اخبار روز
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی در ایران که سال گذشته میلادی برنده جایزه نوبل صلح شد، طی مرخصی کوتاه خود از زندان در گفتگو با نشریه اِل(ELLE) گفت: «مبارزه ما زندانیان سیاسی برای حفظ ظاهر عادی‌مان یک چالش است، چون که باید به بازجوها و شکنجه‌‌گران نشان دهیم که نمی‌توانند ما را بشکنند.»
خانم محمدی در بخشی از گفتگو با این نشریه فرانسوی در مورد وضعیت زندانیان سیاسی در ایران توضیح داد: «در زندان سیاسی ایران جایی برای عادی بودن وجود ندارد. فراتر از این که افراد بی‌گناه خودسرانه در آنجا بازداشت می‌شوند، انزوا یکی از رایج‌ترین ابزارهای شکنجه است. جایی است که زندانیان سیاسی می‌میرند. من شخصاً مواردی از شکنجه و خشونت جنسی فجیع علیه زندانیان را ثبت کرده‌ام.»
برنده جایزه نوبل صلح در سال ۲۰۲۴ با تاکید بر این که «روحیه‌اش همچنان پولادین است»، ادامه داد: «با وجود خشونت و مرگی که مدام سعی در برقراری آن دارند، زندگی همیشه باید (در زندان) حکمفرما باشد. روحیه کلید بقا برای تحمل محرومیت، جدایی از عزیزان و خشونت است.»
خانم محمدی سپس به تجربه عملی خود و سایر زندانیان سیاسی زن در ایران اشاره کرد و گفت: «ما اغلب با وجود ممنوعیت رسمی از سوی مقام‌های زندان، تحصن‌هایی را در حیات زندان برگزار می‌کنیم، جایی که شعارهایی علیه مجازات اعدام، آپارتاید جنسیتی و جمهوری اسلامی سر می‌دهیم. در واکنش، مقام‌های زندان ما را از ملاقات و تلفن محروم می‌کنند و در دادگاه‌های انقلاب احکام اضافی دریافت می‌کنیم که ما آن را به رسمیت نمی‌شناسیم و مشروعیتی برای آنها قائل نیستیم. بند زنان زندان اوین جایی است که در آن خشونت حکومت مستبد و زن‌ستیزِ مذهبی ادامه دارد، اما در عین حال محلی است که زنان در آن مقاومت می‌کنند و زندگی و شادی را تحمیل می‌کنند.»
این فعال حقوق بشر خاطرنشان کرد: «در بند زنان، ما هفتاد نفر هستیم، از همه پیشینه‌ها، همه سنین و همه گرایش‌های سیاسی. برخی از هم‌بندی‌های من با وجود این که مدت زیادی را در زندان گذرانده بودند، به حبس طولانی‌مدت‌تر محکوم شدند. روزنامه‌نگاران، نویسندگان، روشنفکران، افرادی با مذاهب مختلف که تحت آزار و اذیتند، از جمله بهائیان، همچنین کردها، فعالان حقوق زنان… آنها زنانی قوی هستند.»
خانم محمدی سپس در پاسخ به سوالی مبنی بر این که زمانی که پس از خروج موقت از زندان، پس از بازشدن درِ آمبولانس حامل او، در حالی که حجاب اجباری به سر نداشت، شعار «زن، زندگی، آزادی» را سر داد، چه احساسی داشت؟، گفت: «وقتی در آمبولانس باز شد، احساسات متفاوتی داشتم. از این که هم‌بندی‌هایم را ترک کرده بودم، احساس گناه می کردم و بخشی از وجودم هنوز در زندان بود. اما وقتی خیابان را آنگونه پر جنب و جوش دیدم که زنان زیادی بدون روسری، موهایشان را به رخ می کشیدند، به نوعی از درون احساس کردم آزادی یعنی چه، آزاد بودن برای حرکت بدون همراهی دائمی نگهبانان، بدون قفل و درهای بسته، همچنین این که جنبش “زن، زندگی، آزادی” هنوز زنده بود، حس خوبی به من داد. در اعماق قلب و جانم آرزوی آزادی واقعی، یعنی پایان دادن به ظلم و استبداد مذهبی را دارم.»
او تاکید کرد: «”زن، زندگی، آزادی” نه تنها از بین نرفته است، بلکه هر لحظه از زندگی مردم را به شکل‌های تازه‌ای سیراب می‌کند.» خانم محمدی ادامه داد: «فکر می‌کنم به خاطر قدرت این جنبش است که جمهوری اسلامی جرأت نمی‌کند قانون حجاب مورد نظر مجلس شورای اسلامی را به اجرا بگذارد.»
این فعال حقوق بشر در بخش دیگری از این گفتگو توضیح داد: «رژیم اسلامی تسلیم شدن زن را نقطه راهبردی برای تثبیت قدرت و تداوم سلطه نه تنها بر زنان، بلکه بر کل بدنه اجتماعی می‌داند. زیرا با تحمیل حجاب اجباری، نه تنها بدن زنان بلکه کل جامعه را با تکیه بر قیمومیت شوهران و پسران کنترل می‌کند. هدف زنان با نشانه گرفتن این تسلیم، تا حد زیادی کسب حقوق خود همزمان با مقابله با استبداد است. اگر موفق شویم این سلطه را از بین ببریم، استبداد سرنگون خواهد شد.»
خانم محمدی در مورد تاثیر دریافت جایزه نوبل صلح بر روند مبارزه خود نیز گفت: «فکر می‌کنم وظیفه ما به عنوان مدافعان حقوق بشر این است که صدای مردم ایران در مبارزه آنها برای آزادی، برابری و دموکراسی باشیم. شاید ما، برندگان جایزه نوبل از سراسر جهان و به ویژه آنها که از خاورمیانه هستند وظیفه داریم که صدای زنان تحت ستم در کشورهای این منطقه باشیم. من فکر می‌کنم مهم‌ترین ماموریت ما جرم‌انگاری آپارتاید جنسیتی در سازمان ملل است … من این تحقق مهم را به صورت کتبی در نامه‌ای خطاب به آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، درخواست کردم.»
برنده جایزه نوبل صلح در سال ۲۰۲۴ در مورد پیش‌بینی خود از تحولات ایران در سال جدید میلادی نیز گفت: «حرکت مردم به سمت دموکراسی، آزادی و برابری اجتناب‌ناپذیر است و ریشه در سنت دیرینه مبارزات ایرانیان دارد و حاصل آگاهی جمعی است. پیروزی بالاخره حاصل می‌شود، اما مسیرِ پیشِ رو بدون فراز و نشیب نخواهد بود.»
خانم محمدی در بخش پایان این گفتگو نیز با تاکید بر این که همچنان آمادگی دارد تا برای رساندن صدای مردم ایران به گوش جهانیان، تمامی خطرات موجود را بپذیرد، گفت که از مردم سراسر جهان انتظار می‌رود که از مبارزه مردم ایران برای دموکراسی، آزادی و برابری حمایت کنند.
یورونیوز فارسی
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید