این ایو آلگره بود که دلون را در نقشی کوچک در «وقتی پای زن‌ها وسط می‌آید» (۱۹۵۷) به کار گرفت. یک‌ سال بعد، در فیلم «خوشگل باش اما خفه شو» (ساختۀ برادر ایو، مارک آلگره) برای اولین بار با ژان پل بلموندو هم‌بازی شد. کارنامۀ دلون و بلموندو از پایان دهۀ ۱۹۵۰ تا دهۀ ۱۹۹۰ به موازات یکدیگر پیش رفت و در چند فیلم از نظر تجاری بسیار موفق تلاقی پیدا کرد که مشهورترین‌اش شاید «بورسالینو» (ژاک دوره، ۱۹۷۰) باشد.

رومی اشنایدر و «استخر»

آلن دلون در سال ۱۹۵۸ در فیلم «کریستین» (پیر گاسپارد اویه، ۱۹۵۸) براساس داستانی از آرتور شنیتزلر بازی کرد. شاید مشهورتر از خود فیلم، رابطۀ عاشقانه او در زندگی حقیقی با بازیگر زن مقابلش رومی‌اشنایدر بود، رابطه‌ای که سال‌ها ادامه داشت و خوراک عکس و خبر مجلات زرد بود. فیلم «استخر» (ژاک دوره، ۱۹۶۹) یکی از مشهورترین فیلم‌هایی بود که‌ این زوج با هم بازی کردند.

دلون با فیلم «زیر آفتاب سوزان» (رنه کلمان، ۱۹۶۰) بر اساس داستان «آقای ریپلی بااستعداد» نوشتۀ پاتریشیا‌ های‌اسمیت شهرتی جهانی پیدا کرد. در همان سال او در یکی از سنگ‌بناهای سینمای مدرن ایتالیا، «روکو و برادرانش» (لوکینو ویسکونتی، ۱۹۶۰)، بازی کرد. ستارۀ فرانسوی که ارزش فرصتی که اساتید سینمای مدرن ایتالیا در اختیارش قرار داده بودند را به خوبی می‌دانست، در ادامه با فیلم‌هایی مثل «کسوف» (میکل‌آنجلو آنتونیونی، ۱۹۶۲) و «یوزپلنگ» (لوکینو ویسکونتی، ۱۹۶۳) جای پای خودش را در سینمای هنری ایتالیا محکم کرد. این آثار با پخش جهانی گسترده و شرکت در فستیوال‌های فیلم، دلون را به یکی از نشانه‌های سینمای هنری اروپای غربی بدل کردند.

او هم‌چنین در سال ۱۹۶۴ در یکی از بهترین فیلم‌هایش به نام «شورشی» (آلن کاوالیه) بازی کرد، در نقش سرباز فراری ارتش فرانسه در الجزایر که از سازمان ضدجاسوسی فرانسه مأموریت می‌گیرد تا یک وکیل مدافع حقوق الجزایری‌ها را برباید و در چرخشی در داستان عاشق وکیلی که اسیر کرده است می‌شود.

دلون که شمّ تجاری خوبی داشت از همان آغاز کار در بعضی از فیلم‌هایی که به فروش‌شان ایمان داشت به جای گرفتن دستمزد درصدی از فروش فیلم را برمی‌داشت. یکی از موفق‌ترین نمونه‌ها فیلم‌هایی است که او در آنها با ستارۀ پا به‌ سن گذاشتۀ سینمای فرانسه، ژان گابن، هم‌بازی شد؛ موفق‌ترین فیلم بین سه اثری که در آنها با هم ظاهر شدند: «دسته سیسیلی‌ها» (هانری ورنوی، ۱۹۶۹). به گفتۀ گابن که در این فیلم‌ها به سنت قدیم به گرفتن دستمزد اکتفا کرده بود، دلون تقریباً ۱۰ برابر او پول درآورد. دلون کمی بعد شرکت فیلمسازی خودش را تأسیس کرد و تهیه‌کننده فیلم‌های خودش شد.

اگر تبعید اجباری به آمریکا در دورۀ جنگ به تداوم حرفه ژان گابن ضربه زد، دلون در تصمیمی‌غلط در نیمه دهۀ ۱۹۶۰ آن اشتباهی که هفت سال پیش نکرده بود را مرتکب شد و به هالیوود رفت. فیلم‌های آمریکایی‌اش یا بد بودند، یا اگر ارزشی داشتند در گیشه شکست خوردند. امروز به ندرت از این آثار یاد می‌شود.

«سامورایی» و «تهران ۴۳»

بازگشت آلن دلون در سال ۱۹۶۷ با حضور در دو فیلم، بازگشتی به یادماندنی شد. او ابتدا در «ماجراجویان» (روبر انریکو) بازی کرد و بعد در فیلم کلیدی زندگش‌اش به کارگردانی ژان پیر ملویل: «سامورایی».

با «سامورایی»، دلون درس‌هایی که از بازی در فیلم‌ آنتونیونی گرفته بود را با سنتی آمریکایی از بازیگران نقش‌های یاغیان آرام (دو ستارۀ محبوبش جان گارفیلد و مونتگمری کلیفت) و نوعی شمایل‌نگاری ویژۀ دنیای ملویل تلفیق کرد. همکاری دلون و ملویل در سه فیلم گنگستری/پلیسی نه فقط نقطه اوج کارنامۀ دلون بلکه شکل‌دهندۀ پرسونای سینمایی او تقریباً تا پایان عمرش بود: آمیزه‌ای از سردی و بی‌تفاوتی با کشش به سوی خطر و حتی مرگ. دلون به بهترین شکل با حداقل حرکات صورت یا در واقع بدون هیچ حرکت صورت (مثل باستر کیتون) و فقط با نگاه و با استفاده‌ای مینیاتوری از حرکات بسیار محدود و کنترل‌شدۀ دستانش تصویرگر فرشتۀ مرگ در دنیای ملویل شد که اوج آن در «دایره سرخ» (۱۹۷۰) بود.

در دهۀ ۱۹۷۰ دلون یا مشغول بازی در فیلم‌های چندملیتی بود یا فیلم‌های فرانسوی که کارگردانان‌شان سعی داشتند موفقیت دلون در دنیای ملویل و آنتونیونی را زنده کنند، اما معمولاً مایه‌شان برای این کار اندک بود.

بهترین فیلم دلون در دهۀ ۱۹۷۰ احتمالاً «آقای کلاین» بود که توسط کارگردان آمریکایی جوزف لوزی در فرانسه ساخته شد؛ داستان مرد موفقی در روزهای اشغال پاریس در جنگ جهانی دوم که هویتش با هویت یک یهودی که قرار است به اردوگاه مرگ فرستاد شود اشتباه گرفته می‌شود.

با این که سال‌های روی کارآمدن و اوج گرفتن دلون با تولد جنبشی که به نام موج نوی سینمای فرانسه شناخته می‌شود همزمان بود، دلون هرگز در فیلمی‌ از موج نو بازی نکرد و در واقع به موازات موج نو در فیلم‌هایی که بیشتر گرایش محافظه‌کار داشتند (مانند آثار ملویل) بازی می‌‌کرد. شاید برای همین بود که تنها حضورش در فیلمی از ژان لوک گدار، یکی از فیلمسازان کلیدی موج نو، تقریباً سه دهه بعد از تولد و فروکش کردن آن موج، به شکلی خالص و سرراست «موج نو» (۱۹۹۰) نام گرفت.

دلون رو به پایان دهۀ ۱۹۸۰ کم‌کارتر شد و در دهۀ ۱۹۹۰ به این سو فقط در نقش‌های افتخاری و گذرا بازی کرد. او در ۱۹۹۵ خرس طلایی دستاوردهای یک عمر را از فستیوال برلین گرفت و در ۲۰۱۹ نخل طلای افتخاری فستیوال کن را دریافت کرد.

دلون محبوبیت زیادی در ایران داشت و در سال ۱۳۵۵ به تهران سفر کرد. حتی در سال‌های بعد از انقلاب که نمایش فیلم‌های خارجی در تلویزیون و سینماهای ایران بسیار محدود بود پخش فیلم‌های آلن دلون متوقف نشد، به خصوص آثار دورۀ فیلم‌های پلیسی/جنایی او در دهۀ ۱۹۷۰ که با تأخیری یک دهه‌ای در ایران به نمایش درآمدند. تقریباً تمام این فیلم‌ها با صدای خسرو خسروشاهی دوبله می‌شدند، اگرچه فیلم‌های قدیمی‌تر دلون در اولین نمایش‌هایشان در ایران توسط دوبلورهای دیگر نیز دوبله شده بودند.

او هم‌چنین محبوبیتی عظیم در کشور همسایۀ سابق ایران، شوروی، داشت که به ساخت فیلم بی‌سروته و پرخرج «تهران ۴۳» (الکساندر الُف و ویلادیمیر نامف، ۱۹۸۱) در آن کشور انجامید. این فیلم داستان دست یافتن به اسنادی است که نشان می‌دهد آلمانی‌ها نقشه ترور سران متفقین در دیدار معروف آنها در تهران را داشته‌اند.

«رسوایی مارکوویچ» و پمپیدو

آلن دلون به عنوان ستاره‌ای سخت و دمدمی‌مزاج و جنجالی شناخته می‌شد. او مایل بود تصویری که رسانه‌ها از او می‌دهند را کنترل کند و مثلاً کتابی که در سال ۲۰۰۰ قرار بود دربارۀ او نوشته شود را حتی پیش از نوشته شدن به دادگاه کشید. کتاب بالاخره نوشته شد، اما بعد از نوشتن، ناشر از ترس این که دلون روزنه‌ای قانونی برای توقیف کتاب پیدا کند آن را بی‌سروصدا و بدون تبلیغات روانه بازار کرد، به‌ این صورت که ناشر به کتابفروشی‌ها قول کتابی دربارۀ ژاک شیراک داد، اما در کارتن‌ها کتاب دلون را برایشان فرستاد.

شاید دلیل اصلی حساسیت دلون نسبت به چیزهایی که دربارۀ او گفته یا نوشته می‌شد به وقایعی که حالا به «رسوایی مارکوویچ» مشهور شده است برگردد.

وقتی در سال ۱۹۶۸ جسد یکی از محافظان دلون به نام استِوان مارکوویچ پیدا شد، برادر مقتول با استناد به یک یادداشت به‌جا مانده‌ از مارکوویچ، دلون و دوستانش را پشت این قتل دانست. بعد از این که عکس‌هایی از کلود پمپیدو، همسر نخست‌وزیر و بعدها رئیس‌جمهور فرانسه ژرژ پمپیدو، پیدا شد که گویا در حین سکس با دیگرانی غیر از همسرش به شکل مخفی عکاسی شده بود، ادعا شد مرگ این محافظ به‌ این عکس‌ها و به حلقه‌ای خصوصی ارتباط دارد که مهمانی‌هایی برای همخوابگی مهمانان بانفوذش ترتیب می‌داده است. هیچکدام از این ادعاها هرگز اثبات نشد و معمای مرگ مارکوویچ همچنان حل‌نشده باقی ماند، اما دلون تا پایان عمر نسبت به روایت‌های مختلف از این غائله حساس باقی ماند.

دلون در سال‌های آخر عمرش با دو فرزند جوان‌ترش زندگی می‌کرد. او چهار فرزند داشت که یکی از آنها، آنتونی دلون حاصل تنها ازدواج رسمی زندگی‌اش با ناتالی دلون هنرپیشه نقش‌های فرعی چند فیلم مشهور در ۱۹۸۰ بود و شباهتی خیره‌کننده به پدرش داشت.

آلن دلون از نظر سیاسی هم در سال‌های اخیر به خاطر حمایت از حزب دست راستی جبهه ملی و دوستی با ژان ماری-لوپن خبر ساز شده بود.

تصویر آلن دلون، این سمبل مرد جوان فرشته‌صورتِ یاغی، از سینمای هنری دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ اروپا جدایی‌ناپذیر است. با آن که او یکی از زیباترین مردان تاریخ سینما بود، اما زیر آن زیبایی لایه‌های تاریک‌تری داشت که به نقش‌هایش عمقی فوق‌العاده می‌بخشیدند، اگرچه احتمالاً زندگی شخصی‌اش را پیچیده‌تر می‌کردند.