«از آن زمان تا کنون، مقام های مسئول با این کشتارها به عنوان اسرار حکومتی برخورد کرده و با سر باز زدن از ارائه هر گونه توضیحی درباره چگونگی و چرایی کشتارها و محل دفن اعدام شدگان بستگان آن ها را عذاب می دهند.»

«هیچ مقام مسئولی محاکمه نشده است، در بعضی موارد، افراد درگیر در آن کشتار همچنان یا پیشتر در موضع قدرت بوده اند.»

از جمله تئوری هایی که برای این اعدام ها ارائه شده، تلافی جویی در مقابل حملات سازمان مجاهدین خلق ایران از مرز غربی در سال ۱۳۶۷ است.

شیلا نینوایی، زندانی سیاسی سابق و فعال حقوق بشر، می گوید: «ایران کشوری باستانی با سابقه ای عالی در حقوق بشر است، اما تحت حکومت ملاها نه تنها عزت بلکه سرمایه های ملی اش را از دست داده است.»

مسعود دالوند، فعال حقوق بشر و وبلاگ نویس مخالف رژیم، معتقد است: «در نتیجه سه دهه سکوت جامعه بین المللی درباره کشتار زندانیان سیاسی در ایران، ملاها بدون مجازات به نقض حقوق بشر در ایران ادامه داده و به عملیات تروریستی و جنگ های فاجعه بار در خاورمیانه و دیگر کشورها دست زده اند. اکنون زمان پایان دادن به این سکوت است.»

احمد ابراهیمی، از بازداشتی های زندان گوهردشت، درباره تجربه شوک آورش از آن روزها می گوید: «۱۵۰ نفر از ما به اتاق بازجویی برده شدیم تا نظرمان را درباره رژیم بگوییم. اگر نمی گفتیم حامی رژیم هستیم، بلافاصله ما را می کشتند.»

رها بحرینی، پژوهشگر ارشد امور ایران در «عفو بین الملل»، از سازمان ملل متحد می خواهد «به داد خانواده ها و بازماندگان برسد»: «ما معتقدیم این نقض جدی حقوق بشر در ایران، از سال ۱۳۶۷، به معافیت مقام های ایران از مجازات ارتکاب جنایت علیه بشریت گره خورده است.»

از: گویا