بی تردید سهم مهمی از پیروزی حسن روحانی در انتخابات گذشته، متعلق به فضای مجازی و کاربرانی است که در حمایت از او با لب تابها و گوشی هایشان مدتها پش از آنکه تبلیغات انتخاباتی در فضای واقعی آغاز شود به رقبایش، زوج قالیباف و رئیسی تاختند و با نشانه گرفتن کارنامه گذشته ضد مردمی و ضد حقوق بشری آنان عرصه دفاع را برآنان تنگ کردند. در عصری که توقیف روزنامه ها و مجلات به مدد فضای اینترنتی و شبکه های اجتماعی چون فیس بوک، تلگرام، توئیتر و. . . بلااثر شده و شبکه های ماهواره ای فارسی زبان مخاطبان صدا و سیمای انحصاری و حکومتی ایران را به شدت کاهش داده اند دیگر صدای اقتدار حاکمیت شنیده نمی شود هر چند صدای قدرت همیشه رساست چون صدای نخست پشتوانه اش مشروعیت و محبوبیت حکومت است و صدای دوم پشتوانه ای جز ارعاب و سرکوب ندارد.
بی تعارف باید گفت صدایی که درایران به ویژه پس از انتخابات هشتاد و هشت شنیده می شود صدای دوم است. فارغ از اینکه نگاه ما و قضاوتمان پیرامون رویدادهای پس از آن انتخابات پر مناقشه چیست دراینکه فضای امنیتی بر ایران استمرار خود را حفظ کرده است هم داستانیم. حسن روحانی مرد پیروز انتخابات ۹۲ و ۹۶، اگرچه کاسب کارانه ولی با موج سواری بر احساسات حامیان جنبش سبز، با وعده رفع حصر که در واقع نمادی از جنبش مردمی است که رهبرانش زندانی اند و مطالباتی که کمابیش تحول خواهانه و آزادی خواهانه است به پیروزی رسیده است. طبعا این وضعیت و صورت بندی قدرت اجتماعی رئیس جمهور، در شرایطی که همه ابزارهای قدرت حاکمیت برای پیروزی رقیب او بسیج شدند و شکست خوردند از دید هسته سخت قدرت پوشیده نیست. وقتی پیش از انتخابات ادمین های کانال های پر طرفدار هوادار دولت باز داشت شدند اما اطلاعات کانال ها تلگرامی مسدود شده را موسس تلگرام باز گرداند و هم چنین کانال های دیگر ی به سرعت جایگزین شدند برای حاکمیت مسجل شد که جمع کردن بساط فضای مجازی اصلا شبیه به خیابان نیست که با گسیل نیروهای امنیتی و پلیس ضد شورش بتوان آن راتسخیر و از لوث مخالفان و معترضان پاک کرد. در شرایطی که بستر آگاهی های سیاسی و اجتماعی از مراکز رسمی که قدرت سیاسی آنها را حمایت و ساز ماندهی می کند به فضای غیر رسمی که در اختیار حاکمیت نیست کوچ کرده است عملا از دست پلیس فتا به دو دلیل کاری ساخته نیست، یکی اینکه کاربران بی شمارند و دیگر اینکه بازداشت افراد هم پنهان نمی ماند و هم ضررش بیش از سود آن است.
اینجا نقطه ای است که حاکمیت به جای تجدید نظر در رویه نادرست خود و اصلاح مسیر غلط، بر خلاف آنچه حسن روحانی در مراسم تحلیف گفت به دنبال تحدید جدی فضای مجازی است. چرا که رشد آگاهی های مردمی در ذیل پویش های پیچیده اجتماعی و فرهنگی که در دل اجتماع و در بستر فضای مجازی رخ می دهد پادزهر هر نوعی از دیکتاتوری و موتور محرک جنبش های اجتماعی است و نظام های ایدئو لوژیک به دلیل خصلت های فرهنگی و سیاسی اشان از آنها تا تبدیل شدن به سونامی بی خبر می مانند.
این سونامی در نهایت صدای قدرت را هر چقدر هم که رسا باشد خاموش و نابود خواهد کرد. ماموریت آذری جهرمی با توانمندی هایی امینتی و اطلاعاتی که دارد این است که با تحدید فضای مجازی و تهدید فعالان شاخص این فضا در همکاری با نهادهای اطلاعاتی و امنیتی در شکل دهی به” فضای مطلوب رسمی ” رسانه ای در جموری اسلامی کوشش کند. همان فضایی که در تمامی دهه ۶۰ وجود داشت اما پس از آغاز دهه هفتادآرام آرام، ترک برداشت و در دهه نود فرو ریخت. شبکه ملی اطلاعاتی که حسن رو حانی گفت مطالبه اش از وزیر جوان پیشنهادی ارتباطات است چیزی جز ترجمان سیاسی این خواسته نیست. خواسته ای که البته عملیاتی نیست اما مثل پروژه هسته ای شدن ایران وسوسه انگیز هست. آن وسوسه های خسارت بار به تحریمهای فلج کننده رسید و در ایستگاه برجام متوقف شد. پیش از آنکه این وسوسه ها در وزارت ارتباطات برای تحدید فضای مجازی مجال جولان پیدا کند باید جلوی آن را گرفت. این کاری است که نمایندگان ملت باید انجام دهند.
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید