«کمال شریفی»، زندانی سیاسی کُرد اکنون ١٢ سال است که بدون مرخصی در زندان است

او در هفته‌های اخیر برای دومین بار در زندان دچار سکته قلبی شد اما هر بار انتقال او به بیمارستان با کارشکنی مسئولان زندان روبه‌رو بود 

«کمال شریفی»، زندانی سیاسی کُرد که به اتهام عضویت در احزاب مخالف نظام به ٣٠ سال زندان محکوم شده، اکنون ١٢ سال است که بدون مرخصی در زندانی در استان هرمزگان محبوس است. او در هفته‌های اخیر برای دومین بار در زندان دچار سکته قلبی شد اما هر بار انتقال او به بیمارستان با کارشکنی مسئولان زندان روبه‌رو بود و در نهایت نیز او را پس از عمل آنژیوپلاستی، شتابزده به زندان بازگرداندند.

***

یکی از بستگان کمال شریفی به ایران‌وایر گفت که پس از انتقال شتابزده این زندانی سیاسی کُرد از بیمارستان به زندان، او بار دیگر در زندان دچار مشکلات قلبی شد و این بار او را تحت تدابیر شدید امنیتی به بیمارستانی در بندرعباس انتقال دادند. با این حال این بار هم او را بلافاصله پس از عمل به زندان بازگرداندند.

شریفی که در زندان مرکزی میناب در استان هرمزگان زندانی است ١١ اسفند برای دومین بار دچار سکته قلبی شد و در پی وخامت حالش او را به «بیمارستان ابوالفضل» این شهرستان انتقال دادند.

او چهار روز در بخش سی‌سی‌یو بستری بود و پزشکان توصیه کردند که برای اقدامات بعدی، او به بیمارستان بندرعباس منتقل شود. اما ماموران امنیتی با نادیده گرفتن این توصیه و قبل از پایان دوره درمانی و مراقبت‌های پزشکی، شریفی را به زندان بازگرداندند.

به گفته یکی از بستگان شریفی، او پس از بازگشت به زندان همچنان دچار درد شدید در قفسه سینه‌اش بود و سرانجام مسئولان زندان با انتقال او به بیمارستان بندرعباس موافقت کردند. او در بیمارستان مورد عمل آنژیوپلاستی (معروف به عمل بالن یا گذاشتن فنر در قلب) قرار گرفت اما این بار نیز با وجود اعتراض پزشکان، او را بلافاصله به زندان بازگرداندند.

بستگان این زندانی سیاسی به ایران‌وایر گفتند اخلال در درمان و رسیدگی پزشکی به کمال شریفی «به شدت نگران‌کننده» است و ادامه این رویه «بازی با سرنوشت کمال» خواهد بود.

یک منبع مطلع به ایران‌وایر می‌گوید: «مسئولان زندان با در پیش گرفتن چنین رویه‌ای عملا قصد دارند کمال را به کشتن بدهند.»

کمال شریفی اکنون ١٢ سال است که بدون مرخصی در زندان مرکزی میناب زندانی است.

او ۴۹ سال دارد و اهل شهرستان سقز در استان کردستان است. شریفی در خرداد ٨٧ در زادگاهش بازداشت شد و قاضی شایق، رئیس شعبه اول دادگاه انقلاب این شهرستان، او را به «محاربه و عضویت در حزب دمکرات کردستان» متهم کرد و برای او ٣٠ سال زندان در شهرستان میناب صادر کرد.

دادگاه همچنین او را محکوم کرده بود که در مدت تحمل کیفر، حق معاشرت و مراوده با دیگران را ندارد و از مرخصی، ملاقات و مکاتبه نیز محروم است.

با این حال این زندانی سیاسی در سال ۸۷ در اعتراض به عدم برخورداری از حق ملاقات با خانواده و همچنین نگهداری‌اش در کنار زندانیان عمومی و جرایم مواد مخدر دست به اعتصاب غذای طولانی‌مدت زد.

اعتصاب غذای ۵۵ روزه او علاوه بر اینکه باعث شد او بیست کیلوگرم از وزنش را از دست بدهد، در نهایت سکته قلبی و همچنین مشکلات معده و روده او را به دنبال داشت.

منبع نزدیک به خانواده این زندانی سیاسی در گفت‌وگو با ایران‌وایر، ضمن تاکید بر نیاز مبرم و مداوم کمال به هوای سالم و اکسیژن کافی پس از عمل آنژیوپلاستی می‌گوید: «انتقال سریع کمال پس از عمل به فضای بسته زندان بدون نظارت پزشک متخصص، آن هم در شرایطی که امکان خون‌ریزی و لختگی خون پس از گذاشتن فنر در قلب، به ویژه حمله قلبی دوباره، بیش از پیش وجود دارد در واقع معنایی جز خفه کردن کمال ندارد. او حالا بیش از هر وقت دیگری به مراقبت‌های پزشکی، تکمیل مراحل درمان و رژیم غذایی متناسب با این عمل حساس نیاز دارد.»

به گفته این منبع مطلع، با توجه به شناختی که از رییس زندان، حفاظت اطلاعات زندان، فرمانده قرارگاه و مسئول واحد فرهنگی زندان میناب در دست است، تکرار «رویه مسبوق به سابقه آنها نگران‌کننده است».

او باور دارد که در صورت وخیم شدن حال کمال، مسئولان زندان به راحتی می‌توانند به هر بهانه‌ای از اعزام او به بیمارستان ممانعت کنند: «برای مثال، زمانی که کمال برای بار دوم سکته کرد، اول گفتند دلیل وخامت حالش سم‌پاشی بند‌های زندان است و بعد از آزمایش و نوار قلب، علت را حمله قلبی و سپس سکته قلبی عنوان کردند. اما او از ابتدا فقط از درد شدید قفسه سینه می‌نالید.»

وی یکی دیگر از مصادیق برخورد خصمانه و کینه‌توزانه مسئولان زندان را رویکرد امنیتی آنها و اصرارشان برای جلوگیری از ملاقات کمال با خانواده‌اش یا انتقال او به زندان استان کردستان می‌داند.

او به ایران‌وایر می‌گوید: «خانواده کمال بار‌ها تقاضا و درخواست کتبی و شفاهی ملاقات با فرزندشان را از مسئولین مربوطه مطرح کرده‌اند، اما بدون هیچ توضیحی، از ملاقات با کمال مثل سایر زندانیان دیگر مخالفت و ممانعت می‌کنند. خود کمال هم تا حالا بیش از بیست بار بر اساس اجرای اصل تفکیک جرایم، درخواست کتبی و رسمی برای انتقال به یکی از زندان‌های استان کردستان را به قاضی پرونده ارسال کرده اما درخواست و تقاضای او پس از ١٢ سال همچنان بی‌پاسخ مانده است.»

از: ایران وایر