منیژه رحیمی(سطوتی):
آخرین روز که “رحیمی” به منزل اومد، رحیمی شـــش ماه بود به منزل نمی اومد، از “فرماندار نظامی” شاید یک ساعت می اومد خونه و می رفت، آخرین شبی که اومد خونه، ساعت هفت یا هشت بود، که “امینی افشار” و “بدره ای” هم تویِ خونۀ ما نشسته بودند، ما تویِ سعدآباد زندگی می کردیم، که رحیمی می آید باهاش حرف خصوصی بزنند، رحیمی هم اومد. دکتر “رزم آرا” هم اون شب خونۀ ما بود، خوب یادمه. رحیمی اومد. و بدره ای به من گفت: “خواهر، پس فردا که مملکت شلوغ شِه، جنازه هایِ ما رو همه رو می بینی که دار زده اند”.
من گفتم: تو رو خدا از این حرف ها نزنین
گفتند: “نه، بهت بگم اینها ما رو دار می زنند”
رحیمی اومد و شام خورد و رفتش، رفت به فرماندار نظامی. فردا صبح هم که مملکت تسلیم شده بود، تمامِ تیمسار ناجی و تیمسار، همه زنگ می زدند به من “خانم، تیمسار رو کجا پیدا کنیم؟”
من هر چی به دفترِ “قره‌باغی” زنگ میزدم که بگید رحیمی صحبت کنه، کلانتری ها رفته
می گفتند: “نمیشه”
و قره باغی شایعه کرده بود که “این خواهرزنِ فاطمیِ ه، میخواد شلوغ کنه”، نمی گذاشت رحیمی
آخر سر که من بدره ای رو پیدا کردم، گفتم همه میگه، ناجی میگه “تمامِ کلانتری ها تسلیم شده”
بعد ناجی به م[ن] گفت: “من با بدره ای یکدفعه صحبت کردم، رحیمی هم الان میاد به فرماندار نظامی”
رحیمی با هلیکوپتر به فرماندار نظامی رفت. ولی همون دفعه ای بود که دیگه آخر بود، من صدایِ گلوله رو به درهایِ فرماندار نظامی گوش می دادم.
رحیمی در ضمن بهِتون بگم، معتقد بود که “بختیار آدمِ خیلی وطن پرستیِ ه”. به من می گفت “چه طور این رو قبلاً به بازی نگرفته اند؟!، این خیلی وطن پرستِه”(۱).
و دیگه رفت، دیگه دیگه ازش آثاری ندیدم :(، هیچ آثاری ندیدم تا به طورِ ناشناس و بدونِ اسم به لندن اومَدَم ;_; .

برگرفته از فایل صوتی
از ۱۲:۵۳ تا ۱۵:۰۷

(۱) شاپور بختیار:
در اون موقعی که بنده رو به نخست وزیری دعوت کردند، من میتوانم بگم فقط به جَبرِ تاریخ باید رجوع کرد، نه به میلِ کسی.
اگر آرامش در ایران بود، اگر پول بود، اگر هیچ خبری رویِ صحنۀ بین المللی نبود؛ باز “هویدا”ها ادامه میدادند، یا “اقبال” بود، یا “هویدا” بود، یا “اسدالله عَلَم” بود، یا یکی از اینها بود. برگرفته از بلاگ

یادشان گرامی

از: بالاترین

به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید