در طول سی و هشت سال گذشته کشور ایران همواره توسط بی سیاست ترین دولت مردان اداره شده است، بی سیاستی در جنگ نیز مانند سایر بی سیاستی های این دولتمردان بوده است.
در جنگ ایران و عراق بیش از یک میلیون نفر کشته و چند میلیون نفر زخمی شدند که عمدتا بواسطه بی سیاستی دولت مردان ایران بوده است. دولتمردان ایران از همان فردای آغاز جنگ باید به عوض شعار های تند و افراطی در باره جنگ و ادامه جنگ و مقدس و نعمت دانستن جنگ، از طریق دیپلماسی سعی در فرونشاندن جنگ می نمودند.
عراق در ۳۱ شهریور ۱۳۵۹ حمله به ایران را آغاز کرد، در سوم خرداد ۱۳۶۱ یعنی پس از یک سال و هشت ماه بعد از شروع جنگ، خرمشهر آزاد شد و امکان پایان دادن به جنگ فراهم شد، دولتمردان جمهوری اسلامی به عوض اینکه در آن تاریخ به جنگ پایان دهد به جنگ ادامه دادند، و هدفشان را سرنگونی صدام اعلام کردند و هدف استرتژیک خود را رسیدن به قدس از طریق آزاد سازی کربلا اعلام کردند. خمینی به غلط می گفت که جنگ برای ما نعمت است.
در صورتی که جنگ در زمان فتح خرمشهر پایان می یافت، تعداد کشته ها به یک پنج تنزل می کرد و خسارات و خرابی ها به یک پنجم تنزل می کرد.همه اینها را باید به حساب بی سیاستی دولتمردان ایران دانست.
اینکه تعداد نسبی کشته شده های ایران دو برابر، کشته شده های عراقی است باید بواسطه ضعف فرماندهی و مدیریت جنگ از طرف ایران دانست.
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید