به ایران و بابل نه کشت  و درود  –  به چرخ زحل بر شدی تیره رود

هم آتش بُمردی به آ تشکده  –  شدی تیره نوروز و جشن سِده

آنسان که ایران این  مُلک اریِه وِرتر بنیان گذاری شد تا به امروز میهن عزیزمان ایران فراز و نشیب‏های بی‏شماری را پشت سر گذاشته است.  بارها و بارها مورد تازش دشمنان آزمند گُجستگ قرار گرفته و بارها، بارها حکم‏رانان مُستبد و ناشایست بر اریکه ‏ی حکم‏رانی آن تکیه زدند. و این همه در کنار بلایای طبیعی خشک‏سالی، زلزله، سیل ‏های بنیان‏کن و بیماری ‏های خانمان برانداز بوده که از شوربختی روزگار هماره موجب آن شده تا این سرزمین تعدادی از باشندگان خود را از دست بدهد.

هم ‏میهانان و ملت آزاده ایران

سال هزار و سیصد و نود هشت را در شرایطی پشت سر می‏گذاریم که میهن عزیزمان هنوز درسُوگ جانباختگان رویداد سیل و زلزله و هم چنین خیزش آزادی خواهی آبان‏ماه و تراژدی هدف قرار گرفتن هواپیما و جان باختن ده‏ها مسافر بی‏گناه آن نشسته است.  هنوز زانوی غم در بغل داشتیم و غمگنانه ‏های میهن را سوگوار بودیم که با بیماری جهانی کُرونا مواجه و تا به امروز ده‏ها تن از هم میهنان عزیزمان را از دست دادیم و با شرایط پیش رو، بیم آن می‏رود که تعداد درگذشتگان این بیماری اهریمنی فزونی یابد. این که این بیماری گستره‏ ای به پهنای کره زمین را در برگرفته است، یک واقعیت و این که کاربدستان حاکم پس از گذشت یک ماه، هنوز توان مدیریت خردمندانه‏ی شرایط کشور را نداشته و سوِء مدیریت و ناکارآمدی آنان موجب شده تا جان میلیون‏ها ایرانی و به ویژه کادر درمان به دلیل نداشتن حداقل ‏های تجهیزات ایمنی و پزشکی به خطر بیافتد نیز یک واقعیت تلخ غیر قابل پذیرش است که بی‏ گمان بانیان آن باید روزی پاسخگوی عملکرد خویش باشند. چگونه باید پذیرفت کشوری چون ایران با چنین ثروت هنگفتی، توان بر آورده کردن حداقل‏ های درمانی و معیشتی شهروندان خود را برای یک بازه زمانی یک ماهه نداشته تا ملت ناچار نباشند که برای گذران زندگی در این وانفسای جانکاه در محل‏های کار خود حاضر شده و لاجرم آلوده به بیماری و چرخه ‏ی این ویروس کشنده از حرکت باز نایستد؟ چگونه باید انتظار داشت در چنین شرایط نابسامان مدیریتی در همه ‏ی حوزه‏های کشور این بیماری ریشه‏ کن شده تا موجب از پای در آمدن بیشتر ایرانیان نشود؟

داریوش شاه چه نیکو می‏گوید:

“خدایا سرزمینم را از دروغ، خشکسالی و دشمن دور بدار!”

اینک ایران در آستانه‏ ی بهار و نورز جمشیدی فصل سردِ مرگُ و زندگی را تجربه می‏کند و شگفتا شگفت در چنین شرایطی کار بدستان حاکم، گویی برای رهایی از این بلای طبیعی به انتظار یک معجزه ‏ی آسمانی نشسته؛ در هنگامه ‏ای که ملت به ستوه آمده ایران، پنچه در پنچه ‏ی اهریمن مرگ انداخته ‏اند. اما چه باک اگر گوییم این نیز بگذرد و این سرزمین جم و جمشید دگر بار هم چو ققنوس، از خاکستر زمانه ‏ی سیاه سرد زمستان دهشتناک، پیروزمندانه سر برون خواهد آورد و اهریمن مرگ را به سخره ‏ی زیستی اهورایی خواهد گرفت.

هم ‏میهن

نوروز را در شرایطی به جشن خواهیم نشست که هنوز در سوگ بی‏شمار هم ‏میهنان عزیز خود چشمان‏مان اشک‏بار و اندوهگین است. اما این آموزه‏ی نیک‎ نام نیاکان‏مان را هرگز از یاد نخواهیم برد که نوروز می‏آید تا سپیدی برسیاهی پیروزی یابد و این داستان راز‏آلود ماندگاری ایران در تاریخ است. 

خسرو سیف

نوروز ۱۳۹۹ خورشیدی

 همه ساله بخت تو پیروز باد –  شبان سیه بر تو نوروز باد

---

به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید