چهل سال پیش در چنین روزی، یعنی از فردای اعلام پیروز انقلاب، رهبران تازۀ کشور و هواخواهان مسلح آنان اجرای رویاهای جهادی و یا انقلابی خود را در از میان برداشتن هر کِه ناهمراستا با نگاه و نگرش آنان تلقی می‌شد، ،آغاز کردند.

همان روز شماری از فرماندهان نظامی در آنچه «حملۀ مردم» خواند می‌شد، به قتل رسیدند و شمار بیشتری نیز دستگیر و با ضرب و جرح و شتم به اقامتگاه آیت‌الله خمینی برده شدند.

سرلشکر منوچهر خسروداد، آخرین فرمانده هوانیروز شاهنشاهی ایران، پس از پیروزی انقلاب ایران توسط انقلابیون دستگیر و با حکم صادق خلخالی در ۲۶ بهمن ۱۳۵۷ در پشت بام مدرسه رفاه اعدام شد.

سرلشکر منوچهر خسروداد، آخرین فرمانده هوانیروز شاهنشاهی ایران، پس از پیروزی انقلاب ایران توسط انقلابیون دستگیر و با حکم صادق خلخالی در ۲۶ بهمن ۱۳۵۷ در پشت بام مدرسه رفاه اعدام شد.

رهبر تازۀ کشور با این حال در پیامی که شب پیش از آن فرستاده و موسوی اردبیلی آنرا در رادیو خوانده بود، دقیقاً خلاف این را وعده می‌داد. وی در این پیام نوشته بود «اینجانب به امرای ارتش اعلام می‌کنم که در صورت جلوگیری از تجاوز ارتش و پیوستن آنان به ملت و دولتِ قانونی ملی اسلامی، ما آنان را از ملت و ملت را از آنان  می‌دانیم».

با این حال، بسیاری در اطراف آیت‌الله خمینی بسرعت دریافتند که او بگفتۀ خود «از سر مصلحت وقت» چیزی می‌گفت و اندکی بعد «مصلحت» را در چیز دیگری می‌دید. ابوالحسن بنی صدر، نخستین رئیس جمهوری ایران به یکی از همین موارد اشاره دارد که در پاریس «حق انتخاب پوشش» برای بانوان بود و هنگامی که انقلاب به ثمر رسید، در تهران به «یا روسری، یا توسری» بدل شد. ابوالحسن بنی صدر می‌گوید «ایشان که من بهش گفتم شما در فرانسه گفتید زنان آزادند در پوشش خویش، بمن گفت که من در آنجا از راه مصلحت سخنانی را گفته‌ام و حالا هم مصلحت می‌بینم خلاف آنها را بگم».

همان شب نخست پیروزی انقلاب، ٢٣ بهمن ماه ۵٧، برای شماری از مقامات نظام پیشین در اقامتگاه آیت‌الله خمینی، چنانکه گفته می‌شد، «مواجهه‌ای با خبرنگاران» ترتیب دادند. این «مواجهه» بیشتر به محاکمه می‌ماند و اداره کننده یا دادستان خودخواندۀ آن ابراهیم یزدی بود.

ابراهیم یزدی و تیمسار مهدی رحیمی فرماندار نظامی تهران

وی هنگاهی که دو ماه بعد، در فروردین ، روزی که شمار بسیاری از مسئولان نظام پهلوی به جوخه‌های اعدام سپرده شده بودند، در گفتگو با “بی.بی.سی.” بر ضرورت اعدام آنها پای فشرد و انتقاد از محاکمات بی رویه را نادرست دانست.
ابراهیم یزدی به خبرنگار “بی.بی.سی” که در بارۀ شتاب اعدام‌ها ونیز اجرای خشونت بار آنها پرسش کرده بود، گفت «همۀ این افراد جنایتکار بودند و باید اعدام می‌شدند. نمی‌دانم چرا شما تا این اندازه نسبت به این موضوع حساسیت نشان می‌دهید و نمی پرسید این افراد در گذشته چه کرده‌اند؟ اینها هزاران نفر را کشته‌اند. فراموش نکنید که این یک انقلاب است، این یک نمایش در خیابان مدیسون نیویورک نیست. یک انقلاب است، از انقلاب چه انتظاری دارید. نمی‌دانم چرا تا این حد نگران چند جنایتکاری هستید که در اینجا محاکمه می‌شوند. اینها مستحق این مجازات هستند، چون مرتکب جنایت شده‌اند. مهم نیست که با ده گلوله کشته شده‌اند. من توصیه شما را به مسئولین خواهم رساند که این‌ها را با دوازده گلوله نکشند، بلکه با شلیک دو گلوله در سرشان بکشند.»

همین نگرش پایه‌ و روش‌ دادگاه‌های انقلابی شد که پس از آن در پایتخت و شهرستان‌ها چرخۀ آن به گردش افتاد.

از: ار اف ای