یکی از همبندیان شش زندانی اهل‌سنت که روز چهارشنبه ۱۳ اسفند ماه اعدام شدند با نگارش دلنوشته ای ضمن روایت خود از آخرین ساعات زندگی این زندانیان در مورد ماهیت پرونده و اتهامات خود و هم بندیانش جهت تنویر افکار عمومی توضیحاتی ارایه داده است، وی در این نامه می‌نویسد: «ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻢ ﻭﻃﻨﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ: ﺣﺎﻣﺪ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﺍﯾﯽ ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﻦ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. ﻣﺎ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺍﺯ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ. ﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻧﺒﺮﺩﯾﻢ. ﻣﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻗﺘﻞ ﻧﺸﺪﯾﻢ. ﻭﺍﻟﻠﻪ ﺍﮔﺮ ﻋﻀﻮ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺴﯿﺠﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﺎﻭﺿﻪ ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻣﺎ ﺷﺎﻓﻌﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺟﺮﻡ ﻣﺎ ﺩﻓﺎﻉ از عقاید و ﻣﺬﻫﺐ ﻣﻮﻥ به صورت کاملا شرعی و مسالمت آمیز بوده و اهل سنت به این خاطر هزینه‌های زیادی متحمل شده. حامد احمدی هم جانش رو هزینه کرد در همین راه.»
متن کامل این نامه که در اختیار خبرگزاری هرانا قرار گرفته عینا در پی می آید:
ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻣﺎﻣﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺣﺎﻣﺪ ﻭ ﺻﺪﯾﻖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﺭﺯﺵ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺑﻪ ﮐﻪ ﺗﻮﺵ ﺑﺘﻮﻥ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻭﺯﻧﻪ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﮐﻤﺎﻝ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻇﺮﻭﻑ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺭﻭ ﻣﯽﺷﺴﺖ. ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﻼﺳﮏ ﭼﺎﯼ ﺭﻭ ﭘﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ! ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ ﮔﺎﺭﺩ ﺍﻭﻣﺪﻩ. ﺍﺯ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ. ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﮔﺎﺭﺩ ﻏﯿﺮ ﻋﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺳﺮﺑﺎﺯﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺤﺶ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ. ﻫﻤﻪ ﺭﺋﯿﺲ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺪﺭﺯﮔﺎﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻣﻮﺭﺍﻥ ﺷﯿﻔﺖ ﻫﺎ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺍﯾﻦ ﮔﺎﺭﺩ ﻓﺮﻕ ﻣﯿﮑﻨﻪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﻫﺮ ﮐﺪﻭﻡ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ. ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﮕﯿﺮﻥ. ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﺁﻭﺭﺩﻥ. ﺍﯾﻨﺎ ﺑﻠﺪﻥ ﮐﺠﺎ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺑﮕﺮﺩﻥ. ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﺭﻭ ﭼﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻪ ﻓﻨﺲ ﺑﺰﻧﻦ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻨﺲ ﻫﺎ ﺍﻭﻣﺪﻥ. ﻫﺮ ﮐﺲ ﻧﻈﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻓﮑﺮﺵ ﺑﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺷﻮﻡ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺁﺭﻭﻡ ﮔﻔﺘﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻗﻬﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﯿﺎﯾﻦ. ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ. ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺑﺸﻪ ﻭ ﺑﺮﻩ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ. ﺍﻣﯿﺮﯾﺎﻥ (ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﺯﻧﺪﺍﻥ) ﮔﻔﺖ ﻟﺒﺎﺱ ﮔﺮﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﺷﺪﻩ! ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪ ﻭ ﺟﺪﯼ ﺑﻮﺩ. ﺗﮏ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻮﻥ. ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﺸﺪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﺑﺮﺳﻪ ﻭ ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪﯼ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﺑﺸﻪ. ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﻣﻮﺭﻫﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﻥ. ﮔﻔﺘﻦ ﻭﺍﯾﺴﺎ! ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ. ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﺷﻮﻥ ﺗﻮ ﭘﺎﮔﺮﺩ ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ ﺑﻔﺮﺳﺘﺶ ﺑﯿﺎﺩ. ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻫﺮ ﭘﺎﮔﺮﺩ ﺩﻭ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﺭﺳﯿﺪﻡ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭﺏ ﺳﺎﻟﻦ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ. ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺩﺭﺏ ﺳﺎﻟﻦ ﺍﺻﻠﯽ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ. ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺎﻣﻮﺭ ﺑﻮﺩ. ﺭﺋﯿﺲ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺳﻤﻢ ﺭﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻥ. ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺮﻭ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ. ﻫﻤﻪ ﺟﻠﻮ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﭘﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻧﺪﻭ! ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﻦ؟ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﺷﻮﻥ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺷﺪﻩ؟ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﺷﻮﻥ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ۱۴ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻥ. ﺍﺯ ﮐﻞ ۸۱ ﻧﻔﺮ ۴۰ ﻧﻔﺮ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ. ﮔﺸﺘﻢ ﺩﯾﺪﻡ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺍﺯ ﺗﺎﯾﯿﺪﯼ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ ﻫﺴﺘﻦ. ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺍﻻﻥ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﺗﺎﻕ ﺷﺶ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺍﻭﻧﺠﺎﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﻫﺎﺵ ﺍﻭﻣﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﻫﻮﺍﺧﻮﺭﯼ. ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﮐﻮ؟!! ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻣﯿﺎﺩ ﺑﻌﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﻦ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ ﺍﻣﯿﺮﯾﺎﻥ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺭﻭ ﺑﺎﺯﺭﺳﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ؟؟!! منظورش این بود این یکی از نفرات مورد نظرمونه تا مامور‌ها متوجه بشن، ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻧﺒﻮﺩ! ﻫﻤﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﮐﻮ؟؟؟ ﻓﺮﺯﺍﺩ ﮔﻔﺖ ﻣﮕﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪﻩ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﯼ؟ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻧﻪ. ﺩﯾﮕﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﭼﯿﻪ. ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭ ﻧﻔﺮ ﮐﺸﯿﺪﻥ.
ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺣﺎﻝ ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺲ ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯾﯽ ﺧﺰﯾﺪ. ﺩﻭﻧﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺑﺠﺰ ﺍﻭﻥ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ. ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺩﺭﺳﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺭﺣﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ.
ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻭﺳﺎﯾﻠﺶ ﮐﻪ ﺩﺍﻏﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺒﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﭼﮑﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺟﺰ ﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ درگاه ﺧﺪﺍ بلند کردن . ﺯﻧﮓ ﺯﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎﺷﻮﻥ. ﺍﻭﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻥ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻣﻮﻥ. ﺩﯾﮕﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺟﺪﯼ ﻫﺴﺖ.
ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺷﻮﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﯿﺨﻮﺍﻥ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺑﮕﯿﺮﻥ ﺍﺯ ﻏﺮﺏ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﺸﻦ. ﺍﯾﻨﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺯﻭﺭﺷﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﻨﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﻪ.
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ. ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻮﻥ ﺗﻮﯼ ﻗﻔﺲ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﺷﺪﻩ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮐﺮﺩﻥ. ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ! ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ!
ﺗﺼﻮﺭﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ. ﺍﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻗﺎﯾﻖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﻫﺴﺖ. ﻣﻬﻨﺎ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﻭ ﺩﯾﺪ ﺍﻭﻧﻢ ﺗﻮ ﻗﻔﺲ! ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﻪ ﺗﻮ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻪ ﯾﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻩ ﭼﯽ ﺑﺸﻨﻮﻩ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺍﻭﻥ ﻫﻮﺍﯼ ﺳﺮﺩ ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ آﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﻬﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯿﺸﺪﻥ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ؟ ﮐﯽ ﺻﺪﺍﯼ ﯾﻪ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﺗﻮ ﻗﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪﻩ ﺭﻭ ﻣﯽﺷﻨﻮﻩ؟ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺑﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺵ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻫﺴﺘﻦ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ؟ ﻫﯿﭽﮑﺲ.
ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺳﺎﻋﺖ ۴ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩﻥ. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺍﯼ… ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﻫﻤﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻭﺟﺪﺍﻧﺸﻮﻥ ﺑﻌﺪﺍ ﺍﺫﯾﺖ ﻧﺸﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﺳﻌﯽ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺭﻭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻣﺎ ﻣﯿﺪﻭﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮﺩ.
ﻣﺎ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺩﺍﺧﻞ ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻫﺮﮐﺴﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﯾﮑﯽ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﯾﮑﯽ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﯽﺧﻮﻧﺪ ﯾﮑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﻣﯿﺪﺍﺩ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺒﻮﺩ. ﻓﻘﻂ ﺷﺶ ﻃﻨﺎﺏ ﺩﺍﺭ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻮﻥ ﺑﻬﺶ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪﯼ ﻋﻤﺮﻣﻮﻥ ﺑﻮﺩ.
ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺒﺢ ﺭﺩ ﺷﺪ. ﺩﻝ ﺗﻮ ﺩﻟﻤﻮﻥ ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺧﺒﺮﯼ ﺑﺮﺳﻪ. ﻫﻤﻪ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺷﮑﻬﺎﯼ ﺍﻭﻥ ﺷﺐ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﯾﺎﺩﻡ ﻧﻤﯿﺮﻩ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ.
ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﮐﺮﺩﻥ! ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ! ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﺒﺮﺵ ﺭﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﺍﺩﻡ. ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﯼ! ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽ ﺍﻭﻣﺪ. ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﻬﻨﺎ! ﯾﺎ ﭘﺮﯾﺸﺐ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻣﻬﻨﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ! ﯾﺎ ﺍﺯ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎﯼ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺩﺭ ﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮﺭﯼ. ﺯﻣﺴﺘﻮﻧﻪ. ﺁﺧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ ﺑﻮﺩ. ﯾﺎ ﺍﺯ ﺩﻟﺘﻨﮕﯿﻬﺎﯼ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﺷﻮﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺸﺎﺭ ﺭﻭﺣﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺭﻭ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﺮﺩﻥ. ﯾﺎ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﺵ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻧﻮﺷﺘﻦ. ﺳﻪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﻭﺍﺳﺶ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺳﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺩﻓﺘﺮﺵ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﻧﺪ. ﭼﯿﺰﯾﮑﻪ ﺑﺮﺍﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﯾﺪ.
ﯾﺎ ﺍﺯ ﺻﺪﯾﻖ ﮐﻪ ﺍﺫﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﭘﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﺵ ﻣﯿﺰﺩﻡ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺯﻧﺪﺍﻥ آﺩﻡ ﺭﻭ ﻧﻤﯿﮑﺸﻪ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪﺵ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﯾﻮﻭﻧﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﭘﺲ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ. ﺑﻌﺪ ﻫﺮﺩﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻫﺎﺩﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺻﺮﻉ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺻﺪﯾﻖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ.
ﺣﺎﻣﺪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻇﻬﺮ ﺯﻧﮓ ﻣﯿﺰﺩ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻣﻬﻨﺎ. ﻣﻬﻨﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺳﯿﺼﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ. ﻓﻘﻂ ﺷﺸﺼﺪ ﻭ ﺳﯿﺼﺪ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﯾﻨﻮ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﯾﺎ ﺍﺯ ﺧﺮﺩﺍﺩ ﻣﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﻧﺸﻮﻥ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ آﻭﺭﺩﻧﺘﻮﻥ. ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻪ ﻫﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﯿﺮ ﻫﺴﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﻮﻥ ﺑﺸﻪ.
ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻢ ﻭﻃﻨﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ: ﺣﺎﻣﺪ ﺍﺣﻤﺪﯼ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﺍﯾﯽ ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﻦ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ . ﻣﺎ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺍﺯ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺍﻟﻘﺎﻋﺪﻩ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ. ﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻧﺒﺮﺩﯾﻢ. ﻣﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻗﺘﻞ ﻧﺸﺪﯾﻢ. ﻭﺍﻟﻠﻪ ﺍﮔﺮ ﻋﻀﻮ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺑﺴﯿﺠﯽ ﻫﺎﯼ ﺩﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﺎﻭﺿﻪ ﻭ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﯾﻢ. ﻣﺎ ﺷﺎﻓﻌﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺟﺮﻡ ﻣﺎ ﺩﻓﺎﻉ از عقاید و ﻣﺬﻫﺐ ﻣﻮﻥ به صورت کاملا شرعی و مسالمت آمیز بوده و اهل سنت به این خاطر هزینه‌های زیادی متحمل شده. حامد احمدی هم جانش رو هزینه کرد در همین راه.
آیا کاک احمد مفتی‌زاده القاعده بود؟ آیا کاک فاروق فرساد القاعده بود؟ ماموستا محمد ربیعی القاعده بود؟ یا مولوی نعمت الله توحیدی القاعده بود؟ نه نبود! ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻭ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ هیچ گروهی ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ. این نوشته حامد را بخوانید. بعد از خواندن قضاوت کنید که آیا یک القاعده ایی یک بنیادگرای تند رو یک داعشی با امثال آتنا‌ها اینطور برخورد می‌کند؟ اینطور با احساس از آتنا‌ها می‌نویسد؟ اینطور نگران آنهاست و از آن‌ها حمایت می‌کند؟
حامد احمدی: آتنا دائمی و آتنا فرقدانی دو دختر از ازجنس مهربانی که جرمی جز دفاع از بچه‌های خیابانی که هیچ ناز کشی نداشته‌اند ندارند بچه‌هایی که شاید هنوز هم منتظرن خاله‌های مهربون بیایند و دباره دستان زخمیشان را پینه کنند و سرمای وجودشان را با گرمای محبت بی‌منت آغوششان گرما ببخشایند. آری جرم آن‌ها چیزی جز دفاع از مظلومین کوچک کنار پیاده روهای ایران نبوده یکی هیچ خبری از او نیست و دیگری برای رسیدن به حقش با مرگ دست و پنجه نرم می‌کند. شاید فقط یک زندانی مظلوم مثل من وضعیت اسفبار آن‌ها را درک کند. نمی‌دانم در کجا آورده‌اند زندانی کردن زنان را در حالی که در اسلام کار آن‌ها نه تنها جرم نیست بلکه قابل تحسین هم می‌باشد.
امیدوارم دولت برای رفع ظلمهای وارده بر این دو فرشته مهربانی قدمی بردارد.
ﻣﺎ ﻫﻢ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﻢ. ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ. ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ. ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ. ﻃﻮﻓﺎﻥ ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺯﺩ. ﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ. ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﻓﺮﺩﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺑﺎﻻﯼ ﺩﺍﺭ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﻢ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﮐﻨﻢ. ﺣﺎﻣﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﮔﻮﻝ ﺑﺰﻧﻢ. ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻋﺪﺍﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﻣﯿﺪ ﻭﺍﻫﯽ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺁﺧﺮ ﻃﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺑﺒﯿﻨﺪ: ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺍﮔﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﺸﻢ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺟﻠﻮﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﻤﻊ ﻧﺸﻦ ﮐﻪ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺑﺸﻦ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻤﯿﺮﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻫﯿﭽﯽ ﺍﺯ ﻭﺳﺎﯾﻠﻢ ﺭﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﭘﺲ ﻧﮕﯿﺮﻥ. ﻫﻤﻪ ﺭﻭ ﺑﺪﻡ ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻡ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺭﻭ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮﻥ ﺳﺮ ﮐﺮﺩﻡ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺑﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﻫﺎﻡ ﺩﻝ ﺷﻮﻥ ﺷﺎﺩ ﺑﺸﻪ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﺻﺒﻮﺭ ﺑﺎﺷﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺻﯿﺘﻢ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻦ. ﺩﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﻇﻠﻢ ﻧﺸﻪ. ﺣﺮﻑ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺖ ﻭ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﻢ.
تنظیم از فرناز کمالی- هرانا
*با توجه به فضای امنیتی حاکم بر زندان رجایی شهر و نگرانی‌ها در مورد سرنوشت سایر زندانیان محکوم به اعدام هرانا هویت نویسنده که خود از زندانیان محکوم به اعدام است را محفوظ میدارد.
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید