ب ـ با بکاربردن خشونت عریان نمی توان بر خشونت رژیم فائق آمد و استفاده از زور، تنها در مقابل تجاوز، آنهم تا رفع و خنثی کردن آن موثر است. به کار بردن خشونت این امکان را نمی دهد که جنبش همگانی شود. در عین قاطعیت در مقابل رژیم، تلاش برای جدا کردن عناصر سرکوب رژیم اساسی است. اگر اینکار صورت نگیرد آنها با رژیم باقی خواهند ماند و میزان خشونت هم بالا خواهد گرفت. باید نیروهای انتظامی را تا آنجا که ممکن است، به ترک وظیفه ناشایسته ای که رژیم بر عهده آنان گذاشته است خواند. در مقابل ستمگری آنها محکم و استوار ایستاد اما پیش قدم شدن در خشونت درست نیست. روش خشونت زدایی را باید پیشه کرد که همه جا جواب مثبت داده است.

ج ـ از جمله ویژگیهای این جنبش، همگانی بودن آن می باشد زیرا دفاع از حقوق همه، همبستگی تحسین برانگیز اقشار مختلف جامعه در قالبهای قومی، عقیدتی، جنسیتی، صنفی، زبانی و فرهنگی را بر می انگیزد و این اتحاد برای احقاق حقوق، رمز پیروزی این جنبش است که حتی مرزهای وطن را درنوردیده و از کشورهای همسایه تا دورترین نقاط جهان، در جای جای این جهان ملتهب و تشنه آزادی خود را نمایان کرده است. اگر روش، دفاع از حقوق و ماندن زیر پرچم استقلال و آزادی خواهی باشد، این همبستگی حفظ می شود و میتواند ما را به سرمنزل مقصود برساند. با طرد حقوق بخشی از مردم، و به نسیان سپردن کرامت انسان و توهین به دین ها و مرامهای مختلف نمی توان همبستگی ایجاد کرد، و نمی توان دولتی جدا از بنیاد دین و مرامها ساخت. اگر معتقد به دولتی حقوقمدار هستیم می باید رفتار و گفتار و کردارمان بیان حقوق باشد و بدین قسم از هر گونه توهین پرهیز کرد. فساد و جنایتی که رژیم حاکم، بنام دین کرده است نباید ما را به واکنش شدن بیانگیزد. اگر می خواهیم ایران فردا متعلق به همه باشد و دولت از سلطه بنیاد مرام و دین رها شود، باید تفکر و اندیشه جدا کردن بنیاد دین از دولت را به پیش برد. در اینصورت است که بی باور و با باور می توانند در کنار هم در صلح و آرامش زندگی کنند و به ساختن ایرانی آباد بپردازند.

هشدار اینکه، عدم توجه به این اصول، جنبش را به انحراف خواهد برد و یا پروسه کنار زدن رژیم اهریمنی را به عقب خواهد انداخت و یا استبدادی دیگر را بر کشور حاکم خواهد کرد.

۲ ـ اتحاد و همبستگی، زمانی ممکن و میسر می شود که هم مشترکات و هم اختلاف ها در اصول و روشها آشکار باشند. اگر اختلاف اصولی باشد، مثلا اگر بخشی برای استقلال و بخشی در راه وابستگی گام بردارند، مسلما همبستگی و اتحاد ممکن نمی شود. با سرپوش گذاشتن بر سر اختلافها، اتحاد ممکن نمی شود. پس باید همه نظرات خود را به دور از حب و بغض ها اعلام کنند و چماق “الان وقت بحث نیست” بر سر کسی وارد نشود. هیچ چیز بیشتر از مشارکت همه برای ساختن آینده، ما را قوی تر نمی کند. از اینرو، از هم اکنون همه باید ابراز نظر کنند تا جنبش شفافیت پیدا کند. نمی توان تعیین نوع رژیم آینده ایران را به فردا واگذار کرد و هرگونه سخن در باره آنرا را سانسور نمود مگر اینکه تغییر از طریق مردم صورت نگیرد. هیچ جنبشی تنها با شعارهای ضد نظام حاکم پیشروی نمی کند و اصولا نمی توان در ابهام حرکت کرد. واقعیت اساسی این است که هویت جنبش از ضدیت با خامنه ای و نظامش ناشی نمی شود زیرا در پایان هر مخالفتی باید افقی نو وجود داشته باشد. باید از ابهام، تحت “شعار مرگ بر خامنه ای و یا مرگ بر دیکتاتور” بیرون آمد و مشخصات بدیل از هم کنون مشخص شود. اگر جامعه خواستار استقرار دمکراسی و حاکمیت ملت است تا بدیلی بر اساس استقلال و آزادی با همراهی زنان و مردان شریفی که اکنون یا در میدان مبارزه حضور دارند، یا در بند هستند و یا در تبعید، و در استقلال کامل از رژیم و قدرتهای خارجی، تنها برای ساختن ایرانی سربلند می کوشند، باید شعار محوری خود را بیانگر این بدیل کند و از هم اکنون به بدیل شفافیت بخشد.

امید که همه در این راه با هم کوشا باشیم.

مهران مصطفوی

از: گویا