حکایت سفر فضاحت بارِ ممد باقر قالیباف، مشهور به مرد ضد آتش، و سردار مو طلایی، و پاسدار پرنده، از آن حکایت هایی ست که نویسندگان آینده در باره اش کمدی ها و طنزها خواهند نوشت و الان هم که فقط خبر این سفر فضاحت اثر منتشر شده، کسانی که اطلاعکی از تاریخ ایران و روابط قاجار و روس دارند، به این رویداد تاریخی که رسوایی اش صدها بار فزون تر از رسوایی روابط قاجار با روس بوده است می خندند و کسانی هم مانند من به روان قاجاریان رحمت ها می فرستند که اگر هم سر حدّات ایران را در زمان حاکمیت شان بر باد دادند، دستکم سفرای شان حرف زدن بلد بودند و جای شاه و رعیت در نظام شان مشخص بود.

حکایت جنگ های ایران و روس و بر باد دادن بخش بزرگی از کشورمان در زمان قاجار یکی داستان است پر آب چشم، ولی اگر آن داستان، پر آب چشم است، داستان حکومت اسلامی و نوکر صفتی اش در مقابل روس، میزان اشک اش در حد آب رودهای خروشان است که کار را از شدت خشم به قهقهه جنون آمیز می کشاند.

کجا قاجار بدبخت حجم نوکریّت اش به اندازه ی حجم نوکریت جمهوری اسلامی در مقابل روس بود؟ و کجا قاجاریان چنین در مقابل روس خود را خوار و خفیف می کردند که امروز امثال خامنه ای ها و قالیباف ها می کنند؟

همین فتحعلی شاه مورد لعن ایرانیان، وقتی با عباس میرزا گفت و گوی کتبی می کند، دستکم منزلت پادشاهانه اش را این چنین نشان می دهد که:
… فرزند…. خودِ شما اوضاع و احوال سر حدّات را بهتر می دانید. اگر به صلح با روس ها مایل ید، صلح کنید. و اگر جنگ می خواهید، بجنگید.
«لیکن همه مسوولیت ها را به گردن بگیرید!»