشته قطعا از جانب مردم بی پاسخ نمی‌ماند. مردم از این شیوه‌ها، نه مرعوب که خشمگین‌تر و برای سرنگونی بساط رژیم اسلامی مصمم‌تر می‌شوند. عقل آمران این جنگ شیمیائی باید خیلی گرد باشد که تصور کنند به این وسیله جنبش مخالفت با حجاب اجباری را مرعوب و یا دختران را همچون حکومت طالبان خانه‌نشین می‌کنند. این جنایات جنبش تاریخی «زن زندگی آزادی» و ائتلاف ایرانیان علیه رژیم را بیش از پیش گسترده‌تر و محکم‌تر می‌کند.

تجربه نشان داده است که دستگاه قضایی و دستگاه‌های عریض و طویل اطلاعاتی رژیم کاملا از هویت آمران و عاملان این اعمال ضد بشری آگاهند. اما از آنجا که هم آمران و هم عاملان پاره‌تن رژیم هستند معرفی و مجازات آن‌ها ممکن نیست. وقتی مجبور شوند خواهند گفت این جنایات کار «دشمن» است اما دشمن ملت ایران «تروریسم اسلامی حاکم» است و نه آمریکا و اسرائیل.

فعالان سیاسی، نهادهای حقوق بشری، روزنامه‌نگاران شرافتمند و به‌طور کلی مردم ایران باید صدای خود را علیه این جنایات اسلام سیاسی بلند کنند که قطعا خواهند کرد.

اما چرا سران اصلاح‌طلب از خامنه‌ای نمی‌خواهند که این جنایات را محکوم کند؟ چرا از وزارت اطلاعات و بیدا‌گاه‌های قضایی نمی‌خواهند که هویت جنایتکاران را بر مردم معلوم کنند؟ چرا آیات عظام و مراجعی که مدتها است مرجع نیستند، در برابر این جنایات ساکتند؟ اصوصلا آیا کسی در میان آنان هست که مخالف این جنایات باشد؟ زمان زمان برخاستن علیه این شیوه‌های تروریستی جدید و فشار بر رژیم برای معرفی و مجازات جنایتکاران است. این فشار رژیم را مستاصل‌تر و شکاف‌های آن را عمیق‌تر می‌کند. این نمایش تهوع‌آور نیز نشانه آن است که کنترل امور در رژیم در دست هیچ مرکز و نهادی نیست و شیرازه رژیم در حال از هم‌گسیختگی است. این مسموم‌کردن‌های زنجیره‌ای نشانه آن است که محافل و جناح‌های رژیم برای نجات جمهوری اسلامی هرکس به ابتکار خود و با استفاده از تعبیر معروف خامنه‌ای، آتش به اختیار، به همان‌ کاری که درست می‌داند عمل می‌کند. تردید نکنیم که این جنایت به تنهایی نشانه بارز استیصال و فروپاشی است.