دلفین مینویی، گزارشگر فیگارو، با اشاره به شوکی که نظام سیاسی- امنیتی ایران پس از مرگ هنیه در حفاظت سپاه پاسداران در تهران متحمل شده، نوشته است : آنچه “حذف اسماعیل هنیه” نامیده شده گویای دوبارۀ شکاف‌های امنیتی جمهوری اسلامی ایران است. مینویی به نقل از عبدالرسول دیوسالار، پژوهشگر مؤسسۀ تحقیقاتی سازمان ملل در امور خلع‌سلاح اتمی، نوشته است که “داده‌ها دربارۀ هدف [اسماعیل هنیه] به قدری دقیق بوده‌اند که جای هیچ‌گونه تردیدی باقی نمی‌گذارند که افراد ایرانی در میدان به اطلاعات بسیار محرمانه‌ای دسترسی و در خود عملیات [قتل] نیز دست داشته‌اند.”

به نوشتۀ گزارشگر فیگارو در واقع با قتل هنیه در تهران محدودیت‌های قدرت ادعایی سپاه پاسداران به دلیل اقدام‌های منطقه‌ای اش در داخل خود کشور برملا شده‌اند.” پژوهشگر ایرانی در ادامه افزوده است که “وخامت شکست سرویس‌های اطلاعاتی جمهوری اسلامی از این نیز فراتر می‌رود با توجه به این که حفاظت اسماعیل هنیه در تهران بر عهدۀ سپاه پاسداران بوده و قتل رهبر حماس در حفاظت سپاه پاسداران از دامنۀ نفوذ خارجی در صفوف آن پرده برمی‌دارد”، به طوری که رسانه‌های رسمی جمهوری اسلامی نیز صریحاً به این نفوذ اعتراف کرده‌اند.

برای نمونه، فیگارو یادآوری کرده است که در پی قتل هنیه در تهران سایت “خبرآنلاین” از مقامات جمهوری اسلامی خواست که حضور جاسوسان در نهادهای حساس حکومتی را نادیده نگیرند یا روزنامۀ “هم میهن” نوشت که حملاتی از جنس قتل اسماعیل هنیه عموماً بر دریافت علامتی صریحاً داخلی دربارۀ هدف و همچنین عامل انسانی یا فنی در موفقیت عملیات مبتنی هستند.

دلفین مینویی سخن علی یونسی، وزیر پیشین اطلاعات جمهوری اسلامی ایران، را یادآوری کرده که بسیار پیش از این گفته بود که نفوذ موساد در بخش‌های مختلف حکومت ایران طی ده سال گذشته به چنان درجه‌ای رسیده که جا دارد رهبران جمهوری اسلامی نگران جان خود باشند.

به گمان علی یونسی نفوذ موساد در نهادهای حساس جمهوری اسلامی بعضاً ناشی از وجود دو سرویس امنیتی رقیب (وزارت اطلاعات و سازمان اطلاعات سپاه پاسداران) است که دائماً سرگرم جدال قدرت با یکدیگر هستند.

دلفین مینویی همچنین اظهارات “کیلی مور-ژیلبرت”، پژوهشگر استرالیایی در “آتلانتیک”، را نقل کرده که گفته : “مسئولان سرویس‌های اطلاعاتی سپاه پاسداران اغلب موقعیت خود را به مواضع ایدئولوژیک یا پیوندهای قوّی خانوادگی و شخصی گره می زنند. نتیجۀ این رویکرد این است که سرویس های امنیتی سپاه پاسداران به جای شناسایی جاسوسان بیرونی، به طرز بیمارگونه‌ای فعالان سیاسی داخل کشور را دائماً شکار کرده و به ناحق به جاسوسی برای آمریکا و اسرائیل متهم می‌کنند.” به نوشتۀ پژوهشگر استرالیایی، دستگیری‌ها و تحقیرهای مکرر افراد بی گناه ممکن است حتا برخی شهروندان ایرانی را به همکاری با یک کشور خارجی تشویق کنند.

کیلی مور-ژیلبرت” سپس گفته است که جمهوری اسلامی ایران به این ترتیب خود به مهمترین دشمن خود بدل شده است : جمهوری اسلامی ایران که طی دهه‌های ثابت کرده که کمترین استعدادی برای پذیرش اعتدال ایدئولوژیک و اصلاحات سیاسی در داخل ندارد آنقدر منفور مردم ایران – بزرگترین قربانیان نظام اسلامی – شده که شهروندان آن مستعدند که دشمنِ دشمن خود را دوست خود بدانند.