سیاستهای کنونی دولت فعلی، اما، در مسیری افتادە است کە من نمیتوانم آنرا نادیدە بگیرم. اردوغان قدرت خود را از طریق خشونت و سرکوب و بە قیمت زندگی روزانە مردم، تحکیم می‌بخشد. او نە در خدمت منافع مردم ترکیە و نە حتی دولت ترکیە کار نمی‌کند – بلکە تنها برای خودش. تغییراتی کە من سالها قبل معتقد بودم امکان پذیر هستند با رفتارهای وی مسدود شدەاند.
در هیچ جای دیگر بە اندازە خشونت و حملە بی معنا بە شمال شرق سوریە این امر بوضوح مشاهدە نمیشود. اردوغان در قبال اقتصادی لغزندە و اپوزیسیونی تشجیع شدە یک بار دیگر از طریق برپایی جنگ قدرت نمایی میکند. پیشرویهای ارتش ترکیە بجز کشتن صدها غیرنظامی و مجبورکردن هزاران نفر برای ترک خانە و کاشانە تحت بمبارانهای بیرحمانە دستاورد چندانی نداشتە است. آنهایی کە در داخل ترکیە با اینکار مخالفت کردەاند تنها بە این خاطر کە اینکار را جنگ نامیدەاند، بە زندان افتادەاند. عواقب آن صلح، ثبات و دموکراسی را در تمامی منطقە برای دهەهای آیندە مورد تهدید قرار میدهد.
من هموارە بر این باور بودەام کە سخن گفتن در مخالفت با این تجاوز حائز اهمیت است. در سال ۲۰۱۸ من بیش از یک هزار کیلومتر از آنکارا تا دیاربکر پیادە رفتم و خواهان راه حلی مسالمت آمیز برای مناقشە بین دولت و مردم کرد شدم. حال کە آن تجربە را بە خاطر میآورم، متوجە شدەام کە برای درهم شکستن فرضیاتی کە بر پایە آنها این جنگ بنا شدە است، هنوز کارهای بیشتری میتوانم انجام دهم.
من یک ترک هستم. من از مقامات سابق دولتی هستم. من معتقدم کە حزب کارگران ترکیە، پ ک ک – کە توسط رئیس جمهور ترامپ بدتر از داعش توصیف شدە است – یک سازمان تروریستی نیست.
دهها سال است رهبران ترکیە از تهدیدات “تروریسم پ ک ک” برای توجیە تمامی سبعیتهایی کە یک دولت میتواند علیە یک مردم مرتکب بشود، و تمام نقض کردنهای ممکن اصول حقوق بشر و قوانین بین المللی استفادە میکنند. بە ما آموختەاند کە تمام کردها بعلت وجود پ ک ک یک تهدید محسوب میشوند و اینکە بدون آنها چیزی بنام مسئلە کرد وجود خارجی ندارد.
آنچە کە هیچگاە بە ما گفتە نشدە اینست کە جنبش آنها در زمانی پایە گذاری شد کە سیاستهای دولت عبارت از این بود کە کردها بعنوان یک مردم، یعنی میلیونها مرد و زن و کودک دارای هیچگونە هویتی از آن خود نیستند. ما هیچگاە درک نکردیم کە مبارزات مسلحانە آنان تنها زمانی شروع شد کە نخستین رهبران آنها دستگیر، زندانی و شکنجە شدند و در اصل تصمیم برای آغازیدن یک سازمان سیاسی تنها پس از دهەها قتل عام و سرکوب دولتی شکل گرفت. ما هیچگاە قبول نمیکنیم کە هر تلاشی برای درهم پاشیدن آرزوهای کردها با توسل بە زور، توان جنبش آنها را هرچە بیشتر تر کردەاست و نە کمتر.
دولتهای پی در پی ترکیە گزینەهای نظامی و ترس عمومی را بدین خاطر درپیش گرفتەاند کە حاضر نیستند قبول کنند این قدرتهای سیاسی هستند کە درگیری را اجتناب ناپذیر میکنند. مردان و زنان جوان خانەهایشان را برای نبرد در یک جنگ طولانی مدت ترک نمیکنند اگر آنها براین باور باشند کە انتخاب دیگری دارند. آنان هنگامی اقدام بە اینکار میکنند کە میبینند روستاهایشان را آتش میزنند، نمایندگان منتخب آنها را برکنار و زندانی میکنند، زبان و فرهنگ آنها را جرم میشمارند. از این نگاە هیچ طرف دیگری غیر از دولت نیست کە در حال حاضر با زندانی کردن هزاران نفر از شهروندان خود بخاطر “تبلیغات تروریستی”، در واقع بە مثابە بزرگترین تبلیغ و کمک بە ملحق شدن بە صفوف پ ک ک، بە آنان خدمت میکند.
از سوی دیگر، خود این گروە [پ ک ک] مدام خواهان دستیابی بە یک راە حل مسالمت آمیز بودە است. از همان آغاز دهە ۱۹۹۰ چندین بار اعلام آتش بس کردە است و مکررا از دولت خواستە است تا امکان گفتگو را مورد بررسی قرار دهد. رهبران آن میفهمند کە جواب رد رهبران ما چیست: مسئلە مورد نظر صحبت از حقوق و برسمیت شناختن آنست کە نیروهای نظامی نمیتوانند آنرا حل کنند.
بە ما گفتەاند از آنان بترسیم و متنفر باشیم زیرا کە آنها “جدایی طلب” هستند. من اینک با اطمینان میتوانم بعنوان یک ترک بگویم این سیاستهای دولتی است کە سرچشمە تنفر و جدایی بین مردمان مختلف در منطقە ما هستند. اهداف جنبش کرد تکثرگرایی و عدم تمرکز را شامل میشود و این تنها چیزهایی هستند کە میتواند این کشور را بدور هم برگرداند.
اینک سالهاست کە جامعە بین‌المللی خود بخشی از مسئلە بودە است تا یک راە حل. سالهاست کە بی چون و چرا پشتیبان جنگ علیە جنبش کردستان بودە است. حمایتهای بین المللی از جنگ ترکیە برعلیە تمایلات سیاسی کردها و بویژە از سوی ایالات متحدە، تنها آنهایی را تقویت میکند کە از جنگ برای تحکیم قدرت خویش استفادە میکنند و نیز سلب اختیار از کسانی کە بە امر صلح خدمت میکنند. بدین دلیل است کە من از دولت آمریکا میخواهم پ ک ک را از لیست سازمانهای تروریستی خارج کند.
دست برداشتن از این چارچوب تنگ ضد تروریستی و پافشاری بر یک درک واقعی از علل درگیریها تنها راە برای نائل شدن بە دموکراسی، امنیت و یک پایان واقعی بە این جنگ است. اگر من بتوانم روایت جامعەای را کە در آن متولد شدەام و دولتی را کە زمانی برای آن کار کردەام طرد کنم، هیچ دلیلی ندارد دیگران در اکناف جهان نتوانند همین کار را بکنند. کشور من، و تمام مردم آن نمیتوانند از عهدە چیزی غیر از این برآیند.

ترجمە از انگلیسی: احمد اسکندری
https://www.washingtonpost.com/

از: گویا