رحیم قمیشی

نظام حاکم بی‌توجه به خواست عموم مردم، و فشارهای طاقت‌فرسایی که این روزها به دلایل زیادی تحمل می‌کنند، متاسفانه چنان وانمود می‌کند که گویی نه تنها تمام مذهبی‌ها، که تمام خانواده‌های شهدا، ایثارگران، جانبازان، آزادگان و آسیب دیدگان از جنگ، همگی پشتیبان اقدامات نابخردانه سیستم هستند.

حال آنکه خود، به‌خوبی می‌داند هرگز چنین نیست.

برخورد خشونت‌آمیز با بانوان ایران، سیاست‌هایی که به فقر مردم منتهی شده، بی‌تفاوتی در برابر دزدی‌ خودی‌های نظام، حبس‌ها و حصرهای غیرقانونی، و اخیراً؛ حکم اعدام برای جوانی هنرمند که هیچ گناهی نداشته. شاید برای به رخ کشیدن قدرتش.

طی روزهای گذشته تعدادی از دوستانم پیشنهاد متنی را دادند تا چنانچه موقعیتش فراهم شود با امضای گروهی قابل توجه از بازماندگان جنگ و انقلاب ۵۷، در اعتراض به صدور حکم اعدام برای توماج صالحی بگوییم؛

اگر دنبال قربانی می‌گردید
اگر برای طناب‌های دار دنبال گردن هستید
اگر باید “جان” بگیرید تا بگویید قدرتمندید!
“لطفا بیایید ما (ایثارگران) را اعدام کنید”

ما را مجازات کنید
ما را که بی‌جهت به شما اعتماد کردیم.
ما را که عملا باعث تحکیم پایه‌های حاکمیت شما شدیم.

ما را که زمانی پذیرفتیم قدرت خدا را می‌شود به انسان‌ها داد و زمینه این فساد بزرگ و عقب‌ماندگی کشور را فراهم کردیم.
با ما برخورد کنید؛
ما که عادت داریم به گازهای کشنده، به زندان و شرایط سخت، به ترکش، به سختی، به شلاق خوردن بی‌دلیل، به از دست دادن‌ها، به غریبی کشیدن…
ما که عمر خود را کرده‌ایم!

لطفا دست از سر جوانان و نسل امروز بردارید. دست از سر مردم بردارید.
آنها را به گناه ما نسوزانید!

آنها گناه دارند…

از: گویا